Christophe Ghesquière (56) uit Diksmuide tot priester gewijd

Zondag 6 september om 14.30 werd de 56-jarige Christophe Ghesquière in de dekanale Sint Niklaaskerk in Diksmuide tot priester gewijd. Christophe is geboren in Diksmuide. Hij woonde tot aan zijn drie jaar in Esen en verhuisde dan tot aan zijn trouwen naar Diksmuide.

“Ik zat in dezelfde klas als Henk Laridon, die nu deken is in Waregem en de leraar van het zesde leerjaar vroeg in de klas wat we wilden worden. Twee leerlingen, Henk en ik , wilden graag priester worden. Maar Henk is er eerder aan begonnen dan ik”, lacht Christophe.

“Daarna ging ik naar het VTI in Diksmuide want mijn ouders stonden erop dat ik een ‘stiel’ leerde. Ik koos voor automechanieka en moest dan ook naar het VTI van Veurne verhuizen omdat men dat in Diksmuide niet aanbood.”

Zware beproevingen

Direct na zijn schooltijd kon Christophe beginnen werken. Doch het leven had een paar zware beproevingen in petto voor Christophe. “Mijn vrouw, Nele, was afkomstig van Wulpen waar haar ouders toen nog een winkel uitbaatten. Op het landelijk feest in Wulpen werd ter ere van mijn schoonvader een poppenkastpop gemaakt. Nele en ik maakten ons die zondag klaar om naar het feest te vertrekken toen Nele ineens zei ‘ik voel me precies kortademig’ maar ze maakte zich verder klaar en we gingen naar het feest. We hebben die dag samen genoten van een prachtige dag. Toen we naar huis gingen, laat in de avond zei ze ineens ‘het gaat niet meer’ ze viel en werd naar het ziekenhuis gebracht. Eenmaal daar wou ze dat ik naar huis ging, ze wou slapen. Ik was nog maar pas thuis toen ik omstreeks 3.00 uur een telefoon kreeg: Nele was overleden, een longembolie was haar fataal geworden. Het was 21 juli 2007.”

“Op dat moment staat je wereld even stil. Toen moest ik Sanne, onze dochter die net toen bij een vriendin was gaan logeren het nieuws melden. Het moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen! Dan stonden we daar Sanne net 15 jaar zonder moeder en ik zonder vrouw. We moesten hoe dan ook verder. In die periode zijn we heel dicht naar elkaar toegegroeid. We kregen ook wel veel steun van familie en vrienden maar we hadden nog de meeste steun aan elkaar.”

De tegenslag was hard maar toch bleef Christophe zijn geloof trouw, bleef hij God zoeken en vinden. “We hadden nog zoveel plannen die toen ineens niets meer te betekenen hadden. Voor mijn dochter moest ik verder, ik wou er voor haar zijn. Ik heb tal van heel mooie herinneringen aan mijn huwelijk, we hadden een mooi en goed huwelijk dat helaas te vroeg stopte. Uiteraard moest ik dan opnieuw gaan werken, uiterlijk de sterke man maar verscheurd van binnen, niet enkel om mijn verdriet maar ook om het verdriet van onze dochter. Toen ben ik gestart met naar de abdij te gaan en ben ik uiteindelijk gestart met de opleiding tot diaken. Toen ik mijn dochter vertelde dat ik voor diaken ging was haar reactie ‘maar ben je nu helemaal zot geworden’ ze had het niet zien aankomen, een eerlijke reactie die ik wel kon begrijpen, maar ze gunde mij het leven dat ik wou leiden.”

Drukke tijd

“Het was een drukke tijd: gaan werken, de lessen diaken, de zorg voor mijn dochter en het hele huishouden beredderen. Maar ik werd tot diaken gewijd in 2013 en Sanne, onze dochter was maar wat trots op haar papa.” Toch groeide er nog altijd iets. “Ik wou iets met mijn leven doen, iets betekenen voor mijn medemens en ik was vastbesloten om priester te worden. Ondertussen kon ik invallen bij dopen en uitvaarten in Middelkerke en in Veurne, een diaken mag wel verschillende taken uitvoeren maar mag bv. geen consecratie doen” legt Christophe uit.

“Op 6 juli 2014 werd ik opnieuw loeihard door het lot getroffen. Sanne onze dochter, kwam om het leven bij een verkeersongeval. Ze werd amper 23 jaar. Op dat moment heb ik echt wel de vraag gesteld ‘God waarom’. Ik was ook boos op God maar ik heb hem nooit verloochend, ben altijd, ook in mijn boosheid blijven geloven. Daar in het ziekenhuis in Brugge heb ik Sanne een belofte gedaan: ik heb haar beloofd niet het hoofd te laten hangen, mij verder te verzorgen en mijn leven verder te zetten ter ere van haar en haar moeder. Het was een ontzettend moeilijke tijd, ineens sta je helemaal alleen, kom je thuis in een leeg huis. Toen ben ik naar een lotgenotengroep geweest, OVOK, ouders van een overleden kind. Ik ontmoette er lotgenoten en kon er mijn verhaal kwijt, vond er mensen die hetzelfde verdriet hadden meegemaakt. Het is ook toen dat ik besloot om er echt voor te gaan en om naar het seminarie te trekken. Het klinkt misschien raar maar iemand van de groep zei me: de pijn van het verlies gaat nooit over, harde woorden maar in zekere zin gaven ze mij ook troost, de troost dat ze altijd aanwezig zou blijven bij mij.”

“Dit is wat ik echt wil”

In november trok Christophe, na veel overpeinzingen naar het Seminarie. “Is dit echt wat ik wil? Ben ik zeker dat ik het aankan? Ben ik niet te oud? Dat en nog veel meer overwoog ik. Ik stelde mezelf in vraag maar het geloof overwon, de roeping was sterk en ik gaf mijn werk op en startte mijn opleiding. De eerste jaren in het seminarie van Brugge en de laatste in Leuven. Tijdens mijn seminarietijd werd ik toegevoegd als meewerkend diaken in de gemeente Middelkerke. Het seminarie was een heel boeiende en leerrijke tijd en met enige trots kan ik zeggen dat ik zelfs mijn laatste jaar met onderscheiding ben geslaagd” aldus Christophe

“Daarna heb ik stage gelopen in Diksmuide, AZ Delta en Home Vrijzicht in Elverdinge. Op een bepaald ogenblik voelde ik mij de eeuwige stagiair. Toen ik dit jaar bij Home Vrijzicht begon brak ook nog de coronacrisis los.”

Uiteindelijk was de datum van de wijding daar. “Ik had uitnodigingen gestuurd die waren met de hand gekalligrafeerd met daarop de tekst ‘Zalig zij die niet zien en toch geloven’, Johannus 20.29. Ik vond dat heel passend en ook iets dat voor meerdere verklaringen vatbaar is, immers geloven zonder zien is ook weten dat godsdienst geen bezit is.”

“In de decanale kerk in Diksmuide werd ik gewijd op 6 september door Bisschop Lode Aerts. Een bijzonder mooie dag voor mij waar helaas niet iedereen kon bijzijn door de beperkingen van corona maar ik voelde mij die dag met heel veel mensen verbonden en ik weet zeker dat Nele en Sanne bij mij waren en trots op mij neerkeken. Ik ben ook heel blij dat mijn moeder er bij was, zij is in de negentig jaar en kon het nog meemaken, ze was trots op me maar dat is ze op al haar kinderen. Heel bijzonder was ook dat mijn schoonfamilie er was. Wij hebben nog altijd een heel goede band. Nu ik priester gewijd ben is het afwachten welke parochie ik zal toegewezen krijgen, de Bisschop is diegene die daarover beslist. In ieder geval wil ik mij volledig aan God en zijn werken wijden, wil ik er ook zijn voor iedereen, mensen bijstaan en hen een steun en troost bieden. Tot besluit wil ik nog meegeven dat ik, ondanks alles, een mooi leven heb gehad, het is niet allemaal kommer en kwel geweest , er zijn veel prachtige momenten geweest en ik ben een gelukkig mens.”

(ACK)