Het zicht verliezen, het is een nachtmerrie die niemand wil meemaken en die vaak het einde betekent van het leven zoals het was. Toen het Didier Graf (51) overkwam, leek ook hij richting invalidenbank te worden verbannen. De Komenaar besloot om zich niet zomaar gewonnen te geven en is vandaag nog altijd aan het werk als leerkracht in de houtafdeling van het Collège de la Lys.
“Misschien moet je maar op pensioen gaan, genieten van wat er wel nog is. Het was een goedbedoelde zin, maar ze kwam aan als een mentale mokerslag!” Didier vertelt zijn indrukwekkende verhaal tussen de machines van de werkplaats, waar de leerlingen van de afdeling houtbewerking naarstig bezigzijn.
“Ik was 37 jaar oud en gaandeweg verdween mijn zicht. Na een diepgaand onderzoek bleek ik te kampen te hebben met een aandoening aan mijn ogen, waardoor ze dag na dag slechter werden. Er bestaat geen behandeling voor en daar sta je dan. Hoe moet het vanaf dan verder? Wat kun je nog doen in het leven? Er waren zoveel vragen waar ik geen antwoord op had, maar het was vooral het idee dat ik op 37-jarige leeftijd op pensioen moest dat keihard binnenkwam.”
Aanpassingen
De Komenaar weigerde te berusten in het lot en trok alle registers open om toch maar aan de slag te kunnen blijven. “Ik hou van mijn loopbaan als leerkracht”, gaat hij verder.
“Als ze me dit afnamen, dan zou ik sowieso in de afgrond vallen. Samen met het AWIPH, het Waalse agentschap voor personen met een handicap en met de school zelf, gingen we op zoek naar oplossingen. Mijn bureau werd opnieuw ingericht waar ik een aangepaste computer kreeg. Dankzij het speciale toetsenbord en een stukje software kan ik de basishandelingen verrichten.”
“Er werd eveneens een grote scanner geïnstalleerd, waar ik brieven of papieren in kan leggen. Alles wordt zo meteen uitvergroot waardoor ik toch nog de basis kan lezen. Ook mijn collega’s en de leerlingen hebben zich aangepast om het voor mij mogelijk te maken om te blijven werken. Zo heeft alles, van in de lokalen tot in het atelier, een vaste plaats. Ik ken het parcours om van de deur tot aan mijn kantoor te wandelen vanbuiten, dus let iedereen goed op dat ze geen dingen verplaatsen.”
Hartverwarmend
“Na iedere les wordt er ook extra aandacht aan opruimen besteed. Iets laten slingeren zou tot gevolg kunnen hebben dat ik erover struikel en lelijk ten val kom. Het is hartverwarmend om te zien hoe iedereen zijn uiterste best doet om het haalbaar voor mij te houden.” Didier heeft leren leven en werken met zijn handicap, al is er nog steeds één dag in het jaar waar hij voor vreest.
“Ieder jaar opnieuw moet een arts mijn toestand controleren en bepalen of ik al dan niet aan de slag kan blijven”, sluit de Komenaar af. “Het is een soort zwaard van Damocles dat boven mijn hoofd bengelt. Met één eenvoudige handtekening kan die arts beslissen dat het afgelopen is voor mij, ongeacht alle aanpassingen die we hebben doorgevoerd. Toch laat ik de moed niet zakken en probeer ik dag na dag te bewijzen dat een handicap niet het einde van je leven hoeft te betekenen.”
(SR)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
