“Dagverzorgingscentrum kan wachtlijsten wat ontlasten”

Om de wachtlijsten van zorgcentra binnen de perken te houden is meer en meer thuiszorg aan de orde. Maar er bestaat ook iets daartussen: in Waregem is dat dagverzorgingscentrum De Meers, dat onlangs zijn 30ste verjaardag vierde. Christine Vanmeerhaeghe (61) uit Beveren-Leie is er al even lang thuis. “Het is een win-winsituatie. Ik krijg hier de nodige verzorging en leg contact met lotgenoten, terwijl mijn man op adem kan komen.”

Het toenmalige dagverzorgingscentrum De Zonne opende de deuren op 2 februari 1987. Dertig jaar geleden was dvc De Zonne, dat bij de verhuizing naar de nieuwe gebouwen in 2003 dvc De Meers werd, nog maar het tweede dergelijke centrum in onze provincie. Met drie waren ze, de gebruikers van het eerste uur. Onder hen Christine Vanmeerhaeghe (61) uit Beveren-Leie. “Mijn twee collega’s uit de beginperiode zijn intussen overleden”, zegt de echtgenote van Alain Waelkens en moeder van Kristof (41).

“Zonder De Meers was ik al in een woonzorgcentrum beland”

Hoe komt het eigenlijk dat Christine al op jonge leeftijd een beroep moest doen op een dagverzorgingscentrum? “Op 27 juni 1986 – een datum die ik nooit zal vergeten – werd ik fietsend naar mijn werk opgeschept door een auto. Ik kwam met een zwaar hoofdletsel uit het ongeval, voor de rest had ik amper een schrammetje.” Na een noodzakelijke operatie werd Christine door twee tromboses getroffen, waardoor ze verlamd raakte aan alle vier de ledematen. “Na een maandenlange revalidatie kon ik hier vijf dagen per week terecht. Ik zat in een rolstoel, maar door de goede zorgen van het personeel evolueerde mijn gezondheidstoestand langzaam maar zeker. De ergotherapeut leerde me weer met de fiets rijden. Alain en ik kochten zelfs een tandem, maar die hebben we van de hand moeten doen omdat ik evenwichtsproblemen kreeg. Bovendien liep ik door een val een barstje in mijn knieschijf op, waardoor ik me nu met een rollator moet behelpen.”

Thuis opgehaald

En toch is klagen het laatste wat Christine zal doen, al is ze in het dagelijks leven grotendeels aangewezen op de hulp van haar echtgenoot en de inzet van het personeel van dvc De Meers. Drie keer per week komt een busje van een extern bedrijf haar thuis ophalen voor de rit naar de Zuiderlaan en terug. “Zonder mijn man en dit dagverzorgingscentrum was ik al in het woonzorgcentrum beland”, beseft Christine. “Dit is een win-winsituatie. Ik krijg hier de nodige verpleegkundige zorg en kinesitherapie. Daarenboven leg ik tijdens de vele activiteiten – kaarten, sjoelbak spelen, optredens bijwonen en nog veel meer – contact met lotgenoten, terwijl mijn man even op adem kan komen.”

“Het verhaal van Christine maakt duidelijk dat wij er op deze manier in slagen mensen langer thuis te houden en toch de druk op de familie en de thuiszorg wat te verlichten”, vertelt de Waregemse verpleegkundige Martine De Blanck (53), die in september drie decennia op deze dienst werkt. “In dvc De Meers vangen wij dagelijks 15 tot 20 zorgbehoevende gebruikers op tussen 8.30 uur en 17.30 uur. Sinds vier jaar is er een bijkomende dagverzorging De Manège, waar 12 oudere gebruikers worden opgevangen die vooral psychische ondersteuning nodig hebben of lijden aan een aandoening verwant met dementie.”

Een ruime, huiselijk aangeklede zaal die er bijna uitziet als een woonkamer: je kunt je in de zorgsector minder fraaie werkplekken bedenken. “Dat klopt”, zegt Martine. “We nemen ook de nodige tijd voor sociale contacten met de mensen en hun familie of mantelzorger.”

(Tom Van Houtte)