Claudine Verougstraete heeft moeite met wie nooit tevreden is

De Torhoutse gepensioneerde schooldirecteur Claudine Verougstraete legt de lat hoog voor zichzelf en vindt ambitie geen vies woord. Maar ze heeft wél moeite met mensen die zulke hoge verwachtingen stellen dat ze nooit tevreden zijn. “Ik hou niet van zij voor wie het materiële het ultieme doel is”, zegt ze in onze reeks Interne Keuken. “Meestal staat zoiets gelijk aan een oppervlakkig leven.”

“Gelukkig zie ik veel vrolijke mensen en heel wat mooie dingen om me heen. We leven op een stukje van de wereldbol waarop we ongelofelijk verwend worden. Het is belangrijk dat we dat beseffen en er dankbaar voor zijn. In het dagelijks genieten van kleine dingen én het besef dat de bijzondere zaken voor bijzondere momenten zijn, schuilt het échte geluk.”

Het leven is net als een fietstocht

“Ik vind dat ik vrij positief in het leven sta. Ik probeer het negatieve zoveel mogelijk te bannen. Al streef ik ernaar om datgene wat ik aanpak zo goed mogelijk te doen, toch hoeft lang niet alles voor mij perfect te zijn. Als we in ons bestaan een gemiddelde van acht op de tien halen voor wat we verrichten, mogen we best tevreden zijn. Want niets of niemand is feilloos. Vaak zeg ik aan onze kinderen dat het leven net als een pittige fietstocht is. Soms bergaf, soms bergop, soms de zon op je kuiten en de wind in de rug, soms ferme tegenwind en soms een fiets die het begeeft. En ook weleens, zoals de eenzame fietser van Boudewijn de Groot, kromgebogen over je stuur jezelf een weg banen, tegen de wind in.”

“Ik kan me helemaal vinden in het gedachtegoed van psychiater Dirk De Wachter. Streven naar het geluk als levensdoel is een vergissing. Streven naar zin en betekenis daarentegen is waar het leven om draait. Daarom vind ik het zo belangrijk om dingen te kunnen doen voor anderen.”

Blij met haar 40-jarige onderwijsjob

“Op mijn verjaardag heb ik zelden of nooit bij mijn leeftijd stilgestaan. Behalve toen ik 55 werd. Toen dacht ik: nu ben ik 100 % zeker voorbij de helft. Ik moet toegeven dat ik er intussen geregeld aan denk dat wat vóór me ligt, ontegensprekelijk veel korter is, dan wat áchter me ligt. Met die gedachte in mijn achterhoofd probeer ik elke dag als een geschenk te zien en, zoals mijn 90-jarige vader zegt, er het beste van te maken. Niet het perfecte.”

Lang niet alles hoeft voor mij perfect te zijn

“Mocht ik mijn leven mogen overdoen, dan zou ik met zekerheid weer kiezen voor een job in het onderwijs. Met heel veel dankbaarheid kijk ik terug op een loopbaan van 40 jaar. Ik heb de kans gekregen om een beroep met inhoud uit te oefenen. Ik kon iets betekenen voor anderen en ik voelde me omringd door fijne collega’s. Meer kan een mens niet wensen. Elke dag ging ik welgezind én met goesting werken. Al kwam ik uiteraard niet elke dag even welgezind thuis.” (lacht)

“In coronatijden zag ik met bewondering hoe hard zovelen in het onderwijs zich hebben ingezet. De uitdagingen van het nieuwe normaal waren groot. Het klasmanagement, dat stukje magie dat ervoor zorgt dat de leraar een klik heeft met zijn klas, is met een mondmasker op niet evident. Afstandsonderwijs is dat evenmin. Hoed af voor iedereen die zich uit de naad heeft gewerkt om niemand te verliezen. Ik duim dat de scholen vanaf 1 september weer volledig naar het oude normaal kunnen overschakelen.”

Verwenning is de valkuil van de opvoeding

“Op het moment dat ze geboren worden, zijn kinderen niet anders dan vroeger. Een kind vraagt een warm nest waarin het kan opgroeien. Een nest waarin het voldoende kwalitatieve aandacht krijgt en gemotiveerd wordt om zelf dingen te doen. Waar er ook ruimte is om te falen, waar er grenzen getrokken worden en waar de ouders voluit kansen tot ontplooiing bieden. Dat was vroeger zo en dat geldt nog altijd.”

“In de 21ste eeuw leven kinderen wél in een andere wereld. In tegenstelling tot de vorige eeuw zijn alle basisbehoeften nu meestal vervuld. De grote valkuil is echter de verwenning. Waar ouders materiële luxe in plaats van oprechte aandacht geven, zit het naar mijn mening niet goed. Maar als ik zie hoe jongeren zich onbaatzuchtig inzetten voor anderen, is mijn geloof in de jeugd nog altijd sterk.”

Media als de middeleeuwse schandpaal

“Ik stoor mij aan de macht van de media. Op bepaalde krantenplatforms kunnen mensen op alles en iedereen hun gal spuwen. Dat heeft veel weg van de middeleeuwse schandpaal. Ik erger me aan het feit dat sommigen via de sociale media een vertekend beeld geven van de werkelijkheid, waardoor anderen ongelukkig worden. Mensen die zeuren en klagen en voor wie het leven nooit goed genoeg is, vind ik triest.”

“Ik heb een grote bewondering voor doorzetters. Zij die na tegenslagen de bladzijde omslaan en doorgaan. Iemand als Nina Derwael, die na jarenlang letterlijk en figuurlijk vallen en weer opstaan de gouden medaille wint.”

“Mensen zijn sociale wezens. We hebben nood aan contact met anderen. Door corona stond het verenigingsleven op een laag pitje. De repetities van Lamidore, het koor waarvan ik sinds 1995 lid ben, heb ik hard gemist. Gelukkig mogen we weer samen zingen.”

Oma-mayo is populair bij de kleinkinderen

“We koken elke dag vers. Ook toen we nog aan het werk waren, hoewel we dan soms heel laat in de potten roerden. Ik kook graag, maar ben geen topkok. Eenvoudige gerechten, waarbij ingrediënten hun smaak behouden, vind ik het lekkerst. Ik hou niet van een barbecue waarbij al het vlees dezelfde marinade passeert en alles daardoor hetzelfde smaakt.”

“Ik bereid graag soep, slaatjes en stoofpotjes. Gerechten waarbij je niet constant in de keuken hoeft te staan als je gasten hebt.”

“Specialiteiten in de keuken? Onze kinderen en kleinkinderen zijn fan van de zogenoemde oma-mayo. En kijk: de kleinkinderen leren die intussen al zelf maken. Wat me uiteraard vertedert.”