Covid-19 kan pure roofbouw op een menselijk lichaam plegen. Niet alleen tijdens de ziekte zelf, ook maanden na de behandeling voelen heel wat ex-patiënten nog de gevolgen van het beruchte virus. Drie ‘overlevers’ getuigen over hoe hun leven er post-corona uit ziet.
Isabel De Wever (47, Marke): “Hart vaak in overdrive”
Isabel De Wever bracht in maart en april dertien dagen in het ziekenhuis door, met dank aan covid-19. Hoewel het de goede kant met haar opgaat, is de postbode nog altijd niet opnieuw aan de slag.
“Ik hoop begin september weer te kunnen starten”, zegt ze. “Maar daarvoor heb ik groen licht van de dokter nodig. Het coronavirus heeft me zowel lichamelijk als mentaal volledig uitgeput. Je mag de impact echt niet onderschatten. Ik ben nu net gestart met een tweede reeks kinesitherapie, want ik ben nog altijd niet de oude. Bij de minste inspanning gaat mijn hart gewoon in overdrive en begint het veel te snel te kloppen.” Ook vermoeidheid is nog altijd manifest aanwezig. “Ik heb geen andere keuze dan naar mijn lichaam te luisteren, hoe graag ik ook een versnelling hoger zou schakelen.”
De schrik voor het virus blijft er bij Isabel stevig in zitten. “Wat als ik een tweede keer ziek word? Ik ben nu een pak zwakker dan afgelopen voorjaar en ik wil die hel niet herbeleven. Hoge koorts, stekende hoofdpijn, diarree… Daarom volg ik de maatregelen tot in de puntjes. Alleen zo kunnen we dat vuil beest bedwingen.”
Stefaan Vannieuwenhuyse (52, Izegem): “Saturatiemeter gekocht”
Stefaan Vannieuwenhuyse, in het dagelijkse leven korpschef bij de politiezone Grensleie, vocht achttien dagen tegen het coronavirus, waarvan tien op de dienst intensieve zorgen. “Maar nu gaat het steeds beter met me”, zegt hij. “Al ben ik nog altijd niet de oude. Eind deze maand onderga ik een CT-scan en zal duidelijk zijn of mijn longen permanente schade hebben opgelopen. Vooral wanneer ik sport, ben ik sneller kortademig. Vroeger kon ik zonder problemen vijf kilometer joggen, nu moet ik na anderhalve kilometer een wandelpauze inplannen. En wanneer ik bijvoorbeeld een trap neem, voel ik dat ook wel in de benen. Ik ben in recordtempo liefst 9 kilo spiermassa verloren, het kost tijd om dat weer op te bouwen.” Ook de vermoeidheid kruipt Stefaan nu sneller in de kleren. Na een intensieve dag kan ik niet anders dan vroeger onder de wol te kruipen. Voor corona zag ik mijn bed niet voor middernacht, nu is 22.30 uur al laat. Ik ben ook voorzichtiger geworden. Zo hebben we een saturatiemeter in huis gehaald om het zuurstofgehalte in mijn bloed te meten. Dat doe ik minstens één keer per week en als die minstens 95 procent bedraagt, is alles oké. Ik beschouw het als een geruststelling, het toestel is voor mij even normaal geworden als een thermometer en een doos pijnstillers.”
Luc Declerck (53, Oostende): “Gestopt met sporten”
Luc Declerck, in Oostende en omstreken een bekend horecagezicht en zaakvoerder van Bistro Mathilda, restaurant-brasserie Ocean en gastrobar Frenchette, ondervond aan den lijve wat covid-19 met een mens kan doen. Na een skireis raakte hij ziek en werd hij tien dagen lang in het ziekenhuis verzorgd. Daarna volgden nog eens twee weken volledige quarantaine. “Ik heb onlangs nog mijn bloed laten onderzoeken en mijn waarden zijn goed”, zegt Luc. “Maar ik moet bekennen dat ik me wel sneller vermoeid voel. Al kan dat ook te maken hebben met het feit dat ik momenteel zes dagen op zeven keihard werk. Als restauranthouder moeten we nu alles op alles zetten om te overleven en dan kan je niet anders dan een tandje bijsteken. Daarom ben ik nu ook gestopt met sporten. Vroeger was ik een recreatief fietser, jogger en golfer, maar dat heb ik voorlopig on hold gezet. Ik wil mijn lichaam en longen niet overbelasten. Ik heb dan wel antistoffen aangemaakt, maar toch blijf ik erg voorzichtig. We passen alle voorschriften tot in de details toe. Voor onze klanten, maar ook voor onszelf. Vrienden zeggen dat ik soms overdrijf, maar ik laat niets aan het toeval over. Ik wéét wat het virus met een mens doet.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier