Clichécheck: West-Vlamingen zijn niet zo communicatief

Talitha Dehaene

Ooit fietste ik in Amsterdam achter een vader met een kindje achterop, dat honderduit vragen stelde over dingen die ze op de radio had gehoord. Wel twaalf keer stelde ze een ‘waarom?’-vraag en evenveel keer formuleerde haar papa, enigszins geamuseerd, er geduldig een antwoord op. Op een gegeven moment legde hij zelfs uit wat een referendum is. (‘Dan komt iedereen in het land samen om te beslissen of we iets wel of niet willen’). Born and raised in West-Vlaanderen wist ik amper wat ik hoorde. Want waar bleven de ‘daarom’, ‘omdat ik het zeg’ en ‘zwijgt nu toch eki en speelt wa verder op jen iPad’?

In Nederland zag ik ouders vaak praten met hun kinderen, in plaats van hen te commanderen of af te snauwen. Het lijkt misschien niet de tijd en moeite waard om een politiek concept aan een zesjarige uit te leggen, maar ik ben er zeker van dat het meisje nu wel tot de slimsten van haar klas behoort. Haar nieuwsgierigheid werd niet op gezucht en ooggerol getrakteerd, maar juist beloond en aangemoedigd. Bovendien praatte de vader tegen haar zonder in belachelijke kleutertaal te verzeilen. Ik was onder de indruk.

In Nederland praten ouders met hun kinderen in plaats van ze af te snauwen

Nu heb ik zelf geen kinderen, enkel katten, en heb ik bijgevolg weinig recht van spreken over de edele kunst van het opvoeden. Toch stel ik me er vaak vragen bij. Ik weet niet hoe het dezer dagen gesteld is met het kleutervocabulaire, maar in mijn tijd was een hond nog een ‘boeboe’ en een schaafwond een ‘auwetje’. Maar wat leren kinderen daar in godsnaam mee? En wat leert het hen als hun ouders het vooral irritant vinden dat ze nieuwsgierig zijn en vragen stellen over de wereld?

Dat wij meer een volk van doeners dan van praters zijn, siert ons. Maar het gebrek aan communicatie kan ook problematisch zijn. Misschien moeten we dat dan eens bij de wortels aanpakken: de tijd nemen om te praten met ons nageslacht en hen leren dat dat oké is. Meer woorden gebruiken, meer uitleggen, meer vragen stellen aan elkaar. We worden er niet alleen slimmere, maar ook warmere mensen van. Want praten verbindt en laat ons dat dezer dagen nu juist extra hard nodig hebben.

Het oordeel: waar, maar laten we er toch eens over praten.

Journaliste Talitha Dehaene (28) zag het licht in Ieper, maar trok als tiener tien jaar naar Amsterdam. Na nog twee jaar Antwerpen, is ze helemaal terug thuis. Elke week onderzoekt ze hier de clichés over de West-Vlaming.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier