Dreambeats, het Tomorrowland van Kortemark

Sommige redacteurs schrijven over de ‘betere muziek’. Daarmee bedoelen ze nooit genres als Techno of EDM, maar jazz of klassiek. Eigenaardig, want bij een klassiek genre zitten mensen vaak in een hemd een paar uur aan een stuk vastgekluisterd aan hun stoeltje. Uw redacteur kwam tot de vaststelling dat Dreambeats hem tot een kenner van de ‘nog betere muziek’ heeft gemaakt. Nog beter, want hij maakte kennis met muziek waar iedereen echt gek van wordt. Minder complex dan het klassieke genre, maar mensen bewogen wel. Als in ‘hakken, jumpen en meekwelen’. Verwacht je aan een inwijding in de wereld die met vooroordelen op wordt neergekeken.

Een vriend en ik zetten eerst een stap in de Retro, maar besluiten al snel dat het een avondje ‘main’ wordt. In vergelijking met de main stage valt de Retro wat klein en onspectaculair uit. Waar de main stage je doet denken aan Tomorrowland, lijkt het retropodium een excuus om te doen alsof er verschillende podia zijn. In werkelijkheid staat iedereen bij ‘de main stage’, dus daar gaan we dan ook maar naartoe. Alles draait om de ‘Main’.

20.30 u. Ik neem mijn meegesleurde vriend mee naar DJ Coone. Hij staat ietwat verloren naast alle ‘hakkers’ onder de hardstylefans. Nu nog wel. Zijn armen en benen beweegt hij nauwelijks, maar zelfs ons probeert hij mee te nemen. Het helpt misschien dat we niet kunnen praten met elkaar. We moeten door de geluidsmuur als we willen communiceren. Dan maar naar de tekst luisteren die samen met de bonzende ‘boenke-boenke’ uit de boxen komt.

Alone, but definitely not by yourself. We were allies, friends. You’re asking yourself what happened. Hardstyle just happened. Evolution is here, join us.

We moeten meedoen met de rest, meent Coone. In het begin staan we stil, maar we merken dat niemand elkaar veroordeelt. Hakken kunnen we (nog) niet, maar onze handen kruipen uit onze zak, we zetten kleine zijstapjes en aarzelend sleept de muziek ons mee. We geven het een kans. Paragliders strooien confetti, er hangt een drone in de lucht. Het is Tomorrowland in het klein. Een blond meisje staat tien meter van me te hakken en ik vind het zowaar ‘cool’. Heeft ze dat via YouTube geleerd?

When I met you in the summer, schalt door de gigantische boxen.

Coone mixt goed. Het is nooit lang hetzelfde deuntje en speciaal voor ons, lijkt me, haalt hij wat rockklassiekers boven. Zombie van The Cranberries. It’s in your heaaaad, in your heaaaaaad, met natuurlijk een typische overgang die moeilijk te omschrijven valt. Wat op de drop volgt, is een muzikale boormachine die zich een baan graaft in je oor. Soms raakt hij gevoelige delen, soms zit hij er volledig naast. Maar altijd wordt er gesprongen.

Niet iedereen houdt van hardstyle, geeft Coone toe. Vandaar haalt hij ‘Living on a prayer’ van Bon Jovi uit de platenkast. Het nummer wordt een leidmotief doorheen de hele avond, het lijkt wel afgesproken.

De set van Coone eindigt met een collectieve ‘Heee, hooo’, die me bekend in de oren klinkt. Het verbindt fans van alle muziekgenres, want ook op een optreden van Indierocker Mac DeMarco doen ze dat.

21.30 Iedereen verlaat het grote plein door de DJ-wissel. Ik en mijn ondertussen warmgelopen vriend gaan naar de centrale weide van het festival. Daar staat een Red Bull-auto met een MC en enkele DJ’s. We herkennen BLVCKPRINT, die Lil Kleine draait met een MC die een tiental mensen doet dansen. Aanstekelijk.

21.45 De stekker gaat eruit in de auto, de hemel lijkt door God geslagen. Iedereen schuilt onder een frietkot of cocktailbar en de doorzichtige regenfrakjes gaan aan.

22.00 De bui is gedaan en we schuiven opnieuw aan bij de mainstage, Jaxx & Vega is aan hun set bezig. Give me a piece of your heart, gaat het. En iets later herken ik Eminem, de rapper waarvoor mijn broer begin jaren 2000 op bed stond te springen. ‘Will the real slim shady please stand up…” Daarna Justice met FRIENDS, we are your friends. Ik ken dan wel niks van de DJ’s van Dreambeats, zij weten welke nummers iederéén kent.

22.18 Het is intussen donker, maar niet voor lang, want er verschijnen levende draken op het podium. Vuurspuwende vrouwen. Nee, ze zijn helemaal niet lelijk, deze draken. Telkens opnieuw nemen de vrouwen brandstof uit een flesje in hun mond. ‘Niet slikken!’ denk ik ongerust. De benzine loopt hun over de kin. Een spektakel.

22.25 Er ontstaat links vooraan een klein vechtpartijtje, een jongen heeft duidelijk wat te veel gedronken. Er is niet veel ergs aan, de twee jongens worden door vrienden en publiek gescheiden nog voor ze een slag kunnen toekennen. Een kleine, magere jongen wordt meteen door de security meegenomen, er is niet veel aan de hand.

22.30 Het laatste liedje van de set. In my mind van Georgie Kay. Denk ik toch. Volgens mij staat het liedje al jaren in mijn Spotify-playlist. Het is weeral een teken van hoe de DJ’s toenadering zoeken tot elk publiek. Dat lukt best goed, ik ben mee in het verhaal. De twee vrouwen op het podium doen nog enkele vuurtrucjes, drogen de benzine van hun mond met een zachte handdoek. Het is het einde van de set.

22.31 Tijd voor een grijsharige DJ met serieuze bicepsen. Dimaro, heet hij. Hij lijkt een wel heel coole vader, pakweg veertig jaar oud, ik vermoed dat hij gisteren nog zijn zoon heeft afgezet bij een babysit.

Harder, better, faster, stronger, klinkt het nu. De tonen waarop Tom Waes ooit zijn poging ondernam om voor Tomtesterom het kanaal over te zwemmen. Tot hij met het einde in zicht het volgende liedje in het hoofd krijgt, dat nu ook wordt meegezongen door het aanwezige publiek.

Linkin Park,

I become so numb… Daarmee gaat ook bij ons het licht uit. Wat was het lekker om zonder vooroordelen naar een festival te gaan waar je op het eerste zicht nooit aan had gedacht. Dit was Dreambeats voor ons, ondertussen is mijn vriend al zijn gêne kwijt en waagt hij zich bijna aan een hakcursus.

(Verslag YH – Foto’s Kurt Desplenter)