Dokter Hubert Devisscher uit Ettelgem hangt na 37 jaar stethoscoop aan de haak

Hubert Devisscher heeft na 37 jaar zijn huisartsenpraktijk gestopt. "Het zwart gat zal ik wel niet vinden, want ik heb onder andere mijn handen vol aan mijn wilde tuin." © Ilse
Laurette Ingelbrecht
Laurette Ingelbrecht Medewerker KW

Op maandag 21 december liep de wachtzaal van Hubert Devisscher voor de laatste keer helemaal vol.

Hubert Devisscher (65) is afkomstig uit Brugge. “Ik groeide op in de Predikherenrei, hartje Brugge. Later verhuisden we met ons gezin naar Sint-Michiels.” De latere huisarts studeerde geneeskunde in Gent, liep stage in diverse ziekenhuizen en volbracht zijn huisartsstage in Brugge. “Het was me al vlug duidelijk dat het niet aangewezen was om me in Brugge te vestigen als huisarts. Met al veel huisartsen was er een te nauw spectrum aan zieken. En veel mensen gingen al rap meteen een specialist raadplegen in plaats van eerst naar de huisarts te komen.”

Zoektocht

Dus ging de jonge dokter op zoek naar een alternatief. “Ik vond dat ik me beter in een dorp kon vestigen”, aldus de nu gepensioneerde arts. “Ik vroeg in enkele gemeenten en steden in de wijde omgeving info op over het aantal actieve artsen, over de dorpen waar geen huisarts was. Eens ik die informatie had, ging ik dat dorp bekijken, stapte eens een café binnen om te horen of daar nood was aan een dokter, ging soms ook wel bij de plaatselijke priester te rade.”

En zo kwam Hubert Devisscher in 1978 terecht in Ettelgem. “Mijn keuze was gebaseerd op twee zaken : er was hier geen huisarts en het dorp ligt op korte afstand van zowel Brugge als Oostende. Een ideale uitvalsbasis voor mijn kinderen, als ze na de lagere school zouden gaan studeren”, legt Hubert uit.

Woning

“Dan begon het zoeken naar een geschikte woning. Ik had mijn oog laten vallen op het kloostergebouw, naast de vrije basisschool. Maar de toenmalige pastoor wilde me het pand niet verhuren omdat ik in de Gentse universiteit had gestudeerd en niet in Leuven. Ik vond dan een woning in de Dorpsstraat, de vroegere beenhouwerij van Becue. Daar moesten wel enkele verbouwingen gebeuren, vooraleer ik er kon starten. Mijn praktijk ging in augustus 1978 open met nog geen vensters in de consultatiekamer”, lacht de Ettelgemse arts. Na een tweetal jaar was de pastoor van gedacht veranderd en mocht dokter Devisscher toch het oude klooster huren. “Een droomhuis met heel veel ruimte, een mooie tuin en heel centraal gelegen. We hebben er 15 jaar gewoond.”

In de 37 jaar dat Hubert Devisscher werkte als huisarts heeft hij de geneeskunde enorm zien evolueren. “In positieve zin. Zo is de volkshygiëne is enorm verbeterd en het arsenaal aan medicatie heel uitgebreid. Bepaalde takken in de geneeskunde, zoals oncologie, zijn een wetenschap op zich geworden. Daaruit vloeit voort dat de bevolking ouder wordt. En straks komt er nog de totale omschakeling wat bijhouden van de dossiers betreft : van elke patiënt moet een digitaal medisch dossier worden bijgehouden en ook de voorschriften worden digitaal. Dat wordt uiteraard nog meer administratief werk voor de artsen.”

Dreigingen

Ook naar de veiligheid van de dokters toe is er veel veranderd. “De dreigingen nemen toe. Denken we maar aan de dokter in Lichtervelde die onlangs vermoord werd. Ikzelf heb toch ook een keer de dreiging gevoeld. Ik was opgeroepen voor een zieke en moest hiervoor in een doodlopende weg rijden. Op het einde stond alleen een bouwvallig gebouw en in het donker zag ik schaduwen tussen de struiken. Ik had meteen door dat hier iets niet klopte en ben niet uitgestapt. Ik heb toen direct alle deuren van mijn wagen gesloten en ben weggereden. Ik had de politie moeten verwittigen, maar besefte dit pas enige tijd later”, haalt Hubert Devisscher een nare belevenis boven.

“Ooit kwamen ook vijf leden van een motorbende aanbellen. Ze hadden met messen gevochten en een van hen had een snijwonde die moest worden gehecht. Drie van hen kwamen binnen en twee hielden de wacht voor de deur. Ik kreeg het wel even benauwd, maar die gasten waren vriendelijk en dankbaar dat ik hen heb geholpen.”

Herinneringen

Maar Hubert Devisscher heeft vooral leuke herinneringen aan de voorbije 37 jaar. “De eerste patiënt in mijn nieuwe huis in de Vijfwegstraat was een jonge vrouw die me dringend wou zien. Ze klaagde over hevige buikpijn. In mijn wachtzaal is toen haar vruchtwater gebroken. De wachtzaal was meteen goed gezegend”, lacht Hubert, die ook aan zijn laatste werkdag heel mooie herinneringen overhoudt.

“Mijn beste vrienden waren naar de consultatie gekomen, allemaal verkleed : de een had blauwe ogen, de andere liep op krukken en nog iemand had zijn hoofd omwonden. Ook neven en nichten kwamen me uitwuiven. Ja, we hebben er die avond nog een leuke fuif van gemaakt.”

Maar niet alleen familie en vrienden wilden Hubert een mooi afscheid van zijn praktijk geven. “Het werd een dag met veel emoties. Veel patiënten lieten een traan toen ik aankondigde dat ik zou stoppen. Ongelooflijk hoeveel kaartjes, zelfs hele brieven, en cadeautjes ik gekregen heb. Dat doet toch wel deugd te weten dat ze je werk geapprecieerd hebben. Een speciale patiënt, Adrienne Knudde, onze oudste Oudenburgse van 105 jaar, zei me iets heel mooi toen ik haar vertelde dat ik stopte als huisarts. Ze zei ‘zorg goed voor jezelf’, dat pakte me toch wel.”

Geen zwart gat

Het zwarte gat zal Hubert Devisscher wel niet op zijn weg vinden. Hij is nu nog veel met het overgeven van zijn dossiers aan andere huisartsen bezig. “Ik heb altijd alles op papier bijgehouden en heb het pak dossiers dat ik in die jaren heb opgebouwd, gemeten. Ik kwam aan 9 meter”, lacht de gepensioneerde dokter.

“En ik heb ook nog veel hobby’s. Een ervan is mijn wilde tuin onderhouden. Je zou versteld staan hoeveel werk het vraagt om de wilde tuin de baas te blijven.” Verder gaan Hubert en zijn partner Chris graag fietsen en wandelen en maken ze veel tijd vrij voor hun kleinkinderen. “En ik heb nog een stapel boeken om te lezen”, besluit Hubert Devisscher.

(LIN)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier