Eén jaar geleden stierf Loïc Depoortere (3,5) na val in vijver: “We praten élke dag over onze zoon”

Zaterdag is het exact één jaar geleden dat de kleine Loïc Depoortere (3,5) in de zwemvijver van zijn ouders in Houthulst is gevallen. De kleuter vocht nog twee weken lang keihard, maar moest op 6 juli 2019 zijn dappere strijd staken. Zijn ouders koesteren de vele goeie herinneringen aan hun zoontje, maar blijven tegelijk met duizend vragen achter. “We hebben ons al ontelbaar keer afgevraagd ‘wat als?’. Maar daarmee krijgen we onze Loïc niet terug.”

Het ging het gezin van Nicolas Depoortere (32) en Melissa Casier (32) meer dan voor de wind. Hij was al jaren aan de slag bij het vleeswarenbedrijf Hava, zij was verzorgende bij Familiehulp en samen runden ze ook de traiteurzaak Le Boucher in Roeselare. Nicolas en Melissa vormen sinds hun zestiende een koppel, trouwden op hun twintigste en hun huwelijk werd gezegend met twee wolken van zoontjes: Mathis (7) en Loïc (3,5). “Het leven lachte ons helemaal toe”, zegt Nicolas. “Maar toen kwam die noodlottige 20ste juni 2019…”

Toen verloren zowel Melissa als Nicolas hun jongste zoontje even uit het oog. “Met héél zware gevolgen. Die dag was een aannemer bij ons aan het werk geweest en ik hielp hem rond 18.45 uur de straat oprijden. Omdat zowel Melissa als ik súpervoorzichtig zijn als het over onze kinderen gaat, besloot ik om Loïc eerst naar binnen te brengen. Maar hij moet weer naar buiten geglipt zijn en is meteen naar onze zwemvijver, helemaal achteraan de tuin, gerend. Daar lag een felroze opblaasflamingo op te dobberen en die moet Loïcs aandacht getrokken hebben. Toen Melissa en ik allebei doorhadden dat Loïc niet te vinden was, gingen bij mij meteen alle alarmsignalen af. Ik spurtte naar de zwemvijver en zag ons zoontje daar, met de rug omhoog, drijven. Amper drie minuten zitten er tussen het moment dat ik Loïc via de achterdeur in huis liet stappen en het moment dat ik hem in de vijver aantrof. Maar die drie minuten bepalen wel de rest van ons leven…”

Loïc was onze grote knuffelbeer, de gangmaker van de ‘ménage’…

Nicolas startte meteen de reanimatie op en kreeg daarbij de hulp van een buurmeisje. “Ik belde ook onmiddellijk de hulpdiensten, maar tot mijn grote verbazing duurde het liefst vier minuten voor ik daar iemand aan de lijn kreeg. Wat als ons zoontje vier minuten eerder professionele hulp had gekregen? Was hij dan nog bij ons geweest? We weten het niet.”

Dikke pech

Loïc leverde in het UZ Gent nog twee weken lang een moedig gevecht, maar moest op 6 juli de strijd staken. “Hij heeft gevochten als een leeuw. Een MRI-scan wees echter al snel uit dat er onherstelbare hersenschade was door zuurstoftekort, maar volgens de artsen moet ons zoontje een hele sterke kerel geweest zijn. Al zijn organen waren een week na het ongeval weer op peil, alleen voor de hersenen kon geen hulp meer baten. Het moment dat we Loïc moesten afgeven, was erg intens. We hebben twee weken lang geen moment van zijn zijde geweken en hebben in die periode hoop en al tien uur geslapen. We leefden op adrenaline, maar wilden er gewoon voor onze zoon zijn. Ik ben er trouwens zeker van dat hij onze aanwezigheid gevoeld heeft. We hebben tegen hem gepraat, door zijn haren gewreven en zijn bij hem in bed gekropen. En dan voelde je Loïc zich gewoon nestelen. Een kleine troost.”

Een jaar na het drama hebben Nicolas en Melissa hun leven weer in handen genomen. “Dat hebben we erg snel gedaan. Begin augustus ging ik weer aan de slag, Melissa nam twee weken extra tijd. Maar we wilden ons hoofd niet laten hangen. Voor onszelf, maar vooral voor Loïc en Mathis. We hebben ons het afgelopen jaar al ontelbare keren de vraag gesteld ‘wat als?’. Maar dit was gewoon een jammerlijk ongeval, een bijzonder spijtige samenloop van omstandigheden, niemand treft schuld. Dikke pech, vooral voor Loïc zelf. Het was zo’n snel ventje, een slimme kerel die iedereen met zijn guitige glimlach inpakte… Nu zullen we nooit weten wat er van hem kon worden. Maar Loïc blijft altijd een rots binnen ons gezin. We praten letterlijk élke dag over hem. Dan halen we herinneringen op of Mathis komt met een verhaal over Loïc aandraven. Die openheid doet ons deugd, maar we hebben ook momenten dat we als familie gewoon zitten te snotteren. We missen ons manneke, hé.”

Onlangs was het nummer ‘Binnenkant’ van Brihang op de radio. Daarin hij dat hij vanbinnen zo brak is, maar vanbuiten zo mooi. Zo is het ook bij ons

“Onlangs hoorde ik het nummer Binnenkant van Brihang. Daarin rapt hij dat hij vanbinnen zo brak is, maar vanbuiten zo mooi. Wel, zo is het ook bij ons. We houden ons sterk en naar de buitenwereld toe zijn Melissa en ik een powerkoppel, maar het overlijden van Loïc heeft ons voor het leven getekend. Zolang we bezig zijn, lukt het, maar als we stilvallen, kan er een klop van de hamer volgen. Maar ook dán bijten we door. Voor Loïc.”

Elke avond instoppen

In hun knusse woning is Loïc alomtegenwoordig. In de hal word je begroet door een foto van hem en zijn broertje en in de woonkamer zijn de portretten en herinneringen niet te tellen. “Hij is in elke kamer aanwezig”, zegt Nicolas. “En zijn kamer ligt er onaangeroerd bij. Daar gaan we nog elke avond binnen, om samen met Mathis hem in bed te stoppen. Dat ritueel blijven we in ere houden. Ach, Loïc was onze grote knuffelbeer, de gangmaker van de ménage. Wanneer ik na een drukke dag thuis kwam, stoof hij gewoon op me af en trok hij alles en iedereen in zijn enthousiasme mee. Dat missen we misschien nog het meest.”

Straks gooien Nicolas en Melissa hun professionele carrière over een iets andere boeg. Na de zomer starten ze hun eigen restaurant Bistro Le P’tit Boucher in Houthulst op en willen ze zich fulltime op die zaak focussen. “Ergens is dat ook een gevolg van het ongeval van Loïc. We willen de sprong wagen en op die manier een eerbetoon brengen aan onze zonen. Er komt een grote foto van ons hele gezin aan de muur en in alle communicatie van ons restaurant zullen we Loïc betrekken. Hij is altijd en overal bij ons. Normaal zou mijn zus deze zomer trouwen, maar door de coronacrisis is het feest uitgesteld. Er was een stoel voor Loïc gereserveerd, voorzien van ballonnen en sterren. En Mathis zal op zijn lentefeest in september een wit hemdje dragen waarop de naam van zijn broer in het roze Loïcs lievelingskleur geborduurd is. Loïc is dan wel niet meer fysiek bij ons, we zullen hem altijd en overal diep in ons hart meedragen.”