Ik kijk nog maar van weinig op, maar het mailtje van Virginie uit Sint-Juliaan een hele tijd geleden was… euh, speciaal. Of ik geen zin had om een koffie te gaan drinken. In een rolstoel.
Ik kende Virginie tot dan vooral van Instagram, waar ze haar gevecht om te stappen toont, met vallen en opstaan. In mijn hoofd had ik al ja gezegd omdat ik onder de indruk was van de moed waarmee ze die vraag stelde aan een in principe wildvreemde. Ze regelde een rolstoel voor mij en voor ik het wist bolden we door Ieper. Er valt veel te zeggen over die middag, te veel zelfs voor dit stukje.
In een rolstoel zijn er letterlijk en figuurlijk veel drempels te overwinnen
Maar als ik één woord naar voren mag schuiven, is het… leerrijk. Je leert dat mensen echt wel behulpzaam kunnen zijn, dat maar weinig horecazaken aangepast zijn en dat je veel aangestaard wordt. Je leert dat mensen je echt áltijd hebben gezien. Er zijn de blikken die medelijden of soms zelfs afgrijzen uitstralen. De starende blikken, de ik-weet-niet-goed-wat-doen-uitdrukkingen. In een rolstoel zijn er letterlijk en figuurlijk veel drempels te overwinnen, zeker als het gaat over je eigen trots en schaamte.
Wat kan je doen? Normaal. Dat kan je doen, beste lezer. We moeten echt heel dringend eens normaal beginnen te doen.
We hebben allemaal onze eigen strijd te voeren, elk onze eigen beperking in zekere zin. Een angst die we niet overwinnen, een probleem waar we mee worstelen of een talent waar het ons volledig aan ontbreekt. Bij Virginie, en ook bij Hannelore, zag ik géén beperking. Integendeel zelfs. Ik zag een onbeperkte dosis moed, kracht, humor, relativering en doorzettingsvermogen. Veel vragen mensen met een handicap niet. Je hoeft niet zozeer in een rolstoel te stappen om een koffie te gaan drinken. Wat begrip, tact en respect zijn al een mooi begin.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier