Dodelijk verkeersongeval van James Seynaeve roept na vijf jaar nog altijd vragen op

Chris, Lisa's vriend Steven Debackere, Lisa en Yves Seynaeve koesteren de warme momenten die ze met James mochten beleven. © JCR
Philippe Verhaest

Exact vijf jaar geleden kwam James Seynaeve om het leven bij een zwaar verkeersongeval op de Rijksweg in Oekene. Zijn plotse dood slaat nog altijd diepe wonden bij zijn familie, al koesteren ze de vele mooie momenten met James. “We willen erg graag weten hoe het ongeval is kunnen gebeuren”, zucht papa Yves. “Het zou ons helpen om het hele verhaal te kaderen.”

Wat een gezellig en onschuldig uitje moest worden, die zesde december 2014, draaide voor James Seynaeve (20) en de rest van zijn gezin uit op een ware nachtmerrie. Met zijn toenmalige vriendin Nina Van Ackere uit Desselgem trok de geliefde Meulebekenaar naar de kerstmarkt in Roeselare, maar op de terugweg liep het grondig fout. Ter hoogte van de verkeerslichten op de Rijksweg in Oekene raakte de Opel van James omstreeks 19 uur plots van de weg af en knalde die tegen een verlichtingspaal. James was op slag dood, zijn vriendin werd met zware verwondingen naar het UZ Gent overgebracht, maar overleefde het ongeval.

Ergens aangevoeld

Voor James’ papa Yves (49) uit Ingelmunster, zijn oom Chris (39) uit Emelgem en zus Lisa (26), die eveneens in Ingelmunster woont, blijft het verlies ook vijf jaar na de feiten loodzwaar om dragen. “Ik heb mijn zoon die bewuste dag nog bij mijn ouders thuis in Ingelmunster gezien“, herinnert Yves zich. Hij is zelfstandig hoefsmid en had die dag een opdracht in Nevele afgewerkt. “Normaal ga ik op zaterdag altijd mijn bestelwagen poetsen. Toen ik in Meulebeke de carwash opreed, besloot ik plots om mijn mama en papa een bezoekje te brengen en er een koffietje te drinken. Toen ik er arriveerde, zag ik dat James er ook was. Op zich niet zo speciaal, want James droeg zijn meme Nelly en pepe Michel op handen. Achteraf bekeken is het alsof ik ergens aanvoelde dat ik daar moest zijn, om James nog te zien.”

Dodelijk verkeersongeval van James Seynaeve roept na vijf jaar nog altijd vragen op
© JCR

Die bewuste avond trok Yves naar de toneelvoorstelling van KLJ Meulebeke, maar tijdens de opvoering werd hij door een onbekend nummer opgebeld. “In de pauze luisterde ik naar mijn voicemail. Het bleek iemand van de politiezone Riho te zijn. Toen ik terugbelde, vroeg hij me of ik binnen het kwartier thuis kon zijn. Ik had meteen door dat er iets met onze James was gebeurd, maar had nooit durven denken dat ik te horen zou krijgen dat mijn zoon om het leven was gekomen. Ik kan je verzekeren: die woorden hebben me aan de grond genageld.”

Tientallen vragen

Vijf jaar na het ongeval tasten Yves en de rest van de familie nog altijd in het duister over de exacte omstandigheden. “En dat fret aan ons”, klinkt het. “Die laatste minuten van zijn leven… Die willen we reconstrueren. Hadden hij en zijn vriendin ruzie in de wagen? Waren ze onnozel aan het doen? Moest hij plots uitwijken voor iets? We weten het gewoon niet. Het zou ons nochtans helpen om dit hele verschrikkelijke verhaal te kaderen. Een punt achter zetten zullen we nooit kunnen, maar die informatie zou erg veel betekenen voor ons. Het parket kon geen enkel remspoor vaststellen. Die onwetendheid knaagt nog altijd aan ons. Maar een zondebok zoeken we allerminst.”

Die onwetendheid knaagt nog altijd aan ons. Maar een zondebok zoeken we allerminst

Dat James op slag dood was, biedt de rest van het gezin wel wat troost. “De impact van het stuur op zijn borststreek was meteen fataal voor mijn broer”, pikt zus Lisa in. “Hij heeft niet afgezien, daar zijn we ergens wel blij om. Al is dat niet het juiste woord. Elke keer we aan die plek passeren, stellen we ons dezelfde vraag: hoe is dat ongeval in godsnaam kunnen gebeuren?”

Papa Yves en zus Lisa:
Papa Yves en zus Lisa: “Zijn foto heeft een centrale plaats in mijn woonkamer en daar brandt, wanneer ik thuis ben, altijd een kaarsje bij. Ook bij Lisa is dat zo.”© JCR

James vergeten zal de familie nooit doen. “Hij is letterlijk elke dag bij ons. Altijd en overal”, benadrukt papa Yves. “Ik sta met James op en ga ermee slapen. Elke minuut van de dag schiet hij door mijn gedachten. Ik haal ook energie uit mijn zoon. Wanneer ik het even lastig heb, denk ik aan James. Zijn foto heeft een centrale plaats in mijn woonkamer en daar brandt, wanneer ik thuis ben, altijd een kaarsje bij. Ook bij Lisa is dat zo. Soms zijn het de kleinste dingen die James weer naar boven brengen. Liedjes op de radio, karaktertrekjes die we in onszelf terugvinden… Ach, we missen hem nog altijd zo hard.”

Hij stond altijd klaar om iedereen te helpen en cijferde zichzelf met plezier weg

James zelf was volgens Yves, Lisa en Chris een gouden kerel. “Een zalige gast”, glimlacht zijn oom Chris. “Hij stond altijd klaar om iedereen te helpen en cijferde zichzelf met plezier weg. Een harde werker ook, iemand met een stalen karakter. Je moest hem iets vaak maar één keer uitleggen en James had het meteen in de vingers. Geloof me: dergelijke kerels kom je niet elke dag tegen. Op zijn dertiende was James wat zwaarlijvig en werd hij gepest. Hij begon intensief te fitnessen en groeide uit tot een echte atleet. Dat was zijn manier om die pesters lik op stuk te geven.”

Altijd lege stoel

Yves glimlacht: “Hij was ook erg sociaal. James ging elke dag bij zijn grootouders langs. Welke twintigjarige doet dat? We koesteren de vele mooie momenten die James ons geschonken heeft, maar we zijn een hoeksteen van onze familie kwijt. Voorgoed.” De feestdagen beleeft de familie Seynaeve sinds het ongeval toch iets anders. “Sinterklaas heeft voor ons voorgoed een bittere bijklank. Die dag zijn we onze James verloren. Maar de eindejaarsperiode houden we in ere. Het was James’ favoriete periode van het jaar, hij hield enorm van die gezelligheid. We vieren samen, maar er blijft altijd een stoel leeg. En op zijn verjaardag, 12 september, zorgen we dat we samen zijn. Dan hoeft er niet per se veel gezegd te worden, gewoon even bij elkaar zijn is voldoende. Zolang we er maar zijn voor elkaar.”

De eindejaarsperiode houden we in ere. Het was James’ favoriete periode van het jaar

Naar het graf van James op de gemeentelijke begraafplaats van Meulebeke gaat de familie niet zo erg vaak meer. “Aanvankelijk was dat bijna elke dag, nu dragen we James in ons hart mee. En in elk huis heeft hij zijn eigen plekje”, vindt Lisa. “Mama (Annick Vandevelde, red.) doet dat wel nog en verzorgt zowel James’ graf als de plek van het ongeval tot in de puntjes. Zondag 8 december organiseert mama een herdenkingsmoment met enkele muzikanten aan zijn laatste rustplaats en daar zijn we uiteraard allemaal bij.”

Een vechter en een voorbeeld

Door het verlies van James is de rest van de familie erg hecht geworden. “We waren sowieso al close, maar nu genieten we extra van de momenten die we samen kunnen doorbrengen. Maar tegelijk blijven we ook niet bij de pakken zitten”, benadrukt Yves. “Ons motto is simpel: voortdoen. Zo zat James ook in elkaar. En net als James zijn we tevreden met de kleine dingen. Want die zullen later de grootste dingen worden, zei hij altijd. Die woorden dragen we in ons hart.” Lisa knikt: “James moet weten dat we enorm trots zijn op wat hij in zijn veel te korte leven heeft bereikt. Hij was een echte vechter en mijn kleine broer zal altijd een voorbeeld voor me zijn.”

Eerbetoon op WK triatlon

Chris heeft een unieke manier om James te eren. “Sinds enkele jaren doe ik intensief aan triatlon en zamel ik geld in voor het goede doel. Op 12 september 2020 neem ik deel aan het wereldkampioenschap triatlon in het Nederlandse Almere, net op James’ verjaardag. Het wordt een van de grootste uitdagingen van mijn leven, maar die wedstrijd wil ik een topresultaat neerzetten. Al was het maar om James te eren. Hij zal nog nooit zo dicht bij mij geweest zijn.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier