Dag van de Leraar: “Een schouderklopje doet deugd”

Leerkracht Kim Dumarey: "Het instuderen van de namen van de leerlingen is momenteel een heuse strijd. De mondmaskerplicht maakt die taak er allesbehalve gemakkelijker op." © foto JS
Johan Sabbe

Maandag 5 oktober is dit jaar ‘Dag van de Leraar’. Lesgeven in tijden van corona is anders dan anders. Zeker in het secundair onderwijs, waar leerlingen én leerkrachten in klas een mondmasker moeten dragen. “Een complimentje om onze inspanningen positief in de kijker te zetten, doet plezier”, zegt Kim Dumarey, leerkracht aan de Torhoutse Middenschool Sint-Rembert.

Kim, net 38 geworden, woont met haar man Jens Vanoverberghe (37) en hun twee kinderen in de stad waar ze lesgeeft. Dochter Ilke (12) volgt het eerste jaar aan de middenschool van haar mama, zoon Loïk (10) zit in het vijfde leerjaar van de Torhoutse vrije basisschool Driekoningen. Tijdens de coronalockdown hield Kim wekenlang een dagboek voor onze website bij.

Het mondmasker is absoluut geen geschenk

Kim geeft Nederlands aan het eerste en het tweede jaar. “Sinds 1 september doen we dat weer aan volle klassen, weliswaar op een voorzichtige manier”, zegt ze. “We nemen de evidente voorzorgsmaatregelen, zoals handen wassen, afstand houden en klaslokalen ontsmetten. De lastigste maatregel is het mondmasker. Zowel leerlingen als leerkrachten blazen constant in zo’n ding, met mogelijke huid- en luchtwegenirritaties tot gevolg. Tijdens de pauzes op de speelplaats mogen we het masker gelukkig even afzetten en onze longen volpompen met frisse lucht.”

“Hoe ongemakkelijk de coronaregels ook zijn, ze zijn nodig om te kunnen blijven lesgeven in Covid-tijden. Toch vraag ik me af of er geen mogelijkheid bestaat om de maskers te vervangen door gezichtsschermen. De non-verbale communicatie, de verstaanbaarheid en het comfort zouden erop vooruitgaan.”

“Zo’n mondmasker heeft een hoop nadelen. Je ademt voortdurend je zelfgeproduceerde CO2 in. Zeker in het begin hadden we in groten getale last van hoofd- en keelpijn, duizeligheid en gebrek aan zuurstof. Dit is absoluut geen geschenk. Tijdens lokaalwissels laten leerlingen weleens het mondkapje zakken, wat begrijpelijk is, maar wellicht niet verstandig. De vraag blijft natuurlijk wat het verschil is voor de coronacijfers van lesgeven met of zonder mondmasker. Bij ons op school is er – voor zover ik weet – momenteel geen sprake van besmettingen. Heeft dit te maken met de mondmaskerplicht of is het toeval? Op dit ogenblik hebben we hier nog geen eenduidig antwoord op.”

Niet simpel om babbelaars te ontmaskeren

“Als leerkracht is het instuderen van de namen van de leerlingen momenteel een heuse strijd. De mondmaskerplicht maakt die taak er allesbehalve gemakkelijker op. Alle gezichten lijken plots op elkaar. Aangezien de leerlingen verplicht alfabetisch in klas moeten plaatsnemen, kunnen we de namen vrij goed onthouden, maar wanneer ik de leerlingen buiten tegenkom, heb ik vaak geen idee wie er voor me staat. Hetzelfde geldt trouwens voor de leerlingen zelf. Ze herkennen hun leerkrachten soms simpelweg niet!”

“Ook het aflezen van de mimiek is niet eenvoudig. Als leerkracht gebruik ik graag humor en ondersteun die met de nodige expressie, maar nu is mijn gezicht onzichtbaar achter dat masker. Ook de gedachten van leerlingen op hun gezicht aflezen, is extra moeilijk. Net zoals babbelaars vlot ontmaskeren… Gelukkig beschik ik over een kloeke stem, want een volledig klaslokaal bereiken doorheen zo’n mondkapje vraagt extra decibels. Niet te onderschatten! Ik voorzie op termijn stemproblemen voor sommige leerkrachten.”

“Over de terugkeer naar het normale lesgeven maak ik me geen illusies. Ik vrees dat we nog een tijd zullen vastzitten in deze impasse. Een vaccin zal naar mijn mening niet meteen soelaas brengen. Hoe dan ook kijk ik uit naar het gewone lesgeven, waarbij we ongemaskerd door de klas kunnen lopen. Wel ben ik blij dat onze eerste graad sowieso niet in lockdown zal gaan, waardoor we gegarandeerd een volledig schooljaar kunnen afwerken.”

Thuislessen waren ‘reality check’ voor de ouders

“De laatste jaren vond ik de perceptie van onze job vrij negatief. Je kent de dooddoener wel: dat we als leraar niet veel uren presteren en vooral veel vakantie hebben. Het idee dat lesgeven precies niet al te veel voorstelt.”

“De verplichte thuislessen zijn voor sommige ouders echter een reality check geweest. Lesgeven én opvoeden én structuur aanleren én bijsturen én enthousiasmeren: ze merkten dat zoiets de nodige inspanning kost. Het was niet zo simpel als gedacht. Velen waren dan ook blij te horen dat de scholen in code geel startten. We hebben een fantastische job, maar zonder passie hou je hem niet vol. Ik ben blij als ik hoor dat mensen ons werk appreciëren. Ik heb heus niet constant schouderklopjes nodig, maar iedereen houdt van een complimentje. De Dag van de Leraar zet onze inspanningen positief in de kijker en dat doet deugd.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier