Diane Derez – via de halve wereld – in Zwitserland: “Ik wilde al die culturen begrijpen”

Frederik Jaques
Frederik Jaques Webredacteur

Een vrouw van de wereld. Minder dan dat kan je Diane Derez, afkomstig uit Kuurne, na heel wat omzwervingen niet meer noemen. De liefde vond ze bij een man uit Zwitserland, aan wiens zijde ze nu ook van haar pensioen geniet in het oogverblindende dorpje Beckenried.

Diane Derez werd in Kortrijk geboren en woonde in Kuurne. Na de verpleegsterschool in Ukkel ging ze nog naar Antwerpen om er tropische geneeskunde bij te studeren. Daarna trok ze voor vijf jaar naar Pakistan – we spreken hier over het gezegende jaar 1969 – om er als vrijwilligster voor de Damiaanactie te werken. Die jaren werden het begin van het willen weten en begrijpen van al die verschillende culturen, vertelt Diane ons.

Je hebt al een heel parcours afgelegd vooraleer in Zwitserland neer te strijken. Neem ons nog even mee, terug in de tijd.

“In Pakistan kwam ik eerst in Karachi terecht. Ik werkte er met melaatsen en tuberculeuze patiënten. Na ongeveer 18 maanden bracht het werk mij naar Peshawar, van waaruit ik in alle richtingen trok: van Dir of Gilgi over Swat en Kohistan tot Azad en Kahsmir. Ik moest er telkens heen om ‘vlugger te lopen dan de ziektes’. In Karachi heb ik toen mijn toekomstige man leren kennen: een Zwitser die er ook voor een ontwikkelingsorganisatie werkte.”

Diane Derez - via de halve wereld - in Zwitserland:

“Toen de oorlog losbrak in Pakistan en India in 1971-1972 ben ik via België naar Ethiopië gevlogen om er drie maanden een cursus te volgen rond lepra en tbc. Daarna keerde ik terug naar Peshawar. In 1974 was ik tijdelijk terug in mijn thuisland. Ik heb er vlug wat gewerkt om wat geld te verdienen en ben daarna getrouwd met Benedikt. Hij woonde op dat moment in Duitsland om er verder te studeren. Ik werkte er toen in een lokaal ziekenhuis. Al vlug had hij werk in Zwitserland en in 1976 gingen we in Aarau wonen. Een jaar later is onze tweeling daar geboren.”

Maar nog was het reizen niet voorbij.

“Integendeel. Door het werk van mijn man vlogen we in 1979 naar Jakarta in Indonesië. Ik werkte toen vrijwillig enkele dagen per week in een ‘leprosy center’. En zo ging dat maar door: een eerste keer India met New Delhi, drie jaar later voor jaar Australië, waar we in Sydney woonden. Terug een paar jaren in Zwitserland, en weer verhuizen naar Engeland om er vijf jaar in Hertford te wonen. Tot dan waren onze meisjes steeds bij ons en gingen ze altijd naar een Engelse school.”

Diane Derez - via de halve wereld - in Zwitserland:

“Toen verhuisden we voor vijf jaar naar Singapore, waar ik cursussen in Aziatische geschiedenis en cultuur heb gevolgd. Ik werkte er toen ook in een kunstmuseum, wat heel tof was. Maar je raadt het al: we verhuisden terug naar Zwitserland: Sankt-Gallen deze keer, waar ik opnieuw in het ziekenhuis aan de slag ging.”

Diane Derez - via de halve wereld - in Zwitserland:

“En nog was het reizen niet afgelopen, want we verhuisden nog eens voor drie jaar India, opnieuw naar New Delhi. Ik werkte er voor een project rond straatkinderen en deed er ook culturele activiteiten. Tot mijn man gevraagd werd om naar Maleisië te verhuizen, en we voor drie jaar in Kuala Lumpur gingen wonen. Daar werkte ik in het geschiedkundig museum. Intussen zijn we opnieuw naar Zwitserland verhuisd. We wonen hier intussen toch al vijf jaar en genieten er van ons pensioen.”

Hoe is het leven daar?

“We wonen hier in een levendig dorp aan het Vierwoudstedenmeer. Het is er prachtig. We genieten van het meer en de bergen van Rigi. In 20 minuten staan we In Luzern, waar ik lid ben van een internationale club. Ik organiseer er de culturele activiteiten. Hier in dit dorp willen we nu ook echt blijven wonen! Al komen we nog altijd graag naar België. We zijn er toch minstens drie keer per jaar, hebben er een toffe familie en goeie vrienden.”

Maar definitief terugkeren zit er dus niet in?

“Onze meisjes – die ook veel gereisd hebben en ook door hun studies niet altijd in Zwitserland woonden – zijn hier getrouwd en hebben nu ook kindjes. We zouden onze vijf kleinkinderen niet meer kunnen missen!”

Heeft het vele reizen je als mens veranderd?

“Ik geloof dat iedereen in ons gezin het reisvirus wel te pakken heeft. Het was overal interessant en elk land had wel iets te bieden. We hebben ook geleerd wat toleranter te zijn, een andere kijk te hebben in al die verschillende culturen en ‘de mens’ te aanvaarden zoals hij is.”

Diane Derez - via de halve wereld - in Zwitserland:

“Ik heb me altijd thuis gevoeld, waar ik ook was. Ik had geen tijd om te klagen en te zagen – ook al was het soms wat moeilijk – maar de mensen hebben ons ook veel gegeven. Hier in Zwitserland ben ik nog altijd naar al dat mooie aan het uitkijken. Er is hier nog zo veel te ontdekken.”

Wat zou je onze lezers, die in jullie regio een reisje plannen, kunnen aanraden? Wat mogen ze zeker niet missen?

“Wat heel tof is in ons dorp is de “Klausen of Trychle feest”, telkens op 6 december. Wie dan bij ons in de buurt is, moet dat zeker eens meemaken.”

Diane Derez - via de halve wereld - in Zwitserland:

(Frederik Jaques)