Dorine Goegebeur: “Een dierenhater vergiftigt mijn katten in Wijnendale”

De tranen staan haar in de ogen. Voor Dorine Goegebeur zijn haar katten niet zomaar huisdieren, het zijn geliefde gezinsgenoten. Maar blijkbaar heeft iemand in de buurt van de Consciencestraat het op haar poezen gemunt. “In minder dan een jaar ben ik vijf van mijn zes katten kwijt”, klinkt Dorine aangeslagen. “Twee ervan hebben we nog teruggezien, maar waren doodziek en zijn gestorven. De andere zijn spoorloos verdwenen. Dit moet stoppen: onze katten worden bijna zeker vergiftigd.”

Dorine (52) helpt mee in het bedrijf van haar man Geert Desender (53), die zich gespecialiseerd heeft in dakwerkzaamheden met vooral zink, lood en roofing. Ze hebben twee mannen in dienst. De onderneming heeft haar kantoren in de Ichtegemstraat in Kortemark, waar het echtpaar ook woont. Maar het atelier en de opslagplaats bevinden zich in de Consciencestraat in Wijnendale.

Daar heeft wijlen Willy Goegebeur, de in april 2016 overleden vader van Dorine, jarenlang een eigen bedrijf gerund: de bvba Dakwerken Goegebeur. De duivenhokken van Willy staan er nog en worden nu gebruikt door zoon Dirk, die lid is van De Torhoutse Duif. In het bijhorende woonhuis overnachten Dorine en Geert geregeld. Ze hebben er trouwens ook paarden staan. Tot niet eens een jaar geleden vertroetelde Dorine er haar zes katten, waarvan nu alleen Sheba overblijft.

Autopsie overwogen

“We zijn echte dierenvrienden”, aldus Dorine. “In Kortemark hebben we ook nog vier honden en sinds kort in Wijnendale een jonge Duitse herdershond om mogelijke indringers op afstand te houden. Maar mijn katten hebben altijd een heel speciale plaats in mijn hart gehad: Zwartje, Kastaar, Witje, Marie-Jeanne, ene met een witte keel en Sheba. Alleen laatstgenoemde kan ik nog in mijn armen sluiten. Alle andere zijn weg. Zo goed als zeker vergiftigd. Vermoedelijk door een dierenhater uit de buurt. Zo vreselijk erg!”

De kat met de witte keel verdween als eerste: in juni van vorig jaar. “Ik vond het heel vreemd dat ze niet terugkeerde”, doet Dorine haar verhaal. “Maar kort daarna kwamen Witje en Marie-Jeanne, een van mijn lievelingspoezen, doodziek thuis en wist ik hoe laat het was: ze hadden gif binnen. We hebben er de dierenarts bijgeroepen en die bevestigde de vergiftiging. Hij kon mijn twee katten helaas niet meer helpen. Na hun dood wou ik een autopsie laten uitvoeren en trok naar de vestiging van Dierengezondheidszorg in de Industrielaan. Daar was dat echter niet mogelijk. Dan ben ik bij dierenartsenpraktijk De Toren in de Bruggestraat langs geweest, maar een autopsie zou me veel geld kosten en bijna zeker toch geen precieze doodsoorzaak kunnen aanwijzen. En dus heb ik dat dan maar niet gedaan.”

“Ik hield nog drie katten over, maar eind december, net na Kerstmis, zijn ook Zwartje en Kastaar plots van de aardbol verdwenen. Dat betekent vijf katten weg in minder dan een jaar. Daar moet geen tekeningetje bij: hier is een kattenhater aan het werk. Ik ben er helemaal kapot van. Wie dieren haat, haat ook mensen, vind ik. Wie doet nu zoiets?”

Er het hart van in

Dorine beklemtoont dat haar poezen twee keer per dag korrels krijgen en dus zeker niet met honger op stap zijn. En de katers, zoals de overblijvende Sheba, zijn gecastreerd, waardoor ze minder ver uit de buurt gaan. “De persoon die de poezen vergiftigt, woont dus vermoedelijk dichtbij”, denkt Dorine. “Wat een onmens moet dat zijn. Ik walg van zo iemand.”

Broer Dirk Goegebeur (56) heeft zijn duiven bij het atelier van Geert en Dorine langs de Consciencestraat. “Mijn poezen zijn echter zó braaf dat ze bij de duiven slapen zonder er ook maar een poot naar uit te steken”, zegt Dorine, die haar tranen amper kan bedwingen. “Muizen vangen, oké, maar niemand zal daar kwaad om zijn. Kijk naar Sheba: ze loopt totaal verloren in het rond. Ze mist duidelijk de nabijheid van Zwartje en Kastaar. Ook Kastaar was een van mijn lievelingskatten, maar ik zie die nooit meer terug. Ik ben er het hart van in.”