Directeur Philip Demuynck van de Sint-Paulusschool campus college: “Geen schrik, wel ongerust”

“In mei en juni zijn de maatregelen rond corona al te vaak gewijzigd. Dat zorgde voor grote verwarring in alle scholen. Hopelijk is de overheid de komende maanden eenduidiger dan toen.” Aan het woord is Philip Demuynck, directeur van de Sint-Paulusschool campus college in Waregem.

Aan corona valt voorlopig niet te ontsnappen. Zelfs de ambitieuze infrastructuurwerken van het college, ten belope van 8,5 miljoen euro, hebben daardoor vertraging opgelopen. De vernieuwing van het onthaal, het slotstuk van die werken, moest begin september klaar zijn. Het zal eind januari worden. “Ook het lerarenrestaurant moet later dit jaar kunnen openen”, zegt campusdirecteur Philip Demuynck (60).

Iedereen hoopt op een normaal schooljaar. Wat is binnen het college nu de grootste bekommernis?

“Corona haalt de complete organisatie van dit schooljaar overhoop. Eén van de zorgen is dat iedereen die over de middag in school wil blijven eten, dat ook kan doen. Daarom hebben we naast onze drie restaurants ook een polyvalente studiezaal ingericht als bijkomend restaurant voor de broodjeseters. Ongeacht of de regels in extremis toch nog verstrengen, gaan we iedereen kunnen plaatsen. Ook al tellen we 1.650 leerlingen en blijven de meesten van hen op school over de middag.”

De leerlingen hebben het voorbije schooljaar behoorlijk wat lessen moeten missen in de klas. Hoe schat je de gevolgen daarvan in?

“Eigenlijk valt het allemaal redelijk mee, zeker voor onze leerlingen van de tweede en derde graad. Het verlies van kennis bij hen is minimaal met dank aan onze leerkrachten die uitstekend werk verricht hebben. In het begin was het improviseren geblazen met het afstandsonderwijs, omdat er geen expertise was op dat vlak. Dat is evenwel in recordtijd veranderd.”

Een directeur moet altijd zoeken naar verbondenheid

“Ik maak me meer zorgen over het feit dat onze leerlingen maandenlang opgesloten zaten in hun eigen huis en van alles afgesneden waren. Normaal moeten jongeren in een school ook leren om in relatie te treden met hun klasgenoten, om onderlinge conflicten te leren oplossen, anders gezegd: om mens te leren worden. Dat ging niet meer sinds half maart. De impact daarvan is niet te onderschatten.”

Je bent lange tijd directeur geweest van het VTI in Waregem vooraleer je in het college de leiding kreeg. Pak je de zaken hier anders aan?

“Neen, dat doe ik niet. Ook al hebben de leerlingen van een college doorgaans een ander profiel dan die in een school voor wetenschap en techniek, dat mag geen invloed hebben over hoe je als directeur de zaken aanpakt. Een schoolhoofd moet, eender waar, altijd op zoek gaan naar verbondenheid. Daarmee samenhangend is het even belangrijk dat een directeur zich gedragen weet door het hele team. Daar heb ik ook altijd naar gestreefd.”

“Ik ben niet het type dat zo nodig de baas wil spelen. Er is een directieteam en ik vind het belangrijk dat we met zijn allen aan hetzelfde zeel trekken. Daarom stel ik mij, samen met mijn collega’s van het directieteam, bereikbaar op en luister ik naar wat er leeft.”

Het college krijgt wel eens de naam een elitaire prestigeschool te zijn waar dat bij campus Hemelvaart niet zo is. Hoe komt dat?

“Dat mensen zo denken, komt mogelijk omdat wij in het college enkel theoretisch vormende richtingen aanbieden. De collega’s van de campus Hemelvaart hebben een breder aanbod met onder meer ook praktische BSO-richtingen. Mogelijk spelen ook onze uitwisselingsprojecten een rol in het beeld dat mensen van onze school hebben.”

Aan de perceptie van mensen kan je niet veel doen, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat leerlingen hier in een prestigieuze setting terechtkomen

“Het college zet immers sterk in op internationalisering, zowel binnen als buiten Europa met Zuid-Afrika en Cambodja. We vinden dat belangrijk omdat je de leerling zo op een niet-schoolse manier extra kunt vormen. Aan de perceptie van mensen kan je niet veel doen, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat leerlingen hier in een prestigieuze setting terechtkomen. Zelf ben ik afkomstig uit een arbeidersmilieu en kan je er mij niet van verdenken dat ik tot de high society behoor (glimlacht).“

Twee jaar geleden werd je gevraagd om directeur te worden van het college. Zie je dat als de kroon op het werk?

“Neen, ik voel me niet beter of anders dan toen ik directeur in het VTI was. Ik kijk trouwens met veel liefde terug op die periode en laat me van de gelegenheid gebruik maken om te beklemtonen dat het VTI van Waregem tot de beste technische scholen van Vlaanderen behoort.”

Je bent 60 jaar. Wordt dit je laatste uitdaging?

“Ik denk het wel. Ik zal hier zeker geen tien jaar meer rond lopen. Die overtuiging om te stoppen als ik kan, is zeker gegroeid toen bij mijn vrouw twee jaar geleden kanker is vastgesteld (geëmotioneerd). Het doet je stilstaan bij de relativiteit van het leven. Ik bekijk de zaken nu anders, zelfs al gaat het nu opnieuw goed met mijn echtgenote.” (FV)