“Door geweld kan ik mijn zwaar zieke moeder in Libanon niet bezoeken”: Imad (47) uit Brugge getuigt over moeilijke situatie in zijn moederland

Door de zware luchtaanvallen en nu ook het grondoffensief door Israël in Libanon, om er de Hezbollah-militie te bestijden, krijgen ook de gewone burgers in het land het zwaar te verduren. Dat weet Imad Maarouf (47), die in Brugge een Libanees restaurant runt, maar al te goed. “Ik zou mijn zwaar zieke moeder in het ziekenhuis daar willen bezoeken, maar ze zegt me dat ik niet mag komen omdat het te gevaarlijk is.”

Imad Maarouf, uitbater en kok van het Libanese restaurant Amon in de Academiestraat in Brugge, krijgt het moeilijk als we hem vragen of hij vaak contact heeft met zijn ouders en andere familieleden in het opnieuw zwaar door oorlog geteisterde Libanon. Het land wordt nu immers al dagenlang bestookt door het Israëlische leger, dat als doel heeft de Hezbollah-militie zoveel mogelijk schade toe te brengen. “We horen elkaar bijna dagelijks via WhatsApp, maar het idee dat ik hier veilig in België zit in en zij in zo’n gevaarlijke situatie doet verschrikkelijk veel pijn”, zegt Imad. “De voorbije dagen heb ik het echt veel moeilijker om me te concentreren op mijn werk. Ik ben constant bezig met hoe het mijn familie daar vergaat.”

Gelukkig in Brugge

Imad is sinds 1998 in België. Hij groeide op in de Libanese stad Tripoli, niet te verwarren met de gelijknamige stad in Libië. “Mijn vader was er leerkracht Nederlands en mijn moeder huisvrouw. We stelden het niet echt slecht, maar er waren weinig toekomstkansen. Het land is immers van 1975 tot 1990 verscheurd geweest door een zware burgeroorlog en ook nadien is het nooit echt rustig geweest”, zegt Imad.

“In Libanon had ik voor koeltechnicus gestudeerd, maar daar heb ik later nooit iets mee gedaan. Hier in België heb ik in diverse plaatsen in West-Vlaanderen in de horeca gewerkt – waar ik begon als afwasser en later wel wat opklom – voor ik in 2006 met mijn eigen restaurant hier in de Academiestraat in Brugge begon. Voorheen zat hier een Egyptisch restaurant, wanneer het pand vrij kwam, heb ik de sprong gewaagd. Ik hou al altijd enorm van koken, met zeker een grote liefde voor de erg rijke en gevarieerde Libanese keuken. Sinds 2006 is mijn vrouw, die ik leerde kennen tijdens een van de keren dat ik terug naar Libanon reisde om mijn familie te bezoeken, hier ook actief in het restaurant en we hebben intussen al drie kindjes. Ik voel me eigenlijk heel erg gelukkig, hier met mijn gezin in Brugge. Brugge is voor mij de hemel, dat meen ik echt.”

Onveilig

Maar dat geluk wordt nu dus sterk doorbroken door de situatie in zijn moederland, waar zijn vader van 84 jaar en meer dan 70 jaar oude moeder nog wonen, net als zijn broers en zussen. “Mijn familie woont gelukkig niet in de regio Beiroet, maar wel in Tripoli, aan de andere kant van het land, in het noordwesten. Het geweld concentreert zich nu voornamelijk in en rond Beiroet, maar sowieso heeft het een impact op heel het land”, legt Imad uit.

“Zo is er een enorme vluchtelingenstroom op gang gekomen vanuit de regio Beiroet naar de veiligere delen van het land. Dat zorgt er onder andere voor dat de kinderen in en rond Tripoli niet naar school kunnen, omdat de scholen gebruikt worden voor de huisvesting van vluchtelingen. Ook belangrijk: Libanon heeft maar één luchthaven en die ligt nabij Beiroet, waar het nu dus erg onveilig is. Vroeger kon je ook nog vliegen via Syrië, maar dat is dus ook niet meer veilig.”

Zieke moeder

“Wat me het meest pijn doet, is dat mijn moeder momenteel erg ziek is. Ze ligt op intensieve zorgen in het ziekenhuis. Ik zou haar echt willen bezoeken… (krijgt het even moeilijk, red.), maar dat gaat dus niet doordat het een enorm risico is om via de luchthaven van Beiroet, de enige in het land, naar daar te gaan”, gaat Imad verder.

“Mijn moeder drukt me op het hart om nu echt niet naar het land te komen. Ik moet je niet uitleggen dat dit een enorm pijnlijke situatie is. We houden quasi dagelijks online contact, maar dat is niet hetzelfde. Of en wanneer ik terug zou willen gaan naar het land? Van zodra de veiligheidssituatie het enigszins toelaat, vertrek ik. Ik wil mijn familie, en zeker mijn zwaar zieke moeder, zo snel mogelijk terug zien.”