‘Coronabelg’ Philip Soubry na de quarantaine: “Mensen vragen me nu zelfs om een selfie”

“De slechtste twee weken van mijn leven. Ik wil die zo snel mogelijk vergeten.” Zo omschrijft ‘coronabelg’ en Gullegemnaar Philip Soubry zijn verblijf in quarantaine. “Ik voelde me er zelfs een gevangene, maar tegelijk had ik begrip voor de draconische maatregelen.” Nu wil Philip maar één ding: zo snel mogelijk terug naar zijn echtgenote in China. “Maar ik hoor dat ik pas in mei zal kunnen terugkeren. Niet makkelijk voor het kopje.”

Van 3 tot 15 februari verbleef Philip Soubry in het Brusselse Sint-Pietersziekenhuis in een kamer van om en bij de vier meter op vier en stond hij te boek als de meest besmette Belg. “Mijn coronagevangenis”, noemt hij die plek. Al kan hij maar al te goed begrijpen dat de overheid het zekere voor het onzekere nam. “Stel je voor dat het virus vanuit ons land in Europa zou uitbreken. Dat wil je niet meemaken.”

Hoe kijk je terug op die periode?

“Die twee weken wil ik het liefst zo snel mogelijk vergeten. Toen ik in België aankwam, dacht geen haar op mijn hoofd er aan dat ik besmet zou zijn. Net als de andere gerepatrieerde landgenoten onderging ik die test zonder al te veel zorgen, maar toen ze me vertelden dat ik het coronavirus in me droeg, wist ik even niet wat ik hoorde. Toen ging het allemaal erg snel. Ik werd in zo’n hermetisch afgesloten wit pak gestoken en per ambulance naar het Sint-Pietersziekenhuis overgebracht. Voor ik het goed en wel besefte, zat ik daar in mijn kamerke.”

Wie heb je als eerste verwittigd?

“Mijn ouders en mijn vrouw Wang Feng Zhen. Eigenlijk was ik vooral bekommerd om hén. Mijn 80 jaar oude vader lag met griep in het ziekenhuis in Kortrijk en daar waren ze in alle staten. Toen ze hoorden dat ik zijn zoon was, vroegen ze hem meteen of we fysiek contact hadden gehad. Hoe zouden we dat in godsnaam gedaan hebben? Trouwens, de gewone griep is honderd keer gevaarlijker dan het coronavirus. Ik ben content dat mijn papa er weer bovenop is.”

“De gewone griep is hónderd keer gevaarlijker dan het coronavirus” – Philip Soubry

Heb je je ooit ziek gevoeld?

“Geen moment. Toch niet fysiek. Die quarantaine mag je echt niet onderschatten. In China moesten mijn vrouw en ik al twee weken in ons appartement blijven en daar werden hier in België nog eens twee weken extra aan toegevoegd. Ik daag je uit: blijf eens dagen na elkaar in een saaie ruimte met enkel een bed, een stoel, zetel en tafel. En een televisie aan de muur. Simpel is anders.”

Hoe heb je je dagen doorgebracht?

“Gelukkig had ik internet en kon ik via sociale media contact houden met mijn vrouw. TikTok, WeChat, Tencent QQ… Erg populaire apps in China. Maar op den duur ben je daar ook op uitgekeken. Ik heb zowaar de Vlaamse televisie herontdekt. Ik heb zelfs naar Familie gekeken. Járen geleden was dat! Eén keer mocht ik mijn gevang verlaten: voor een scan van mijn longen. Dan moest ik opnieuw van die beschermende kledij aantrekken en onderweg werd ik aangemaand om niks aan te raken. Terwijl ik zelfs handschoenen droeg. Ik was net een marsmannetje. In mijn kamer was de luchtdruk dan weer lager dan buiten en een luchtsluis zorgde ervoor dat er geen zuurstof mijn ruimte kon verlaten. Ik werd er écht als de ziektste mens van het land behandeld. Weet je wat het ergste was? Het luchtverversingssysteem. Dat ding zoemde onophoudelijk en zorgde voor een erg droge lucht. Wanneer ik mijn neus snoot, sprongen er adertjes. Ach, had ik het geweten, dan was ik gewoon in China gebleven. Bij mijn vrouw.”

Wie in het ziekenhuis ligt, klaagt vaak over het eten. Hoe was dat bij jou?

“Slechter dan slecht. Pas toen ik er in de media over begon te klagen, besliste een diëtiste dat ik dubbele porties kreeg – ik ben nogal een grote eter – en mijn werkgever LVD zorgde voor de nodige innerlijke steun: ze hebben zestien Omers geleverd en mijn koelkastje zat propvol hesp en kaas. Ik kreeg ook nog een echt Belgisch overlevingspakket: twaalf Westmalles, twee Leffes en een camembert. Ik heb er het beste van gemaakt, maar de laatste twee dagen in quarantaine heb ik mijn warm middagmaal gewoon in de vuilnisemmer gekieperd. Ik had er mijn buik van vol.”

Was LVD begaan met je lot?

“Enorm. De grote baas, ceo Karel Dewulf, heeft me twee keer persoonlijk gemaild en de HR-directeur hing iedere dag aan de lijn. Ik werk er al 37 jaar, LVD is mijn eerste en enige werkgever, ze dragen echt zorg voor hun mensen. Geen slecht woord over hen, net als over de verpleegkundigen van het Sint-Pietersziekenhuis. De hoofdverpleegster heeft tijdens mijn eerste dag daar uit eigen zak twee bruine Leffes voor me betaald. Ze konden niet anders dan fysiek afstand van me houden, maar ze leefden erg met me mee.”

“Mijn werkgever stond altijd klaar voor me. Ze stuurden me zelfs zestien Omers en mijn koelkastje stak dankzij hen propvol kaas en hesp” – Philip Soubry

Hoe blij was je toen je te horen kreeg dat je na de dubbele negatieve test het ziekenhuis mocht verlaten?

“Alsof ik de lotto gewonnen had. Eindelijk frisse lucht, je kan je niet voorstellen hoe dat aanvoelt als je zoiets banaal even hebt moeten missen. Ik had wel geen vervoer naar West-Vlaanderen, maar gelukkig was een ploeg van de VRT zo vriendelijk om me bij mijn ouders in Gullegem af te zetten. Moeder en vader heb ik eens goed vastgepakt. Net diezelfde dag mocht mijn papa ook het ziekenhuis verlaten. Ik denk dat ik zo mogelijk nog gelukkiger was voor hem dan hij voor mij.”

Wanneer hoop je naar China terug te mogen keren?

“Liever gisteren dan morgen, maar ik zal nog wat geduld moeten uitoefenen. Mijn vrouw vertelde me dat de kans bestaat dat ik pas ergens in mei zal kunnen terugkeren. Tegen dan wil de overheid het coronavirus onder controle hebben. Nog zo lang moeten wachten, dat wordt een ramp. Niet alleen voor mezelf, maar voor de hele wereldeconomie. Heel wat bestanddelen van onze medicijnen moeten vanuit China geïmporteerd worden. Wat als die bevoorrading stilvalt? Hoeveel producten worden er niet in China gemaakt?”

Hoe is het leven in je thuisstad Huangshi?

“Net als zoveel andere plekken in China is het een spookstad geworden. De stad telt 1,2 miljoen inwoners, maar niemand mag nog de straat op, winkels blijven gesloten… Het openbaar leven ligt volledig stil. Mijn vrouw vertelt me dat de overheid er elke Chinees een QR-code met een kleur wil toekennen. Rood betekent minstens veertien dagen quarantaine, geel nog zeven dagen afzondering en groen geen quarantaine meer. Zo willen ze de situatie weer in de hand krijgen. Via de Belgische ambassade vernam ik dat de kans bestaat dat, wie het land betreedt, sowieso twee weken in quarantaine moet. Maar ik ben nu immuun. Het is zoals bij kinderziektes: die krijg je ook maar één keer. Nóg eens in afzondering zie ik niet zitten.”

“Mijn vrouw vertelt me dat ik pas ergens in mei naar China zal kunnen terugkeren. Dat is een ramp” – Philip Soubry

Je zal nog lang als de ‘coronaBelg’ door het leven moeten stappen. Hoe ga je daarmee om?

(blaast) “Het is wat het is, hé. Ik heb er zelf niet voor gekozen en weet maar al te goed dat zulke zaken van voorbijgaande aard zijn. Voor je het weet, ben je oud nieuws. Maar het zorgt wel voor grappige momenten. Afgelopen weekend ging ik met een collega een pint drinken in Kortrijk en vroegen mensen me om een selfie. Ik, Philip Soubry, selfie-materiaal. Wie had dat ooit gedacht? Beter zo dan dat ze van je weglopen, zeker?”

Ben je ondertussen weer aan de slag?

“Maandag vertrek ik richting Italië. In de buurt van Verona zal ik helpen om een van onze machines te installeren. Daar ben ik wel blij om, want van niets doen word ik gek. Ik ben sinds 2010 de vaste China-man van LVD en woon en werk er sinds 2013. Nu ik er ook mijn echtgenote heb, ligt mijn echte thuis daar. Ik ben een halve Chinees geworden, alleen de taal ben ik niet machtig. Veel te moeilijk. Met mijn vrouw spreek ik Engels, maar de doorsnee Chinees kent enkel zijn eigen taal. Ik behelp me met veel gebaren, maar dat houdt me niet tegen om er me thuis te voelen. En daar wil ik liefst zo snel mogelijk weer naartoe. Om er een frisse Corona aan de lippen te zetten. Want geloof het of niet, dat is mijn lievelingsbier!” (schatert)