Dagboek van een leerkracht en moeder (20): “Corona heeft onze vakantieplannen doorprikt”

Kim Dumarey (37): leerkracht Nederlands in het secundair onderwijs en moeder van twee kinderen uit de basisschool. © foto JS
Johan Sabbe

Kim Dumarey (37) woont met haar man Jens Vanoverberghe (37) en hun kinderen Ilke (11) en Loïk (10) in Torhout. Ze geeft in die stad les aan de Middenschool Sint-Rembert: Nederlands aan het eerste en tweede jaar secundair. Dochter Ilke en zoon Loïk zitten respectievelijk in het zesde en vierde leerjaar van vrije basisschool Driekoningen. We praten met Kim over het leven in tijden van corona. Als leerkracht én moeder.

“Maandag 8 juni. Het preteachen loopt op z’n einde. Deze week zie ik al mijn leerlingen op de schoolbanken en voorzie ik geen taken in afstandsonderwijs meer. Geen dag te vroeg, wat mij betreft. Zoals ik eerder al vaststelde, gaat er niets boven direct contact met de leerlingen. Tijdens de les merk je meteen op wie mee is en wie nog wat extra uitleg nodig heeft. Voor sommigen was het weer wennen om naar school te komen. Zeven uur flink aan een bank zitten, binnen een bubbel, was een serieuze opgave na al die weken van relatieve rust. Enkelen gaven toe dat de vakantiestemming er wat in zat. Begrijpelijk met het weer van de voorbije weken en de berichtgeving die weer reisjes in het vooruitzicht stelt vanaf 15 juni. Dan gaat het toch bij ons allemaal kriebelen?”

“Wij houden van autovakanties. En aangezien we op mooi weer hopen, rijden we gemakkelijk richting zuiden, naar Frankrijk of Italië. Als vroegboeker begin ik al in oktober of november rond te kijken. We zoeken een combinatie van natuur en cultuur. Op basis van reisgidsen pikken we er één of twee bestemmingen uit. We bezoeken elk jaar enkele steden met een rijke geschiedenis, wanen ons ridder en jonkvrouw in kastelen en genieten van natuurwandelingen in de bergen of langs de kust.”

“De nieuwsgierigheid van onze zevenjarige Loïk in Villa Hadrianus en Cerveteri zal ik nooit vergeten. Evenmin als de gezwinde tred waarmee Ilke de voorbije jaren de hoogtekilometers rond Andorra en ten noorden van Veneto overwon. Ikzelf was op dat moment door hitte en inspanning al lamgeslagen. De strandwandeling van Argelès-sur-Mer naar Collioure was voor mij beter behapbaar, en het restaurantje nadien was voor ons allemaal welkom.”

“Zonnekloppers of strandgangers zijn we niet, dat hebben we al ondervonden. Zes jaar geleden wilden de kinderen ook eens met het vliegtuig op reis, net als hun vriendjes. Een all-in naar Turkije. Dat zie ik ons niet meer doen. Het hotel was prachtig, de maaltijden in de restaurants waren gevarieerd en copieus, de zwembaden heerlijk verfrissend en de glijbanen spectaculair voor de kids. Een paradijs op aarde. Onze kinderen leerden er trouwens hun eerste woordjes Engels en Turks.”

“Maar welke warme herinneringen we de vliegvakantie ook toedragen, het was lang niet allemaal rozengeur en maneschijn. Rond het zwembad stonden honderden ligstoelen en parasols. Door handdoekreservering waren die om 9 uur al bezet, al bleven ze het grootste deel van de dag onaangeroerd. En die maaltijden! Zelfs onze 5- en 6-jarige kinderen stoorden zich aan de gulzigheid waarmee sommige gasten lekkernijen opstapelden op hun bord en heel wat dingen dan zomaar lieten liggen. Doe toch eens normaal! Het eten werd voortdurend aangevuld, nooit was er iets te kort. Waarom dan lekkers in de vuilnisbak gooien?”

“Na een paar dagen hotel waren we écht aan afwisseling toe. Maar liever niet door een halve dag in een muffe bus te moeten zitten onder de verzengende zon. Voor een excursie waarbij alle gasten bijeengedreven worden om volgens het tijdsschema identiek dezelfde belevenis te ervaren. Dan verkiezen we toch de vrijheid van een caravan of een vakantiehuisje. En daarvoor boeten we graag aan luxe in.”

“Corona heeft onze vakantieplannen dit jaar doorprikt. We wilden de combinatie maken van de Verdon en Firenze. Berg- en boswandelingen, waterpret, antieke cultuur, lokale restaurantjes en gezelschapsspelletjes als rustmoment… Alles stond mentaal al ingepland in december, maar we hebben de reservatie van de vakantiehuisjes enkele weken geleden geannuleerd. Noord-Italië leek ons in coronatijden geen verantwoorde vakantiebestemming meer. En willen we echt zoveel kilometers rijden om vlakbij prachtige bezienswaardigheden te verblijven, maar dan misschien geen toegang te krijgen vanwege de coronamaatregelen? We kiezen nu voor dichter bij huis. Vlaamse of Waalse Ardennen? Normandië? De goesting om Trier te verkennen, te wandelen in Luxemburg en de sfeer langs de Moezel op te snuiven, groeit.”

“Maar zover zijn we nog niet. Eerst nog een paar weken keihard werken. Leerlingen in werkmodus brengen, bijsturen waar afstandsleren tekortschoot en de belangrijkste leerstof aanbrengen om de gastjes klaar te stomen voor de uitdagingen van een nieuw schooljaar. Evalueren wat goed of minder goed liep dit jaar. Hoe kunnen we leerlingen en hun ouders objectief informeren over hun schoolse vorderingen, ondanks het wegvallen van de traditionele controlemomenten en ondanks afstandstaken die soms als groepswerk gepercipieerd werden? Welke hulpmiddelen leerden we in afstandsleren kennen die we in de toekomst willen behouden? Hoe kunnen we ons optimaal voorbereiden op de lessen in september, met of zonder corona-uitbarsting? Boeiend! We gaan ervoor!”