Conny van café De Sportvriend krijgt geen enkele coronapremie: “Werk nu als interim bij Colruyt”

Conny Tomas. © BP
Redactie KW

Vóór de coronacrisis waren de typische volkscafés al een uitstervend ras, sinds de coronacrisis lijken sommige helemaal ten dode opgeschreven. Conny Thomas (56) van café De Sportvriend in de Oudenburgse deelgemeente Ettelgem heeft sinds de corona-uitbraak nog geen enkele cent aan premies gekregen. “Tijdens de eerste lockdown heb ik mijn spaargeld opgesoupeerd om de vaste kosten te kunnen betalen. Intussen ben ik aan de slag in de Colruyt, want ook het pensioen van mijn echtgenoot volstaat niet om het hoofd boven water te houden”, zucht de radeloze cafébazin.

Conny staat sinds 2006 achter de toog van café De Sportvriend in Ettelgem, de vaste stek van de lokale duivensport, wandelclubs, kaartclubs en tal van andere verenigingen. Voor het grote geld moest Conny het niet doen, maar ze kwam rond en hield van het sociale contact met haar vaste klanten, voornamelijk mensen van de derde leeftijd.

“Tijdens de eerste lockdown en de collectieve sluiting van de horeca vielen de inkomsten uiteraard volledig weg. De facturen van vaste kosten zoals de huur van het pand, SABAM, Billijke Vergoeding, elektriciteit, water, verwarming, verzekeringen, sociale bijdragen, btw-voorafbetalingen, digitale televisie en onderhoud bleven echter in de bus vallen. Geen probleem dacht ik, want alle getroffen ondernemers zouden premies krijgen om faillissementen af te wenden. Maar tot mijn ontsteltenis viel ik door de mazen van het net”, getuigt Conny.

Inkomen te laag

“Ik bleek op geen enkele premie recht te hebben: noch de hinderpremie, sluitingspremie of het overbruggingsrecht. Volgens mijn boekhouder verdien ik namelijk te weinig als zelfstandige en betaal ik niet genoeg sociale bijdragen per kwartaal om aanspraak te maken. Ik begrijp er niets van”, gaat Conny verder. “Ik betaal inderdaad slechts 300 euro per kwartaal aan sociale bijdragen, berekend op mijn loon. Mijn inkomsten liggen inderdaad laag, maar ze waren wel hoog genoeg om de kosten te kunnen dekken”, aldus de café-uitbaatster. “Om die eerste sluiting door te komen, heb ik dan maar al mijn spaargeld opgesoupeerd om de vaste kosten te betalen. Dat geld was echter bedoeld om van mijn oude dag te kunnen genieten.”

Omgekeerde wereld

“Ook sinds de tweede lockdown heb ik nog steeds geen enkele cent aan premies gezien, blijkbaar voor dezelfde reden. Dus als ik het goed begrijp, duwt de overheid de mensen die weinig verdienen nog dieper in de penarie, terwijl ondernemers die er wél goed voor staan tal van premies binnenrijven. Als ik dan berichten in de media lees over ondernemers die zelfs meer verdienen dankzij de premies, word ik woedend. Dit is toch de omgekeerde wereld?”, kaart Conny Thomas aan.

Pensioen

Om de vaste kosten enigszins te beperken, ging de vrouw ook ten rade bij onder meer auteursrechtenvereniging SABAM. “Per kwartaal moet ik nog steeds 220 euro betalen aan auteursrechten terwijl – behoudens mijn eigen klaagzang – geen enkele noot weerklinkt in mijn café. Tijdens de eerste lockdown kreeg ik bericht dat ik – jawel – 35 euro minder hoefde te betalen aan SABAM. Intussen is van kortingen allang geen sprake meer. De enige die een beetje billijk is, is mijn huisbaas. De huur van het café hoef ik deze maand niet te betalen. Ook Telenet was begripvol en heeft de factuur verlaagd. Dat is zowat het enige van steun in zes maanden tijd.”

Boeken dicht?

“Noodgedwongen heb ik het pensioen van mijn echtgenoot Nico moeten aanspreken om het hoofd boven water te houden en de vaste kosten te dekken, maar zelfs dat is onvoldoende. Intussen ben ik aan de slag als interim in de Colruyt. Gelukkig zoeken ze daar nog werkkrachten. Met dat loon probeer ik een faillissement van mijn café af te wenden, maar er schiet amper nog iets van over om van te leven. Ik ben ten einde raad. Als dit zo doorgaat, zal ik binnenkort de boeken moeten dichtdoen”, besluit de café-uitbaatster. (BB)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier