“Moet het een beetje korter achter de oren?” Vijftig jaar lang was het de slagzin van Dirk Neiyrinck (65), in Menen beter gekend als ‘Coiffeur Dirk’. Dirk is even onlosmakelijk met Menen verbonden als het belfort maar heeft besloten om zijn schaar aan de haak te hangen.
Zowat iedere Menenaar heeft ooit wel eens plaatsgenomen in de zetels van het kapsalon in de Bruggestraat. Samen met vader naar de kapper, het plaatsnemen in de zeteltjes en het lezen van de Jommekes en Suske & Wiskes die van oudsher op het salontafeltje liggen. Een passage bij Coiffeur Dirk was veel meer dan een knipbeurt, het was een echte belevenis.
Raymond en Raymond
“Na 50 jaar is het tijd geworden om het wat rustiger aan te gaan doen”, zegt hij als we ons jaren later opnieuw in de stoel vleien. De zachte en bijna magnetische stem van Dirk is in al die jaren ongewijzigd gebleven. “Op 16 mei trek ik voor de laatste keer de deur hier dicht, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik helemaal ga stoppen. Het kappen zit me in de vingers en heel wat van mijn klanten zijn ondertussen bijna vrienden geworden. Ik ga me nu vooral toeleggen op het verzorgen van haren aan huis, bij de klanten die niet meer zo goed te been zijn.”
Vijftig jaar, het is een imposante carrière die zijn start kende tijdens een banale vakantiejob. “Ik mocht als jonge knaap gaan helpen bij kapper Raymond in de Barakken en daar heb ik de stiel leren kennen. Ik heb eerst in Heule en nadien in Kortrijk in loondienst als kapper gewerkt om uiteindelijk dan de stap te zetten naar mijn eigen salon.” Het salon van Dirk is altijd al een vast deel van de Bruggestraat geweest. “Ik heb drie jaar een klein kapsalon gehad op de plaats waar nu de wasserij is, hier wat verder in de straat. Tot ik dit pand hier op de kop kon tikken. Ik ben hier al die tijd gebleven.”
Met een halve eeuw ervaring op de teller is Dirk een wandelende encyclopedie van anekdotes geworden, waarbij een van de meest memorabele passages zelfs heel recent is. “Ik was al een eindje begonnen met het kappen van haar aan huis, toen ik plots een telefoontje kreeg.” De glimlach op de mond van Dirk spreekt boekdelen. “Ja Dirk, tis Raymond hier, kun je mijn haar komen snien? Vanzelfsprekend was dat geen probleem en ik legde de telefoon neer. Toen ik daags nadien bij Raymond aan de deur stond, viel hij volledig uit de lucht. Het is pas toen dat ik besefte dat ik niet eens had gevraagd welke Raymond mij had opgebeld. Ik ken er zodanig veel dat ik gewoon naar de verkeerde mens was gereden.”
Toekomst voor barbier
In tijden van technologie en automatisatie zou men kunnen denken dat er voor de herenkapper geen toekomst meer is weggelegd. Dirk denkt er echter helemaal anders over. “Had je mij die vraag 10 jaar geleden gesteld, dan was mijn antwoord anders geweest. Toen waren we dino’s, een uitstervend ras. Maar het knippen van haar is mee geëvolueerd met de maatschappij. Het is nog steeds een ambacht maar die opnieuw een moderne schwung heeft gekregen“, aldus Dirk. “Vooral de komst van de barbiers heeft veel bijgedragen aan onze stiel. Het is nu weer hip om als herenkapper aan de slag te gaan dus voor de jonge garde zie ik nog een mooie toekomst.”
Pot met snoepjes
Samen met kappersstoel en schaar, bleef ook de glazen pot met Chokotoff-snoepjes op de toonbank altijd aanwezig. “Van de eerste dag dat ik hier ben begonnen, heb ik die pot met Chokotoffs op de toonbank gezet. Mensen sneukelen graag en ook kinderen keken altijd uit naar het moment dat vader moest betalen. Ze wisten dan dat ze een spekke gingen krijgen“. De nostalgie straalt gewoon uit de ogen van Dirk bij het vertellen van die passage. “In het verleden heb ik ooit eens, zonder daar echt bij na te denken, ander snoep in die pot gegoten. Het duurde niet lang alvorens ik terugkeerde naar de vaste waarde want de eerste klant die dag maakte al de bemerking. ‘Awel Dirk, kunnen er geen Chokotoffs meer van af?’. Zelfs nu nog zijn die snoepjes een vast onderdeel van mijn zaak. Van zodra dat de reguliere klanten wisten dat ik de deuren ging sluiten, grabbelden ze in de pot. ‘Ja ik ga er hier een paar nemen, anders gaan ze niet opraken’. Mijn klanten waren en zijn uniek, ik ga allemaal missen. Van de eerste tot de laatste.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier