Dierenasiel De Leiestreek viert 40ste verjaardag: “Enkel het beste voor het dier telt”

Dierenasiel De Leiestreek bestaat dit jaar exact veertig jaar. Dit jaar alleen al vingen de 58 vaste vrijwilligers er 1.529 dieren op, daarnaast waren er zo’n 1.000 interventies en voor 91.000 euro aan medische kosten, een absoluut record. Veerle Debaillie (50) staat er al aan het roer sinds 1991, dat doet ze met een onvoorstelbare passie, een buitengewoon hart voor dieren en af en toe een stevige klop op tafel.

Met Veerle valt niet te sollen, dat is het minste dat je kan zeggen. Bedreigingen, mensen die hun dier terug komen stelen uit het asiel, dieren die in haar armen sterven, als eerste naar binnen stappen in een huis waar een moord gepleegd werd om een woeste dobberman te sussen: ze maakte het al allemaal mee. Maar geen haar op haar hoofd dat er aan denkt om ermee te stoppen.

“Een gezin heb ik nooit gehad, dat zou niet te combineren vallen met wat ik doe voor het asiel. Een vakantie trouwens ook niet. (lacht) Maar daar heb ik geen spijt van. De dieren en vrijwilligers zijn nu mijn familie. En die vakantie, dat komt er ooit wel eens van.”

Wist je waar je aan begon?

“Neen, absoluut niet. (lacht) We kwamen van nergens en hadden niks. Behalve honden en katten die opgevangen moesten worden. Het asiel was vroeger een steenbakkerij. Er was geen verwarming en amper elektriciteit. Ik ben hier begonnen als vrijwilliger. Toen ik in ’91 alles overnam van een oud koppel, heb ik een oude koekendoos mee gekregen, daar zat 8.000 Belgische frank in, dat was het. We kregen in die tijd geen subsidies. Toen we daar voor het eerst om gingen vragen bij de gemeentebesturen konden ze niet snel genoeg weglopen. Later kwam dat uiteindelijk wel. Antoon Sansen (voormalig burgemeester van Kortrijk, red.) zei telkens als ik hem tegen kwam ‘jij kost mij veel geld’. (lacht) Gelukkig heeft mijn familie enorm geholpen, vooral aan mijn papa, die nu voorzitter is, hebben we veel te danken.”

Hoe dikwijls maak jij je nog kwaad?

“Dat heb ik een beetje afgeleerd. Een dierenarts heeft het mij ooit als volgt uitgelegd: je hebt mensen die dieren als een gebruiksvoorwerp zien, een telefoon bijvoorbeeld. Heeft hun buurman een mooie, dan willen zij die ook. En kost die te veel geld om te herstellen? Dan gooi je die weg en koop je een nieuwe. Een andere groep mensen ziet hun dier als lid van de familie. En die twee groepen zullen nooit begrip kunnen opbrengen voor elkaar. Ik houd dat in het achterhoofd en slaag er meestal in om mij rustig te houden.”

“Alhoewel, eens de papieren getekend zijn, zou ik wel eens durven vragen of ze eigenlijk niet door de grond zouden zakken van schaamte. (lacht) Zo zijn er mensen die eens hun dier in beslag genomen is voor verwaarlozing, ons de les durven spellen over hoe goed voor te zorgen. Die zou je toch echt…”

Je hebt een dikke huid gekweekt?

“Ja, je leert dat wel hoor. Alhoewel, als mensen hier hun hond komen afzetten en hem hier achterlaten, heb ik het moeilijk. Zij wandelen gewoon weg zonder omkijken, de blik in de ogen van dat dier… Dat breekt nog altijd mijn hart. Die hond begrijpt dat niet, daar word je nooit ongevoelig voor. Ook naar sommige interventies ga ik niet meer mee. Vooral die bij broodfokkers zijn soms echt te erg. Op een bepaald moment heeft een mens genoeg leed gezien in zijn leven.”

Waarom doe jij dit?

“Uit dierenliefde, heel simpel. In tegenstelling tot wat mensen vaak beweren zijn veel dieren beter af bij ons. Wij euthanaseren nooit uit overbevolking. Als hier acht honden geëuthanaseerd worden op een jaar zal het veel zijn. Het is trouwens altijd onze dierenarts die daarover beslist. Daarom vind ik het plan van Vlaams minister van Dierenwelzijn Ben Weyts (N-VA) niet slecht. Hij wil dat mensen die een asiel runnen daarvoor opgeleid zijn.”

“En dat is nodig, dierenliefde alleen is niet genoeg. Je moet weten waar je mee bezig bent en doen wat het beste is voor het dier, ook als dat wil zeggen dat je van je hart een steen moet maken. Maar als ik hier een hond kwispelend zie buitengaan met zijn nieuwe baasjes, luttele weken nadat hij hier doodsbang en ondervoed binnenkwam, dan zucht ik eens diep en denk ik: ‘daar doe ik het nog altijd voor’.”

Er zit ook een andere kant aan de job?

“Zeker, hier werken voelt soms als een realityshow. Daarom kijk ik nooit televisie als ik ‘s avonds thuiskom. Die kunnen mij met niks meer verassen. (lacht) En onze show is soms grappig, maar soms ook erg triest. Ons werk kan heel belastend zijn. Bij moorden of sterfgevallen, waar agressieve of angstige honden aanwezig zijn bijvoorbeeld, moeten asielmedewerkers vaak als eerste naar binnen. Wij gaan nog voor de politie, de deurwaarder of de wetsdokter de drempel over, maar onze mensen zijn daar niet voor opgeleid. Honden die aan hun baasjes hebben geknabbeld, of dieren die zich onder het bed verstoppen waar hun overleden baasje in ligt, wij hebben het al meegemaakt. Dat is ongelofelijk schrijnend.”

Wordt het asiel ooit overbodig?

“Daar hoopte ik vroeger op. Maar tegenwoordig vrees ik dat dat nooit zal gebeuren. Er komen steeds meer controles, en daar zijn wij natuurlijk blij om. Maar dat betekent ook meer inbeslagnames en meer honden die naar het asiel komen. Nu alleen nog wachten op strengere straffen. Ik ben in elk geval nog niet van plan om ermee te stoppen.”