Op maandagavond 20 maart arriveerde Davy Casteleyn uit Gent maar afkomstig uit Kachtem veilig en wel met zijn fiets in Santiago de Compostela. De 2.300 km legde hij af in de vooropgestelde veertien dagen. Davy, die ooit deelnam aan ‘Blind Getrouwd’, ondernam de fietstocht als steun voor zijn zieke zus, die al twee jaar vecht tegen kanker. Hij besloot ook een goed doel eraan te koppelen. Maandagavond stond de financiële teller op 2.400 euro voor ‘Warriors for Cancer’.
Voor de maanden maart en april had Davy (34) leuke vooruitzichten, zes weken reizen door Latijns-Amerika. Toen dit plan last-minute in het water viel, besloot hij een plan versneld uit te voeren: de Camino de Santiago fietsen vanuit Ronse, de woonplaats van zijn zus. “Ik had verschillende drijfveren: even tijd nemen voor mezelf, tot inzichten komen, een balans opmaken van mijn leven tot dusver, hoe sta ik in het leven en hoe wil ik het levenspad verder bewandelen? Maar onder een bepaalde tijdsdruk wilde ik de Camino fietsen om wat zaken te verwerken, extra moed te putten uit fysieke inspanningen en vooral mijn liefde te tonen aan mijn zus, die al twee jaar vecht tegen kanker.”
Warriors for Cancer
“Ik nam de beslissing om de Camino te fietsen uiteindelijk op een week tijd, de voorbereiding nam slechts vier dagen in beslag. Ik ga geregeld bikepacken maar toch was het een huzarenstukje om dit alles voorbereid te krijgen. Omdat ik deze tocht, gezien de omstandigheden, zo onvoorbereid was aangegaan, had ik nood aan extra steuntjes in de rug, daarom besloot ik een goed doel te koppelen aan mijn onderneming. Twee dagen voor vertrek nam ik contact op met ‘Warriors for Cancer’, een organisatie waarvoor ik veel sympathie heb. WAC was me erg dankbaar en de samenwerking verliep uiterst vlot. Ik nam contact op met de pers en in ruil voor een financieel ‘steuntje in de rug’ stelde ik voor de tocht binnen de twee weken succesvol af te ronden”, laat Davy vanuit zijn eindpunt aan ons weten.
Fietsen in de regen
Davy vertrok op dinsdag 7 maart en dit twee dagen na de verjaardag van zijn zus, die ze nog samen vierden. “Ik vertrok vanuit de woonplaats van mij zus en haar man, op de grens van Ronse en Kluisbergen. Ik wist dat ik de eerste dagen veel kilometers moest maken, dat zou het moreel ten goede komen en eventueel mechanische pech kunnen opvangen. De eerste dag fietste ik 235 kilometer, in weer en wind maar vooral in de regen. Ik at op de fiets, genoot van de streek maar zag vooral af en kwam pas om 22 uur aan in de pelgrimsherberg. De volgende dag vertrok ik opnieuw om 7.20 uur. Ik wist dat ik dit niet zou volhouden, vooral gezien mijn flauwe conditie, maar ik wilde die voorsprong tijdens de eerste week. Frankrijk doorkruisen, was geen sinecure: uren/dagen fietsen in de regen en de eerste vier dagen windstoten tot 80 en 90 km per uur, mechanische pech, moeilijk vinden van water en eten en slaapplaatsen…”
Pijnlijke knie
Ook wat het kilometeraantal betreft stootte Davy vaak op grenzen: Tussen Poitiers en Charroux vond hij geen slaapplaats (120 km), na het oversteken van de doornatte Pyreneeën kon hij zichzelf niet meer verwarmen en bleef hij steken op 77 kilometer en voor de laatste dag trakteerde hij zichzelf op slechts 60 kilometer. “Ondertussen groeide het aantal volgers op mijn Instagramaccount, groeide de steun en kwamen de ‘financiële steuntjes’ ook binnen, opgeven door onder meer een steeds pijnlijkere knie, bleek geen optie.”
Tranen de vrije loop
Vanaf de Spaans-Franse grens ging het fysiek al wat moeilijker, maar fietste Davy op de wolk van een echte Camino-sfeer: beter weer, een glooiend karaktervol landschap en sfeervolle avonden in de Albergues. “Elke dag leerde ik zo veel bij, alleen daarom was deze tocht zo waardevol”, glimlacht Davy. “De laatste drie dagen waren serieuze klimtochten, ik moest mezelf stevig oppeppen, maar uiteindelijk lukte het me. Ik hield nog 70 kilometer over voor de laatste dag, een blijde intrede zou het worden. Men zegt zo vaak dat de tocht het doel op zich is, en dat je bij het aanschouwen van de kathedraal van Compostela zo veel emoties voelt, niets is daarvan gelogen. Je moet het zelf doen om het te ervaren.. Maar dan, bij het aanschouwen van de kathedraal roept mijn mama mijn naam, ze was me nagereisd met een vriendin. Alle emoties van de tweeënhalve jaar kwamen samen en ik liet mijn tranen de vrije loop. Nadien spendeerden we samen nog drie fijne dagen en bezochten we nog Finisterre. Een waardevol moment om te koesteren. Alle ontberingen waren dit zo hard waard. Iik vertrok op 7 maart en kwam aan op maandag 20 maart, mooi binnen de 14 dagen, ik had dus mijn doel behaald en daarmee kwam de financiële teller op ruim 2.300 euro. Ik ben zo veel mensen zo dankbaar om mijn verhaal online te volgen tijdens mijn tocht, de vele steunbetuigingen en uiteraard ook voor de financiële steun.”
Warm West-Vlaanderen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier