Dickie Baetens over bloed doneren: “Als verpleegkundige merk ik dat nood heel hoog blijft”

De wereldgezondheidsorganisatie (WHO) doopte 14 juni ooit om tot Wereld Bloeddonordag. Die dag is er extra aandacht voor de mensen die bereid zijn bloed te geven zonder daarvoor iets terug te verwachten. Een van hen is Dickie Baetens. “Als verpleegkundige zie ik dagelijks hoe belangrijk het is dat ziekenhuizen over voldoende bloed beschikken.”

Vier keer per jaar nodigt het Rode Kruis Waregem-Anzegem mensen uit naar een bloedinzameling. Dickie Baetens (59) en zijn vrouw Lut Buyse (59) uit Sint-Eloois-Vijve ontbreken zo goed als nooit op het appel.

Dickie, enig idee hoe vaak jij al bloed gegeven hebt?

“Ik weet dat niet uit het hoofd, maar het zal toch al meer dan vijftig keer zijn. Die bloedinzamelingen zijn voor ons echte familie-uitstappen geworden. We kennen inmiddels enkele verpleegkundigen en bloeddonoren. Onze kinderen gaan ook nog altijd, zij het iets minder dan vroeger nu ze het huis uit zijn. Voor jonge mensen is het ook niet altijd makkelijk om dat allemaal te regelen. Je bent al snel anderhalf uur kwijt als je er naar toe gaat.”

Verlopen de bloedinzamelingen anders in tijden van corona?

“Binnenkort is er opnieuw een bloedinzameling gepland. Ik veronderstel dat er een pak minder bedden zullen staan voor de bloedafnames dan gewoonlijk. We hebben in elk geval een tijdstip moeten opgeven wanneer we langsgaan.”

Waarom is het belangrijk dat zoveel mogelijk mensen bloed doneren?

“Ziekenhuizen hebben er enorm veel nodig om mensen in leven te houden of toch minstens om te helpen. Slachtoffers van verkeersongevallen hebben vaak bloed nodig, maar in het algemeen is dat ook zo bij operaties. Verder zijn er ook veel patiënten die aan chronische bloedarmoede lijden en af en toe naar het ziekenhuis moeten komen voor een bloedtransfusie. In België is dat nu gelukkig allemaal goed geregeld en maken we het niet meer mee dat een bloeddonor met een bepaalde bloedgroep dringend gebeld moet worden voor extra bloed. In de jaren tachtig was dat wel nog het geval.”

Als verpleegkundige op de spoedafdeling van het ziekenhuis in Waregem spreek je uit ervaring. Altijd op de spoedafdeling willen werken?

“Het was zeker niet mijn grote droom. Voordien had ik al op diverse andere afdelingen gewerkt. Inmiddels ben ik er wel 25 jaar aan de slag en voel ik me daar zeer goed. Je komt er in contact met alle soorten mensen en de job is heel gevarieerd.”

Heb je veel zien veranderen in die tijd?

“Je kunt niet ontkennen dat de agressie is toegenomen. De mensen komen vooral verbaal agressiever voor de dag dan vroeger. Wie naar de spoed komt, begrijpt niet altijd dat hij of zij soms lang moet wachten vooraleer er een behandeling mogelijk is. We maken een onderscheid tussen dringende en minder dringende gevallen. Daarvoor werken we met kleurcodes. Zo is het best mogelijk dat iemand met een niet-dringend probleem vier uren of meer moet wachten, terwijl iemand anders voorrang krijgt. Mensen begrijpen dat niet altijd want iedereen vindt zijn probleem het allerbelangrijkste. Fysieke agressie blijft gelukkig een uitzondering, al heb ik toch ook al eens een duw gekregen van iemand. Zeker met patiënten die onder invloed zijn van alcohol of drugs, is het soms oppassen geblazen. Gelukkig hebben we een goede samenwerking met de politie van de zone Mira.”

Lokeren en Waregem hebben allebei een gezapige mentaliteit

Een tijd geleden heb je het leven gered van de voetbaltrainer van Jong Vijve. Hoe snel moet je handelen als reanimatie nodig is?

“Het is toch belangrijk dat die binnen de vier minuten kan starten. Zo kan je vermijden dat er blijvende schade is. Als ik ergens kom, kijk ik daarom ook altijd eerst waar er een AED-toestel (automatische externe defibrillator, red.) hangt. Nu was dat bij Jong Vijve niet nodig. Mijn zoon speelt er voetbal en daarom ken ik het daar goed. Ik denk dat we de man binnen de twee minuten al aan het reanimeren waren. Dat deed ik niet alleen. Ook Thomas Malfait hielp mee, een collega-verpleegkundige die bij Jong Vijve voetbalt. Uiteindelijk is het dankzij het AED-toestel dat we het leven hebben kunnen redden van Rik Bettens. Zijn hart kwam al van bij de eerste elektrische shock opnieuw op gang.”

Je bent wel heel erg bescheiden over jullie bijdrage. Veel mensen weten niet eens hoe ze iemand moeten reanimeren. Hoe kan het beter?

“Ik vind dat het een vast onderdeel zou moeten worden van de lessen in het secundair onderwijs. Een AED-toestel bedienen is ook niet zo ingewikkeld. De hartmassage zelf is wel een fysieke inspanning.”

Je bent opgegroeid in Lokeren maar woont al lang in Waregem. Zijn de twee steden te vergelijken?

“Zeer goed zelfs. In beide steden zijn er veel mogelijkheden om sport en cultuur te beoefenen. Ook de gezapige mentaliteit is vergelijkbaar. Ik woon graag in Waregem maar ga even graag terug naar Lokeren waar mijn familie woont.”

(Freddy Vermoere)