Vandaag, dinsdag, is het 45 jaar geleden dat er een tragisch ongeval plaatsvond. En net zoals de voorbije jaren vond ook nu een ingetogen herdenking plaats voor de vier kinderen en twee volwassenen die om het leven kwamen bij dit dodelijke ongeval aan de voormalige spoorwegovergang in de Krekebekestraat. Dominiek Hemeryck, toen 9 jaar, uit Handzame stond op die bewuste novemberdag te wachten op de bus en zag het ongeval voor zijn ogen gebeuren. “Dat ongeval heeft mijn leven getekend en de herinneringen kleven nog aan mij.”
Dominique Hemeryck was 9 jaar toen er plots een eind kwam aan zijn zorgeloze kinderjaren. “Na 12 november is niets ooit nog hetzelfde geweest”, zucht Dominiek gelaten. Op die bewuste novemberdag in 1974 stond Dominiek te wachten om samen met zijn schoolvriendjes naar De Torretjes te rijden, toen hij zag hoe zijn schoolbus gegrepen werd door een trein ter hoogte van de toenmalige onbewaakte spoorwegovergang aan de Krekebekestraat. Vier kinderen – Stefaan Crevits (10), Werner Deceuninck (10), Patrick (9) en Freddy Dehaese (10) – uit Kortemark die school liepen in BLO-school De Torretjes lieten daarbij het leven, net als buschauffeur Leon Eeckloo en begeleider Florent Decloedt uit Torhout.
Zevende slachtoffer
“Wat toen gebeurd is, was voor iedereen vreselijk. Zowel voor de slachtoffers als voor de nabestaanden. Maar – in alle bescheidenheid – ik heb me eigenlijk altijd het zevende slachtoffer gevoeld. Wat ik toen gezien heb, kan ik met geen woorden beschrijven, maar het staat nog altijd op mijn netvlies gebrand: een vuurbol, rondvliegende stukken, geschreeu,… Vlak onder m’n neus was de hel uitgebroken. Net als de nabestaanden, heeft dat ongeval ook mij heel hard getekend”, begint Dominiek die die bewuste 12 november alleen op de bus stond te wachten.
“Mijn vader was net de bus opgesprongen naar zijn werk. We stonden altijd samen te wachten, soms was zijn bus de eerste, soms de mijne. Tot op vandaag heb ik nog steeds nachtmerries. Het is ook nog maar een jaar of tien dat ik hier openlijk over durf spreken. Psychische problemen hebben of een psychiater raadplegen: dat is de laatste jaren uit de taboesfeer gehaald, maar vroeger werd daar niet over gesproken. Ik heb het 35 jaar lang vooral op m’n eentje meegedragen en alles opgekropt.”
Jaarlijkse herdenking
De jaarlijkse herdenking helpt Dominiek om zijn trauma te verwerken. “Ik kijk daar in zekere zin zelfs naar uit. Ik heb er deugd van. Samenkomen met de nabestaanden die hetzelfde verdriet delen en de slachtoffers zo herdenken. We gaan dan eerst naar het herdenkingsmonumentje op de plaats waar het ongeval gebeurd is, daarna bezoeken we de vier kinderen op de begraafplaats van Kortemark en dan de twee volwassenen op de begraafplaats van Torhout.”
Dat dat herdenkingsmonumentje er is gekomen, heeft Dominiek ook geholpen in zijn verwerkingsproces. “Samen met Ingrid Dehaese heb ik jaren geijverd voor zo’n herdenkingsmonumentje. Zowel bij het gemeentebestuur als bij de NMBS, maar er was altijd wel iets. Na het dodelijk busongeval in het Zwitserse Sierre, waarbij 28 mensen verongelukten, is het monumentje er dan toch gekomen. Dankzij toenmalig burgemeester Toon Vancoillie die er toen echt vaart achter stak. De eerste vijf jaren stond er een houten kruisje en sinds 2017 staat er een werk van de Torhoutse kunstenaar Walter Vanhooren.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier