Dagboek van een leerkracht en moeder (24): “Rekenen we niet te veel op het gezond verstand?”

Kim Dumarey (37): leerkracht Nederlands in het secundair onderwijs en moeder van twee kinderen uit de basisschool. © foto JS
Johan Sabbe

Kim Dumarey (37) woont met haar man Jens Vanoverberghe (37) en hun kinderen Ilke (11) en Loïk (10) in Torhout. Ze geeft in die stad les aan de Middenschool Sint-Rembert: Nederlands aan het eerste en tweede jaar secundair. Dochter Ilke en zoon Loïk zitten respectievelijk in het zesde en vierde leerjaar van vrije basisschool Driekoningen. We praten met Kim over het leven in tijden van corona. Als leerkracht én moeder.

“Dinsdag 23 juni. De recente berichtgeving boezemt me angst in. Spontane feestjes die losbarsten, het bedrijfsleven dat op toerental komt, de opening van de scholen, overvolle terrassen, indoor sporten die hervatten… Gaat het niet allemaal te snel met het lossen van de maatregelen tegen het coronavirus? Rekenen we niet te veel op het gezond verstand? Al geef ik grif toe: het kietelt ook bij ons.”

“Het vakantiegevoel lonkt. Zo boekten we na veel wikken en wegen een reisje naar Duitsland. Onze kids kijken er al naar uit om op de tonen van Rammstein over de Autobahn te scheuren. Ik vraag me af of onze reis effectief zal kunnen doorgaan, nu het reproductiegetal in Duitsland beangstigend snel stijgt. Verschillende van mijn leerlingen geven aan dat zij met dezelfde dilemma’s zitten. Ouders twijfelen over vakantiebestemmingen en of ze wel op reis zullen vertrekken. We deden de voorbije maanden zo hard ons best. Dan is een reisje een verdiende beloning, toch? We willen dit zo graag, een trip dichtbij of iets verder van huis.”

“Toch moeten we onze mindset veranderen en vooruitdenken. Wat wordt het nieuwe normaal? Zal corona onze manier van omgaan met elkaar blijvend veranderen? Is social distancing een blijvertje? Op school houden we al spontaan afstand. En naar het schijnt, pikken mensen gewoonten heel snel op. Misschien zal het collegiale schouderklopje niet zo snel terugkeren en zijn onze spontane knuffels voortaan enkel voor mensen uit onze eigen bubbel. Ik vermoed dat velen nog wel eventjes op hun huidhonger zullen blijven zitten. En wat met het aanschuiven in een pretpark of de winkel? Ik krijg de kriebels als iemand van te dicht in mijn nek blaast.”

“Een andere, misschien wel positieve wending is onze agenda. Van heel druk vielen we plots terug op blanco. Mijn man en ik spraken al af om de invulling van onze weekends kritisch onder de loep te nemen. Er zijn zoveel leuke dingen te doen, dus plannen we maar. Er is altijd wel iemand die we al even niet meer gezien hebben, waarmee we toch zeker nog eens moeten afspreken. En als het dan leuk is, dan mag het toch wat langer duren? Plus: de kids zijn graag bezig, dus kunnen we hen dat niet ontnemen, toch? Zo krijg je die overvolle agenda en kom je altijd tijd te kort. Maar is dat allemaal wel goed? De weekends zijn toch een rustmoment om er tijdens de week weer keihard tegenaan te gaan? Ons nieuwe voornemen is één activiteit per weekend. Eens zien hoelang we dit zullen volhouden.”

“Corona heeft ons aan nóg iets herinnerd. Hoe goed wij het hebben! We zijn gezond, we zien elkaar graag en we hebben niets te kort. En we genieten weer van de kleine dingen. We hadden sowieso de gewoonte om eens een kort wandelingetje of fietstochtje te maken in en om Torhout, maar de laatste maanden hebben we leuke nieuwe straatjes en plekjes in de eigen stad ontdekt. Er is zoveel te zien en te doen, zo dicht bij huis. Een aperitiefje op ons terras en eventjes luieren met een boek in een ligstoel in de tuin. Zalig. We moeten het niet altijd ver zoeken. Ik hoop dat we deze coronales niet snel zullen vergeten.”