Daniël en Hilda uit Bovekerke: “De kerk is onze tweede thuis”

Hilda Bernaert en Daniël Vanthuyne voor hun geliefde Sint-Gertrudiskerk in Bovekerke. "Mocht onze kerk dicht gaan, dan zou dat toch veel pijn doen." © tv
Tim Vansteelandt
Tim Vansteelandt Adjunct-hoofdredacteur

De Koekelaarse deelgemeente Bovekerke mag dan slechts een duizendtal inwoners tellen, het dorp heeft nog elke zaterdag een misviering in de beschermde Sint-Gertrudiskerk. En dat willen de lokale gelovigen graag zo houden. “Hopelijk nemen ze ons ons kerkje niet af”, zeggen Hilda Bernaert en Daniël Vanthuyne, die de kerk onderhouden.

Deze reportage maakt deel uit van ons ‘Dossier Kerk’.

Bovekerke is een deelgemeente van Koekelare en grenst aan Werken en Vladslo. Het dorpje telt slechts om en bij de 1.000 inwoners, maar huisvest wel het oudste gebouw van Koekelare: de achthoekige laatromaanse toren van de Sint-Gertrudiskerk dateert uit de twaalfde eeuw. In de kerk vindt nog elke zaterdag om 17 uur een eucharistieviering plaats. Altijd trouw op post zijn Hilda Bernaert (71) en Daniël Vanthuyne (73) uit de Populiereweg, op luttele meters van de kerk.

Zij staan al veertig jaar in voor het onderhoud van de Sint-Gertrudiskerk. “Ik zat tijdens de mis altijd naast Eronie D’Hooghe, die het stoelgeld ophaalde”, vertelt Hilda, die als voormalig manusje-van-alles in de nabijgelegen basisschool De Negensprong een bekend gezicht is in Bovekerke.

“Omdat Eronie al wat ouder was, vroeg ze mij of ik haar wilde helpen met de kerk te poetsen. Wij poetsten het gedeelte waar de mensen zaten, de zusters uit het klooster deden toen nog de rest. Later heb ik ook de ophaling van het stoelgeld overgenomen van Eronie. Omdat de kerk in die tijd nog stampvol zat, hielp Daniël mij daarbij. Ik deed de vrouwenkant, hij de mannen.”

“Er zullen zeker traantjes vloeien mocht ons kerkje definitief sluiten”

Dat Hilda en Daniël het onderhoud van de kerk op zich namen, mag eigenlijk geen toeval heten. “Mijn grootvader René Vanthuyne was destijds kerkbaljuw”, vertelt Daniël. “Hij heeft zelfs nog een pauselijke gouden medaille ontvangen voor zijn werk. Later zette ook mijn vader zich in voor de kerk. En nu doe ik dat.”

Daniël laat niks aan het toeval over. De stoelenrijen plaatst hij met behulp van een meetlint en... zijn voeten.
Daniël laat niks aan het toeval over. De stoelenrijen plaatst hij met behulp van een meetlint en… zijn voeten. “Tussen elke rij stoelen zit anderhalve voet”, zegt hij.© tv

Het koppel is zo goed als dagelijks te vinden in de kerk. Elke ochtend opent Daniël de deuren, ‘s avonds sluit hij ze. Dat is nodig, want behoorlijk wat mensen komen er een kaars branden voor Onze-Lieve-Vrouw van Altijddurende Bijstand. Daniël poetst de ruimte waar de kerkgangers zitten, Hilda de sacristie en het koor. “Sinds wij het onderhoud doen, blinkt de kerkvloer weer”, glundert Daniël. “We hebben hier uren op onze knieën gezeten.” En het dient gezegd: de Bovekerkse kerkvloer blinkt als een spiegel.

We zorgen voor de kerk alsof ze onze eigendom is

“De kerk is onze tweede thuis”, klinkt het in koor bij Hilda en Daniël. “We zorgen er ook voor alsof ze onze eigendom is. Het zou ons dan ook veel hartzeer bezorgen mocht deze kerk de deuren sluiten. De kerk zal sowieso niet verdwijnen, want het is een beschermd gebouw. Maar of er nog misvieringen zullen plaatsvinden… Dat is een vraagteken.”

“Momenteel hebben we veel aan pastoor op rust Daniël Beernaert, die hier nog geregeld bijspringt. Zolang we hem hebben, is er hoop. Maar hij is er al 82 en ligt momenteel in het ziekenhuis. We weten dus niet eens zeker of er op Pasen een viering zal zijn. Aan een tekort aan gelovigen zal het alleszins niet liggen. We mogen hier wekelijks nog zo’n 50 mensen verwelkomen. Uit Bovekerke, maar vooral van elders: Koekelare, Ichtegem, Vladslo, Keiem…”

Hilda maakte een bloemstuk voor de Paasviering.
Hilda maakte een bloemstuk voor de Paasviering. “Veel mensen komen naar onze kerk omdat het hier zo gezellig is”, zegt ze.© tv

De mensen komen hier graag, omdat het hier zo gezellig is. Op kerstavond komen er zelfs steevast meer dan 300 mensen. Vroeger hadden we hier trouwens ook een koor, maar onze koster moet nu elke zondagmorgen, ons repetitiemoment, de mis doen in Ichtegem. En dus kunnen wij niet meer repeteren…”

We weten dus niet eens zeker of er op Pasen een viering zal zijn

En wat als de Sint-Gertrudiskerk toch aan de eredienst onttrokken wordt? “Dan gaan we naar de mis in Koekelare. Maar laat ons hopen dat het zo ver niet komt. We doen daar hard ons best voor, maar wij niet alleen. Samen met Etienne Mostrey, Monique Trauwaen, Eric Hemeryck en Marcel Delanghe vormen we een hechte groep die hard vecht voor ons kerkje. Er zullen zeker traantjes vloeien mocht ons kerkje sluiten.”