Een bloemetje voor Carine: “Nu is het aan mij om voor mama te zorgen”

Carine en Melanie samen met de grote knuffelhond die Carine gezelschap houdt in haar ziekenhuiskamer. (foto OV)
Olaf Verhaeghe

Na een zware darmoperatie verblijft Carine Nevejan uit Wervik noodgedwongen al maanden in het Roeselaarse AZ Delta. Ondanks alle tegenslagen probeert haar dochter Melanie Decroix positief te blijven. “Mama heeft altijd voor ons gezorgd, nu is het aan ons.”

Twee maanden ligt ze al in het ziekenhuis nadat ze op kerstavond vorig jaar plots erg ziek werd. Onderzoek bracht al snel aan het licht dat Carine Nevejan (61) een ernstig darmprobleem had: een stuk van haar dunne darm was afgestorven. “Meteen was het alle hens aan dek. Met een ingrijpende operatie werd zo’n 30 centimeter aan dunne darm weggenomen en kreeg mama een stoma geplaatst”, vertelt Melanie Decroix, de 31-jarige dochter van Carine. Samen met haar mama en haar 37-jarige broer Wim woont ze in Wervik. Haar tweede broer Tom (35) woont met zijn gezin in het Oost-Vlaamse Zele.

Gezondheidsproblemen blijven Carine echter achtervolgen en de voorbije weken staken verschillende complicaties de kop op. “Ten vroegste halfweg maart kan ze opnieuw geopereerd worden. Dan wordt de darm opnieuw aan elkaar gezet. Hopelijk is de doorbloeding onmiddellijk in orde, dan kan haar lichaam weer voedingsstoffen opnemen en kan ze de weg naar weer helemaal beter worden, inslaan”, aldus Melanie nog.

“Zulke rozen, daar hou ik van. Ik kan mijn ogen er niet van af houden” – Carine Nevejan

Omdat haar moeder door zo’n moeilijke tijd gaat, wilde Melanie Carine verrassen met een bloemetje. “Ik ben zelf chronisch depressief en heb autisme. Mama heeft altijd enorm goed voor mij en mijn broers gezorgd. Ze is altijd een fantastische moeder geweest, nog altijd trouwens. Ik wil op deze manier iets terug kunnen doen. Nu is het mijn beurt om voor haar te zorgen.”

En of het Carine deugd doet. “Ik kan mijn ogen niet van het boeket afhouden”, lacht ze. “Zeker zulke rozen, daar hou ik enorm van. Mijn kinderen komen hier zoveel als ze kunnen op bezoek. Die steun doet me goed, ook in deze moeilijke periode.” “Daarvoor zijn we er, hé”, glimlacht Melanie, terwijl ze haar moeder knuffelt. “We hebben elkaar, dat is het belangrijkste.”