Doorbreek het depressietaboe!

De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.

Ik vertelde u al dat mijn nieuwe boek Hersenorkaan in druk is gegaan, maar woensdag stond een koerier voor mijn deur met een doos van tien exemplaren die je van de uitgeverij krijgt. Ik rende de trap op en moest me bedwingen om niet met blote tanden de doos open te scheuren.

Wat bij het aanraken van het eerste boek met elke auteur gebeurt, zou een keer gefilmd moeten worden: het is alsof je heel voorzichtig een boreling uit de doos neemt. Een boek zien verschijnen wordt vaak vergeleken met een bevalling en daar klopt wel iets van. Ik streelde de hardcover van het boek, stopte mijn neus tussen de bladzijden om die heerlijke verse boekengeur te ruiken en tot slot kuste ik mijn boreling. Een beetje pathetisch? Kan best, maar bij grote gebeurtenissen in het leven, horen ook grote gevoelens.

Een boek zien verschijnen wordt vaak vergeleken met een bevalling

Een lange dracht van drie jaar heb ik erover gedaan om dit boek tot een goed einde te brengen. Een depressie krijgen is zwaar, maar alles opnieuw beleven, heef me vaak genoeg doen overwegen om ermee te stoppen. Gelukkig was er mijn redactrice Tilly, die al na een maand of zes doorhad dat ik vaak te hard werk en af en toe pauze moet nemen. Soms belde ze me: ‘Nou, Ann, vier uur per dag schrijven is genoeg, dus computer uit en spring maar lekker op de fiets naar je mooie Poelberg.’ Ja: over mijn eeuwige liefde voor de Poelberg had ik mijn Amsterdamse uitgeverij al vaak verteld.

Een auteur schrijft een boek nooit zomaar voor zichzelf, maar altijd om een publiek te bereiken. Met Hersenorkaan heb ik echter een uitdrukkelijke missie. Ik wil andere mensen die net als ik aan een depressie leden of lijden laten zien dat het allemaal weer goed kan komen en ik wil een steuntje in de rug geven aan geliefden die een depressie van dichtbij meemaken. Bovenal wil ik het taboe rond deze vreselijke ziekte doorbreken, want één ding is zeker: erover praten helpt.