De kracht van een lens

De vzw Warriors Against Cancer maakt prachtige portretten van patiënten tijdens hun strijd tegen kanker. “Op zo’n momenten valt bij mensen hun trots weg, ze voelen zich vaak zwak en machteloos. Maar voor de lens help ik hen al is het soms maar voor even hun kracht terug te vinden”, zegt make-upartieste Vanessa Bossuyt Vigna uit Marke. Enkele van die portretten zijn nu gebundeld in een boek.

Artistieke fotoshoots, met topfotografen, stylistes en Vanessa Vigna als make-upartieste. “Wie geselecteerd wordt, is echt een dag model en kan even alle behandelingen, onzekerheid en ellende vergeten“, zegt ze. “Ook als vrijwilliger is het prachtig. Je krijgt zoveel dankbaarheid terug.”

Vanessa werkt als visagiste voor Chanel. Ze begon vijf jaar geleden met haar vzw toen een buurmeisje en een van haar modellen, Appoline, geconfronteerd werd met lymfeklierkanker. “Bij mij sloeg dat in als een bom. Een tiener, een meisje voor wie uiterlijk en schoonheid belangrijk was. Ik wou haar portretteren: kaal, maar vrouwelijk en krachtig. Zodat ze kon zien hoe mooi en sterk ze was. De foto gaf haar haar eigenwaarde terug.”

Na de prachtige portretten van Appoline nam de vzw Warriors against Cancereen razende start. “We kunnen de aanvragen amper bijhouden. Mensen vertellen tegen elkaar over het project. Ze vinden het geweldig. Warriors gelukkig maken, daar doe je het voor. We hebben jammer genoeg ook al enkele van onze warriors moeten afgeven. Dat is keihard”, zegt Els Vandekerckhove uit Olsene, die zelf ook kanker overwon en samen met Vanessa Vigna de vzw oprichtte.

Het boek ‘WarriorsAgainst Cancer, de kracht van een penseel, van een lens, van een mens’ bundelt portretten en getuigenissen van 37 patiënten. Het kost 49 euro en is onder meer te koop bij Standaard Boekhandel.

Loes Brabant (Ingooigem) – “Drie keer de diagnose kanker, ik kan vechten als geen ander”

Loes Brabant werkt als software engineer, heeft een leuk gezin en is mama van Joren en Katrina. “Het mooie leven dat ik opgebouwd heb, toont dat vechten loont. Drie keer overwon ik kanker, ik kan dus vechten als geen ander. Ik was zeven toen ik een gezwel kreeg achter mijn rechteroog. Twee jaar na de chemotherapie en bestralingen ben ik hervallen. Toen hebben ze onmiddellijk beslist om alles te verwijderen, ook mijn oog. Sindsdien heb ik een prothese.”

“Op mijn 27ste, een week na de geboorte van mijn zoontje, ontdekte ik iets in mijn mond. Toen ik ermee naar de tandarts ging, belde hij meteen drie keer naar het ziekenhuis om mij door te verwijzen. Toen wist ik dat het ernstig was. Bij het bespreken van de behandeling zei ik meteen: snij maar alles weg. Na drie keer speelde ik liever op zeker. Want toen wist ik al: fysieke letsels zijn niet meer dan ongemakken. Daarmee leer je leven. Ik zie niet langs een kant, maar ik functioneer normaal. Tijdens mijn laatste kankerbehandeling ben ik zelfs nog gedoctoreerd in de fysica. Mijn zoontje zegt ‘s morgens gewoon: Mama, je moet je oogje nog insteken. Onlangs zei hij: Mama, jij hebt één oog en ik heb er twee, maar we hebben wel dezelfde sandalen. Keischattig. Die kinderlijke naïviteit toont hoe relatief een handicap is.”

Via een vriendin kwam Loes bij Warriors terecht. “Ik heb voor het boek een aantal columns geschreven. Ik hoop daarmee andere kankerpatiënten te kunnen helpen. En mijn eigen portret? Dat hangt in mijn living. Ik vind het prachtig!”

Appoline Ameel (Marke) – “Ik koesterde mijn prille haargroei en toch wou Vanessa mij kaal voor de lens”

“Ik was 18 toen ik de diagnose kanker kreeg. Chemotherapie hakt genadeloos in op je lichaam”, vertelt Appoline Ameel uit Marke, de warrior waarmee het allemaal begon. “Toch liet ik mij niet kisten. Ik leerde piano spelen en haalde zelfs mijn rijbewijs. Ik had vroeger al met Vanessa samengewerkt. Sinds mijn 16de ging ik af en toe met haar mee als model. Haar voorstel om mij te portretteren, kwam eigenlijk toen mijn haar net terug begon te groeien. Het was een moeilijke beslissing om toch ja te zeggen. Vanessa wou mij kaal voor de lens. Mijn mama overtuigde me. Dus heb ik mijn haren weer afgeschoren. Als jong meisje niet zo evident. Maar wat ben ik blij dat ik het gedaan heb. Want nu ben ik super trots op de foto’s. De shoot was een unieke kans. Ik kon tonen hoe een levensbedreigende ziekte je lichaam verandert. Maar ook hoe sterk ik was. Een echte vechter.” Ondertussen heeft Appoline alweer een mooie haardos. “Ik ben in september volledig kankervrij verklaard. Dat was een mijlpaal. De kanker maakt nog steeds deel uit van mijn leven, het heeft veel bepaald, maar de ziekte heeft mij vooral sterker gemaakt. Ik studeer nu osteopathie. Zonder mijn ziekte zou ik die richting misschien niet gekozen hebben. Een osteopaat heeft mijn kanker ontdekt. Hij had gevoeld dat mijn klier in mijn hals niet oké was en heeft mij doorverwezen naar de huisarts. Gelukkig.”

“Ik hoop zelf ook ooit zo’n belangrijke rol te spelen voor mijn patiënten. Ik wil me graag specialiseren in de behandeling van kinderen.”