Met haar 2,845 kilogram en 46 centimeter is de kleine Shazzy een flinke dochter voor de Filipijnse Jenefer Labrador en Dirk Vantomme. Het landbouwersgezin telt zo al vier spruiten en voor Dirk is het al de negende keer dat hij papa geworden is. “Veel mensen kijken raar op als ze horen dat ik al negen kinderen heb, maar in de Filipijnen is dat de normaalste zaak van de wereld”, zegt hij. “We hopen zo snel mogelijk terug te keren naar het geboorteland van mijn vrouw.”
Dat hij al een klein dozijn kinderen van zijn achternaam heeft voorzien, daar kijkt Dirk Vantomme (56) zelf amper van op. “Het leven loopt zoals het loopt”, mijmert hij filosofisch. “Het belangrijkste is dat je die gastjes allemaal graag ziet. En dat is bij mij zeker het geval.”
Aan zijn eerste huwelijk, dat twintig jaar duurde, hield Dirk vier kinderen over: de tweeling Evelien en Delfien (32), Steffi (22) en Dries (29). Daarna kreeg hij met zijn eerste Filipijnse vrouw nog Matthias (11) en samen met Jenefer Labrador eveneens een volbloed Filipina nog eens vier kinderen: Shinouk (9), Shayen (7), Shakira (3) en opo vrijdag 6 maart zag de kleine Shazzy het levenslicht. “Een mooie bende”, glundert Dirk. “En het belangrijkste: we komen allemaal erg goed overeen. We vormen één hechte bende. De kinderen uit mijn eerste huwelijk zijn al op babybezoek gekomen om hun halfzusje te ontmoeten. Dat doet me veel deugd.”
Dirk is van Moorslede afkomstig, waar hij jarenlang een eigen landbouwbedrijf heeft gerund. Nu woont hij sinds januari 2019, samen met Jenefer, in Beselare en heeft hij de draad van zijn vorige leven opnieuw opgepikt. Het koppel verbouwt onder andere knolvenkel en romanesco, maar woonde van 2008 tot begin vorig jaar onder de Filipijnse zon. “Ik heb twaalf jaar geleden hier alles verkocht en wilde in de Filipijnen een nieuw leven opbouwen”, verduidelijkt Dirk. “Na drie maanden liep ik er Jenefer tegen het lijf. Het was liefde op het eerste gezicht.”
Spotgoedkoop leven
Hun drie eerste kinderen werden in het zuidoost-Aziatische land geboren en Dirk beleefde er naar eigen zeggen de tijd van zijn leven. “Ik heb er mijn hart verloren”, steekt hij niet onder stoelen of banken. “Het is er altijd mooi weer, het leven is er spotgoedkoop, stress bestaat er niet en ik moest er niet werken. Ik heb in al die jaren het hele land ontdekt en per motorfiets in vier jaar tijd zelfs 100.000 kilometer afgelegd.”
Toch is het koppel naar België teruggekeerd. “Voor onze kinderen”, klinkt het. “Hoe goed leven het ook is in de Filipijnen, hier in België is het onderwijs beter en zullen ze meer kansen krijgen. De aanpassing verliep vlot, want ik heb er altijd een punt van gemaakt om Nederlands en West-Vlaams met hen te praten. Ze beheersen de taal perfect, alleen schrijven hebben ze moeten aanleren. Maar Shinouk, Shayen en Shakira doen het voortreffelijk in De Bunderboog in Moorslede.”
Ook bij Jenefer zelf verliep de aanpassing aan België vlot, zegt ze. “De taal kende ik al dankzij Dirk, alleen de weersomstandigheden waren even wennen. In de Filipijnen is het altijd tussen de dertig en veertig graden, hier heb ik het vaak erg koud. De regen deert me minder, want ook in mijn thuisland kennen we zware stortregens.”
Ondertussen werkt ze als meehelpend echtgenote mee op het landbouwbedrijf, maar de lok-roep van het thuisland weerklinkt steeds harder. “Ik ga eerlijk zijn: ik mis de Filipijnen meer dan mijn vrouw”, glimlacht Dirk. “Het is mijn thuis geworden, ik voelde me er God in Frankrijk. Ooit keren we terug en als het van mij persoonlijk afhangt, gebeurt dat zo snel mogelijk. Misschien wel eind dit jaar, wanneer het huidige landbouwseizoen er op zit. De sector is tijdens mijn negen jaar afwezigheid fel veranderd: veel meer paperassen, slechte prijzen… Het is moeilijk om je daar aan op te trekken. En ook onze kinderen vragen wanneer we terug naar de zon gaan. Zij zijn trouwens perfect drietalig: Nederlands, Filipijns en Engels, want daar volgden ze les aan een Engelstalige privéschool.”
Bed in De Filipijnen
Dat Dirk nu zijn oudere kinderen weer vaker ziet, vindt hij wel een pluspunt. “Anders beperkte het fysieke contact zich tot één keer per jaar, wanneer we hier op vakantie kwamen. Natuurlijk konden we wel Skypen en WhatsAppen met elkaar, maar dat is hetzelfde niet. Als ik al mijn kinderen samen heb, vormen we inderdaad een zeer grote groep. Maar voor ons is dat de normaalste zaak van de wereld. Veel mensen kijken raar op wanneer ze horen dat ik negen kinderen heb, maar in de Filipijnen zijn er gezinnen met zelfs zeventien nakomelingen. Dát is pas veel. Ik trek met daar ook niks van aan, ik vind het goed zo.”
Of Shazzy de laatste Vantomme wordt, durft Dirk niet te zeggen. “Ik ben 56, maar Jenefer telt nog maar 30 lentes, hé. Ik ben het ook gewoon van met baby’s om te gaan. We zien wel wat de toekomst brengt. Maar liefst zie ik Shazzy in de Filipijnen opgroeien. Daar zijn we gespaard van papierwerk en tijdsdruk. Er vallen zelfs geen facturen in de bus! Terwijl je hier overal belast op wordt. We weten dat er bij de familie van Jenefer altijd een bed voor ons klaarstaat. Al zal dat nu eentje extra moeten zijn, voor onze jongste oogappel”, grijnst Dirk.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier