Eén jaar na de dood van Joren: “We missen hem nog elk moment van de dag”

Eén jaar na de dood van wielrenner Joren Touquet (26) leeft zijn familie nog steeds als in een kwade droom . Alles, werkelijk alles doet hen herinneren aan hun broer en zoon. “Ons leven is sinds zijn dood gestopt. Elk moment van de dag missen we Joren”, zegt moeder Karlien.

Joren overleed op 18 juni 2019 in zijn slaap tijdens een vakantie met zijn ouders Kurt Touquet en Karlien Burlez en zijn vriendin Liesbeth in Tenerife. “De dag voor zijn overlijden waren we met de auto nog samen naar de vulkaan Teide gereden. Joren had graag de Teide by night gezien. Toen we terug waren, hebben we nog samen een hamburger gegeten en gelachen met Engelsen die even verderop het beste van zichzelf gaven in een karaokebar. Joren was zijn eigenste vrolijke zelf. Zoals steeds. Ik kreeg om 12.30 uur nog een sms’je dat hij zijn portefeuille uit de auto had gehaald en een ‘slaapwel’. Zeven uur later was hij er niet meer. Dat is niet te vatten. Nog steeds niet”, zegt vader Kurt. “Het is niet te tellen hoeveel keer die laatste levensdag van Joren zich al in mijn hoofd heeft afgespeeld. Hij is nooit uit mijn gedachten. Of misschien eens een half uur als ik wat in de tuin werk. Altijd is Joren in de buurt.”

Hartprobleem

Zijn familie en entourage wisten dat de jonge wielrenner met een hartprobleem kampte. Hij had net om die reden besloten te stoppen met de koers. In juli stond een ingreep gepland, puur om zijn levenskwaliteit te verbeteren. In juni plande de familie nog samen een reis en drie hartspecialisten hadden hen verzekerd dat er niets levensbedreigend aan de hand was. Ze vertrokken dus samen richting Tenerife, maar de trip eindigde in een nachtmerrie. “Het is onwezenlijk hoe we de terugkeer beleefd hebben. De beelden van Joren in dat hotel staan op ons netvlies gebrand”, zegt Kurt. “Nooit neem ik nog een vliegtuig. nooit ga ik nog een hotelkamer binnen.”

Als bezoekers ons verhalen vertellen over Joren is het alsof hij er nog is

En het moeilijkste moest dan nog komen, een leven zonder Joren. Het praten over hem, de herinneringen… doen nog steeds veel verdriet opwellen. “Het leven is die dag gestopt”, zucht Karlien. “Elk moment van de dag missen we hem. Zeker op speciale dagen is het gemis enorm. Op zijn verjaardag, met kerstmis, nieuwjaar, op moederdag… In november gingen we wandelen aan zee, we dwongen ons ertoe eens niet thuis te zitten. Maar ik heb de zee nooit echt gezien. We wandelden wel aan zee, maar mijn geest was elders, voortdurend op zoek naar Joren tussen de mensen. Vele avonden hebben we er samen met zijn vriendin Elisabeth over gepraat, we hadden veel steun aan elkaar.”

Verjaardag

In de maand december kreeg ik het weer erg moeilijk. Kerstmis was bij ons altijd een heel sfeervolle periode, met Joren als animator. Kerstavond viel nog mee, we hebben toen vooral veel gebabbeld over Joren. Maar oudejaarsavond was een ramp. Om middernacht steken de mensen vuurwerk af, iedereen is uitgelaten… Net het tegenovergestelde van hoe wij ons voelden. Op 16 januari was ik jarig, op 28 januari zou Joren 27 geworden zijn,… Lastige dagen met veel verdriet. Daarna was ik vastbesloten om opnieuw mijn leven in handen nemen, het moest. Maar toen werd ik ziek en er volgde een operatie. Nu ben ik nog steeds in behandeling. Op zo’n momenten zou Joren me altijd een berichtje gestuurd hebben: Stel het goed ma! Courage!

Kurt werkt als zaalwachter bij de sportdienst van de gemeente. Een praatje na het weekend ging steevast over hoe zijn ‘gasten’ gereden hadden. Zelf was hij ooit een verdienstelijk wielrenner en hij had zijn passie overgedragen op zijn twee zonen. Wielrennen was het gespreksonderwerp in het gezin Touquet. “De band met onze jongens was heel sterk”, bevestigt hij. “In het weekend waren we wel altijd ergens op weg naar de koers. Je leeft met ze mee, je doet er alles voor. En nu…. momenteel kunnen we geen wielerwedstrijd meer bekijken.”

(lees verder onder de foto)

De wielerwereld treurde mee met de familie Touquet. In de eerste plaats zijn ploeg Decock-Van Eyck-Devos-Capoen en de ploegmakkers, van nu en vroeger. “Onlangs stuurde een van zijn vrienden mij nog een boeket bloemen”, zegt Karlien. “Een buurvrouw maakte voor ons een confituurtaart, de vele berichtjes die ik krijg als ik naar het ziekenhuis moet… die attenties doen plezier. Maar mensen zijn ook soms terughoudend als ze je zien, ze aarzelen om je aan te spreken. Zo waren wij ook, maar het doet deugd te vertellen over hem. We hebben veel contact met de ouders van Michael Goolaerts, de renner die in 2018 aan een hartfalen overleed tijdens Paris-roubaix”, zegt Kurt. “We kenden hen van vroeger. Joren was een vriend en leeftijdsgenoot. Ze weten precies wat wij voelen.”

Ride For Joren

“Als bezoekers ons verhalen vertellen over hem is het precies of hij er nog is”, vertelt Karlien. “Voor mij is hij niet weg. Ik kijk nog vaak naar video’s van Joren en zijn fietsen hangen nog aan het rek. Zijn kamer, de kledij: alles staat er nog zoals het een jaar geleden was. Zelfs het schikken van de kledij die we terug mee brachten van Tenerife is me nog niet gelukt.”

Aloïs, ons eerste kleinkind, is een lichtpuntje. We zullen ervoor zorgen dat hij weet wie ‘Nonkel fiets’ was

“Voor ons is het belangrijk te weten dat Joren niet vergeten wordt”, legt Kurt uit. “Daarom ook dat het ons plezier deed dat zijn vrienden Sofie, Thomas en Giovanni samen met onze andere zoon Jelle en zijn vrouw Bieke een avondcriterium in het leven riepen. ‘Ride For Joren’ zou op 3 juli plaatsvinden, maar door de coronaperikelen kan dat nu niet. De eerste editie wordt dus uitgesteld tot volgend jaar.”

Lichtpuntje

Aloïs is het lichtpuntje in het vreselijke jaar dat de familie achter de rug heeft. Het zoontje van zoon Jelle en Bieke is geboren een maand na het overlijden van Joren. Aloïs kraait van plezier, wat dan weer een vertederde lach tovert op het gezicht van Karlien. Het was voor de hele familie een rollercoaster van gevoelens. Het verlies van Joren, de geboorte van Aloïs, de ziekte van Karlien. Ook de hond Bono zorgt voor leven in de brouwerij. “Vele maanden deden we niets meer”, zegt Kurt. “We stonden ‘s morgens op en zaten daar maar, niets te doen. Daarom hebben we een hond gekocht, hij zorgt voor wat animo en je moet ermee de deur uit om te gaan wandelen.”

Deze week wordt weer een confronterende week. “De hele film zal zich opnieuw voor onze ogen afspelen. Het klaarmaken van de valiezen, de rit naar de luchthaven, de vlucht…Zoveel pijnlijke herinneringen”, weet Karlien. Toch sluit ze af met een hoopvolle noot: “Wie weet dat we, over zoveel tijd, weer plannen kunnen maken. Dat we weer vooruit kunnen kijken. Gelukkig hebben we elkaar en Jelle, Bieke en Aloïs. We zorgen ervoor dat Aloïs Joren zal kennen. Hij gaat nu al mee naar het kerkhof, voor hem zal nonkel Fiets later een realiteit zijn die hij eigenlijk nooit gekend heeft. En Joren zal altijd bij ons zijn. Altijd. Het is voor ons een troost te weten dat hij heel gelukkig is geweest.”