Eén jaar geleden verongelukte Charlotte Gysel: “Soms lijkt het alsof ze niet echt weg is”

Vandaag is het één jaar geleden dat Charlotte Gysel uit Bovekerke om het leven kwam na een aanrijding door een dronken chauffeur in Edewalle. De getalenteerde jongedame was nog maar 18 en studeerde voor onderwijzeres. Voor haar ouders Griet en Johan is het een moeilijke dag. “Soms lijkt het alsof ze niet echt weg is en nog zal terugkomen.”

Vrijdag 27 september 2019, 22.30 uur. Charlotte reed na haar weekendjob in een frituur in Koekelare naar haar vriend in Lichtervelde. Aan het kruispunt in Edewalle werd ze frontaal aangereden door een pick-up die in vliegende vaart op het verkeerde rijvak reed. Charlotte had geen schijn van kans. De aanrijder, een toen 38-jarige Oekraïner, had 2,39 promille alcohol in het bloed. Hij was al eerder meermaals veroordeeld voor rijden onder invloed.

Sinds die dag is niets nog hetzelfde voor haar mama Griet Depreitere (42), papa Johan Gysel (47) en broer Arthur (15). “Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan haar denken”, vertelden ze ons vrijdagmorgen. “We staan met haar op en gaan met haar slapen. Maar nu het een jaar geleden is, zijn we er nog meer mee bezig. We weten nog niet hoe we deze dagen gaan doorkomen. Vooral vrijdagavond zal zwaar zijn wellicht. Niet de datum, maar wel het moment waarop het gebeurde.”

“Altijd met Charlotte bezig”

Sinds maart is Griet weer halftijds aan het werk als opvoedster bij mensen met een mentale beperking in Handzame. Ze krijgt er veel steun van de collega’s en heeft er deugd van om onder de mensen te zijn. Johan heeft een bedrijf dat zaag- en betonboringen uitvoert. Na een schouderoperatie is hij nu voor 40 procent weer aan het werk. Broer Arthur mist zijn zus en heeft soms moeilijke momenten, maar houdt zich sterk.

“We zijn altijd met Charlotte bezig, leggen overal linken met haar”, vertelt Johan. “We willen haar veel ter sprake brengen, mensen moeten niet bang zijn om met ons over haar te praten. Maar begrijpen ook dat sommigen het daar moeilijk mee hebben. Als ik voel dat mensen niet weten wat ze moeten zeggen, begin ik er soms zelf over. En eens het ijs gebroken is, voel je dat de sfeer losser is.”

“Ik mis de knuffels”

“De coronacrisis heeft het voorbije jaar nog moeilijker gemaakt”, denkt Griet. “Ik mis de knuffels, elkaar eens vastpakken. Er waren wellicht ook mensen die eens wilden langskomen, maar dat door de lockdown niet hebben gedaan. Maar we ondervonden heel veel steun. Eens de coronacrisis voorbij is, wil ik al die mensen eens goed vastpakken. Maar ik ben ook voorzichtig, vooral omdat ik mijn mama niet wil besmetten. Nu ik Charlotte niet meer heb, is de band met mijn mama nog sterker geworden.”

“Toch proberen we ook nog te genieten. Dat moeten we, voor onszelf, voor elkaar, voor Arthur. Mensen proberen ons ook zo’n momenten te geven. In het begin was dat moeilijk, en er zijn nog altijd dagen waarop we intens huilen. Dat is normaal. Maar er zijn nu ook al mooie dagen. We willen niet pessimistisch door het leven gaan. Maar er is altijd wel een kantje aan. Diep vanbinnen genieten is er niet meer bij. Ik weet niet of dat nog kan. Wij waren zo gelukkig vroeger. Ik zei het dikwijls aan Johan: wij mogen echt content zijn met het gezin dat we hebben.”

“Straffen te laag”

Het strafrechtelijke luik van de zaak is afgesloten. De aanrijder werd in maart veroordeeld tot vijf jaar gevangenis, waarvan twee voorwaardelijk, maar het parket ging in beroep. In juli werd in beroep een strengere straf uitgesproken: vijf jaar cel, waarvan vier jaar effectief, en een levenslang rijverbod. “Wij vonden de eerste straf veel te licht”, zegt Johan. “Maar als het parket niet in beroep was gegaan, was het daarbij gebleven. Wijzelf konden niet meer in beroep gaan. Door die strengere straf worden wij ook gehoord als hij een vervroegde vrijlating zou vragen.”

“In de rechtbank heeft hij gezegd dat hij zijn straf zal aanvaarden en ondergaan. Hij heeft ook gezegd dat beter hij was gestorven en niet Charlotte. We hopen dat hij dat meent”, aldus Griet. “Dat zal nog moeten blijken. Mocht hij toch een vervroegde vrijlating vragen, toont dat aan dat hij geen schuldbesef heeft. Want vijf jaar straf, waarvan slechts vier jaar effectief, vinden wij nog altijd heel weinig. Maar het is de maximumstraf die de rechter wettelijk kon geven. De straffen voor wie onder invloed van alcohol iemand doodrijdt, zijn veel te laag in België. Als je zoveel leed veroorzaakt…”

“Charlotte had geen kans. Hij was de enige fout”, zucht Johan. “Ik hoop dat ze die problematiek eens Europees gaan aanpakken. Zodat een rijverbod in de hele Europese Unie geldig is. Die man had al drie keer een rijverbod gekregen, maar dat was nog nooit uitgevoerd omdat er geen adres bekend was of hij weer in een ander land verbleef.”

Geloof

De eerste verjaardag van het afscheid van Charlotte gaat niet zomaar voorbij. “Donderdag was er al een herdenking met de studenten van de hogeschool Vives in Torhout, waar Charlotte voor onderwijzeres leerde”, vertelt Griet. “Het was een heel mooie herdenking. Toen ik er piano hoorde spelen – wat Charlotje ook deed – kwam alles weer boven. Zondag is er een herdenkingsmis in de abdij Ten Putte in Gistel. Door de coronamaatregelen kunnen we jammer genoeg niets organiseren om samen te komen met vrienden en familie.”

“Het is de gewone zondagsviering, maar ik zal er ook een woordje zeggen en er wordt een liedje gezongen dat zowel op haar begrafenis als op de begrafenis van mijn papa, die een maand voor Charlotte overleed aan kanker, is gezongen. Mijn vader kwam ook graag bij de gemeenschap van de abdij Ten Putte. En ook mij geeft het rust daar te zijn. Ik verloor mijn geloof niet door het verlies van onze dochter, integendeel. Het is niet God die dit veroorzaakt heeft. Het is menselijk falen.”

Ultimo paradiso

Het geloof van Griet en Johan is nog versterkt door een pakkende ervaring. Na de uitvaart van Charlotte werden exact 100 witte ballons met een boodschap opgelaten aan de kerk. De wind voerde één van die ballons naar een Italiaanse bergtop. Giampiero, de uitbater van een restaurant vlakbij, vond de ballon en bracht hem tot bij Don Bruno, de pastoor van het nabije Pian Delle Betulle. Dat is een onooglijke dorpje in Lombardije, waar amper 17 mensen wonen. Een oproep via Facebook zorgde ervoor dat het verhaal binnen de kortste keren Johan en Griet bereikte.

“Voor ons is Charlotte nu in het ultieme paradijs”

“Die bergtop heet Ultimo Paradiso, het ultieme paradijs. Het is voor ons een teken dat Charlotte nu in het paradijs is”, mijmert Griet. “Wij reisden af naar het dorpje in Lombardije, niet ver van het Comomeer. We bezochten de plek waar de ballon werd gevonden en woonden er ook een herdenkingsmis bij. Er waren wel 150 mensen. Ook zondag wordt daar een viering voor Charlotte gehouden. Haar foto staat er nu in de sacristie. In de herfstvakantie zouden we graag nog eens teruggaan. En er zijn plannen om het verhaal van de ballon uit te werken als kinderboek over verlies en afscheid. Leerkracht Hilde Vlieghe schreef daar al teksten voor, kinderen van een school uit Ichtegem maakten de bijhorende tekeningen.”

Charlotte Gyselbos

Intussen nam oud-Koekelarenaar Andy Vermaut het initiatief om aansluitend op het Stadsrandbos van Oostende een ‘Charlotte Gyselbos’ aan te planten, ter nagedachtenis van Charlotte en alle slachtoffers van een verkeersongeval veroorzaakt onder invloed van alcohol of drugs. Iedereen die het wil, kan daarvoor nog altijd een bijdrage storten. “Er is intussen al ruim 5.000 euro ingezameld”, aldus Johan. “Er moet nu nog een plantdag komen, maar door de coronamaatregelen is nog niet duidelijk wanneer. Normaal moet dat een gezellige dag worden, waar ouders en kinderen samen bomen planten. We zien wel wanneer het zal kunnen doorgaan.”

“Op de begrafenis van Charlotje zei een vriendin van haar dat ze geloofde in het hiernamaals”, vertelt Griet. “Wij kunnen alleen maar hopen dat we elkaar nog weer zullen zien. Dat is ons grootste verlangen. Soms hopen we zelfs dat we haar al eerder zullen terugzien. We hebben vaak het gevoel dat ze niet echt weg is, dat ze nog terugkomt. Ze blijft aanwezig in alles.”

Iedereen kan naar eigen vermogen storten voor een stukje bos op rekeningnummer BE 61- 7380-0811-8417 van Lappersfortbos met vermelding ‘Lotjesbos’.