De Gele Vesten maken van Saint-Vélo wielerhoogdag

Ze doen het uit liefde voor de koers en voor Wevelgem. En om hun vriend Geert een dienst te bewijzen. De vele vrijwilligers die zich al jaren aan een stuk inzetten voor Saint-Vélo. Dankzij hen loopt de start van Gent-Wevelgem al 23 – of is het 24 jaar – op wieltjes. Vier van hen waren er van bij het begin bij. Kurt, Dirk, Dany en Roeland hebben de wielerwedstrijd zien evolueren.

Ze dragen al een tijdje geen gele vesten meer, maar ze zijn daarom niet minder prominent aanwezig tijdens Gent-Wevelgem. De vrijwilligers leiden alles in goede banen aan de start in Deinze en de aankomst in Wevelgem.

De ochtend van zondag 25 maart zullen 45 vrijwilligers verzamelen bij ‘chef’ Geert Breughe. Om 6 uur vertrekken ze met de bus richting Deinze. Iedereen krijgt een welomlijnde taak. Terwijl de groep in Deinze zorgt voor de goede start, bereiden ondertussen 25 andere vrijwilligers de aankomst van de renners en het publiek voor.

Een pak volk dat voor een pistolet maar vooral uit liefde voor de koers er toe bijdraagt dat Saint-Vélo een wielerhoogdag blijft. Want dat is niet evident en was het zeker ook in het verleden niet.

De Chiro

In 1995 was Gent-Wevelgem op sterven na dood. In het Vliegend Wiel, organisator van Gent-Wevelgem, kwamen een aantal jongeren het team versterken. Een van hen was Geert Breughe. De organisatoren wilden de zaken professioneler gaan aanpakken en waar mogelijk eigen mensen inzetten. Want ingehuurd volk kost geld.

Daarom werd huidig schepen Breughe belast met de organisatie van de start. Dat wil zeggen, zorgen dat de renners in de beste omstandigheden aan het vertrek geraken, het publiek op een koersvriendelijke afstand houden, auto’s naar de voor hen gereserveerde parkings leiden, enz…

Geert zocht en vond zeven vrijwilligers, hun gemeenschappelijke band was de Chiro. De zeven man van het eerste uur, dat waren Toine Hanssens, Franky Taillieu, wijlen Hedwig D’Haene, Dany Vandenbulcke (61), Kurt Ackx (46), Dirk Dejaeghere (55) en Roeland Libeer (50). Die laatste vier zijn nog steeds van de partij. Een hele periode, waarbij het geheugen de vier wel eens in de steek wil laten. Een kleine woordenwisseling ontstaat wanneer het gaat over ‘de eerste keer. “Dat was in 1996!” “Welneen in 1995. “t was toen Lars Michaelsen won.” “Bah neen, die eerste keer won Tom Steels! Enfin, ‘t is de 23e keer!”

Waar ze het wel over eens zijn is dat het wielrennen in het algemeen en hun wedstrijd in het bijzonder grondig veranderd is. De start van de koers was dat eerste jaar nog in ‘t Kuipke en er stond bijlange niet zoveel volk.

“Het zijn nu vooral toeschouwers die ons werk bezorgen”

“Dat eerste jaar was er een groot ontbijtbuffet“, herinnert Dany zich. “Jammer, want we hadden natuurlijk flink ontbeten thuis. Het jaar daarop zou ons dat niet meer overkomen. Helaas, dat jaar was er van ontbijtbuffet geen spoor meer! Toine mocht nog rap ergens pistolets gaan zoeken.”

“Het publiek stond tussen de renners aan de start“, zegt Roeland. “We hielden ze tegen met alleen maar een vlaskoordje”. “De eerste keer won Lars Michaelsen”, is Kurt zeker. “Welneen, ‘t was Steels”, denkt Dany. “‘t Kuipje was klein en gezellig, de renners reden langs onze neus voorbij”, blikt Roeland terug. “Nu zie ik al jaren geen renner meer. Ik sta ergens aan een kruispunt om de wagens af te leiden.”

Ggele vesten

“Met de renners hebben we nog nooit last gehad”, zegt Dany. “Het zijn nu vooral toeschouwers die ons werk bezorgen, en dan nog vooral sommigen die denken dat ze meer mogen dan een andere omdat ze een ander kleurtje van armband dragen.”

Indertijd waren de mannen gekend onder de roepnaam ‘de gele vesten’. Ze vielen onmiddellijk op tussen het publiek. Renners en toeschouwers wisten onmiddellijk dat ze tot de organisatie behoorden, dat hielp. Na al die jaren zijn ze inmiddels goed gekend. En wat als Gent-Wevelgem volgend jaar arriveert in Ieper? “Dan mogen ze iemand anders zoeken, klinkt het beslist. “We doen het voor de vriendschap, om Geert een dienst te bewijzen en voor Wevelgem natuurlijk. We zijn wel koersliefhebbers, maar dan is het toch geen Gent-Wevelgem meer”, vindt Dany.

Wilfried Nelissen

In die 23 jaar waren ze steeds van de partij, behalve die éne keer dat de koers niet in de vakantie viel en nog op woensdag werd gereden. “Toen heb ik me laten vervangen door mijn echtgenote“, lacht Roeland.

“Het wielrennen is in de loop der jaren grondig veranderd”

Er zijn in die bijna kwarteeuw heel wat spannende en mooie momenten geweest. Welke editie is hen bijzonder bijgebleven? Roeland twijfelt niet. “Die van 2016 met de felle wind was enorm spectaculair. Dan nog eens met Sagan als winnaar en die dubbele regenboog.” Dany herinnert zich dan weer een minder vrolijke editie. “Toen Wifried Nelissen net na de start tegen een paaltje reed. Dat drukte een trieste stempel op de dag.”

Kurt: “We hebben ooit nog Armstrong moeten escorteren naar het Kuipke. Zodat hij veilig door het publiek bij de start kwam. Van zo dicht zag je Lance nooit.” “Die eerste jaren was het behelpen”, weet Dirk. “Zo hebben we in het Kuipke nog snel de opblaasbare boog mogen naar beneden halen omdat onze bussen niet konden passeren.”

‘Chef’ Geert Breughe hoort het vrolijke gekwebbel aan. Het kriebelt duidelijk bij zijn mannen. Zelf heeft hij ook nog een anekdote. “Dat eerste jaar hadden we een spandoek mee waarop ‘Start’ stond geschilderd. We hebben toen Toine Hanssens in een boom laten klimmen in het Citadelpark om dat spandoek op te hangen. Er is inderdaad wel wat veranderd, ja (lacht).”