Kim Dumarey (37) woont met haar man Jens Vanoverberghe (37) en hun kinderen Ilke (11) en Loïk (10) in Torhout. Ze geeft in die stad les aan de Middenschool Sint-Rembert: Nederlands aan het eerste en tweede jaar secundair. Dochter Ilke en zoon Loïk zitten respectievelijk in het zesde en vierde leerjaar van vrije basisschool Driekoningen. We praten met Kim over het leven in tijden van corona. Als leerkracht én moeder.
“Woensdag 27 mei. Gisterenvoormiddag speelde een quote door mijn hoofd. Benedikte Coussement, die het programma De Ochtend op Radio 1 presenteert, gaf ons onbewust een inkijk in haar vreemde gedachtegang. Xavier Taveirne, medepresentator, vroeg hoe haar kinderen reageren op de heropening van de scholen en ze liet zich ontvallen: ze zijn enthousiast, ze zitten nog in de fase dat ze school leuk vinden.“
“Hoezo? Verandert dit dan plots? Honderdduizenden leerkrachten doen dagelijks hun best om kinderen te motiveren. Ik zie thuis alvast wat er gebeurt als die ondersteuning wegvalt. Onze dochter vertelde zondagavond dat haar dagen precies nutteloos passeren. Hoe kan ze haar dagen beter invullen? De structuur van schoolse deadlines en sportieve uitdagingen ontbreken. Voor een prille tiener is het niet gemakkelijk om zelf een zinvolle invulling aan de dagen te geven. Ilke nam onze suggesties ter harte. Maandagmorgen zette ze spontaan de tafel klaar en ruimde die na het eten af. In de namiddag trok ze haar sportschoenen aan en, onder de begeleiding van broerlief op de fiets, ging ze vier kilometer joggen. Bovendien oefende ze flink haar dactylolessen. Het gaf haar een goed gevoel zinvol bezig te zijn.”
“Ook de leerlingen van mijn klas vertellen dat ze de school missen. Wellicht niet alleen omwille van mijn charmante aanwezigheid – grapje – maar vooral voor het sociale contact en de duidelijke structuur van een schooldag. Er zijn veel negatieve aspecten aan Covid-19, maar laat ons hopen dat de schoolsluitingen en het bijhorende gemis de perceptie over het onderwijs positief bijsturen. Je weet pas wat je kwijt bent als je het mist. Dus, Benedikte, waarom zouden je kinderen níet enthousiast reageren?”
“Ik verheug me op de heropening van onze school. Minister Weyts geeft de scholen ruime autonomie om de lessen her op te starten in functie van de eigen specifieke situatie: de beschikbare ruimte, het circulatieplan, het personeel… Ik kan me voorstellen dat de ene directeur meer mogelijkheden ziet in zijn school dan de andere. Bij ons verwelkomen we zowel de eerste- als de tweedejaars, weliswaar in beperkte mate. Onze directieleden leggen de laatste puzzelstukjes voor de lessenroosters en de veiligheidsmaatregelen en zullen de leerlingen en leerkrachten nu zo snel mogelijk informeren.”
“Ook wij, leerkrachten, zijn blij met de herwonnen regelmaat. Ik voel een nerveuze prikkel om de komende maand het schooljaar in het echt af te sluiten. De vakwerkgroepen hebben de prioriteiten inzake de leerstof vastgelegd. We doen er alles aan om de leerlingen optimaal klaar te stomen voor het volgende schooljaar. Ik vraag me wel af in welke mate ze voorbereid zijn op de eindrush. Is iedereen erin geslaagd om het afstandsleren ernstig aan te pakken? Is de motivatie intact? Zal het mentale welzijn een rol spelen? Zijn er leerlingen bang om naar school te komen? Hoe heeft de quarantaine het puberbrein beïnvloed? Hoe reageren tien jongeren, samen in één bubbel, met een gemaskerde leerkracht vooraan? De volgende weken beloven boeiend en intensief te worden. Ik kijk ernaar uit!”
Dagboek van een leerkracht
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier