Chrisse Mahieu en Patrick Verhulle: “Hoe vaker we ruzie maken, hoe meer we het kunnen bijleggen”

Kurt Vandemaele
Kurt Vandemaele Reporter

Kurt Vandemaele trekt door de straten van Kortrijk en stelt aan de voorbijgangers één vraag: “wie ziej gie?”. Een vraag die velen onder ons zo vaak zouden willen stellen. De antwoorden krijg je hier te zien in de videoreeks ‘De Kortrijkzaan’. Leer de mensen uit je buurt kennen. Maak kennis met Chrisse en Patrick. Het koppel werkte ooit samen, maar daar stopten ze mee omdat er te vaak ruzie was.

‘t Was niet voorbije zondag, maar de zondag ervoor. Het park van Heule. Daar troffen we twee wandelaars aan: Chrisse Mahieu en Patrick Verhulle. Een mooi koppel. Nog niet zo lang geleden bouwden ze een strakke en gezellige blokwoning aan de rand van het park. En zo komen ze ertoe om op zondag een wandelingetje te doen in dat park. Soms hoeft ontspanning niet meer te zijn. Want de dag erna is het weer werken geblazen, en werken, dat is soms ‘ploeteren en wroeten’, zegt Chrisse.

Ooit werkten zij en Patrick samen. Maar daar zijn ze mee gestopt. “We maakten zodanig veel ruzie dat het beter was om niet langer samen te werken”, herinnert ze zich. Patrick had die informatie liever binnedeurs gehouden. Maar zijn vrouw is zo’n spraakwaterval dat hij er alleen kan bijstaan en ernaar kijken. En lachen. “Hoe meer ruzie we maken, hoe vaker we het kunnen bijleggen”, lacht ze. Alleen al daarom zou een mens even ruzie stoken. En als ze pech heeft, dan kan ze altijd haar man bellen.

Patrick werkt bij de VAB. “Als je pech hebt met je wagen, mag je mij bellen”, zegt hij. “En heb je pech met je vrouw, dan euh… dat doen we nog niet.” Maar wat niet is, kan komen. Chrisse had jarenlang een reclamebureau in Gent. “Maar we hebben vier kinderen, die zo goed als uit de deur zijn en ik heb nu beslist om mijn kantoor thuis onder te brengen. Ik zit te werken met zicht op het park.” Fil Rouge heet haar firma. “We doen vooral arbeidsmarktcommunicatie, en corporate communicatie, de huisstijlontwikkeling en zo.” Klinkt sjiek, maar “dat is ook gewoon werken natuurlijk”, gniffelt Chrisse.

Zij heeft nog een grote droom. Ze wil nog een boek schrijven. “Ja, dat ga ik wel doen. Er zal daar niet zoveel interesse voor bestaan. Maar dat zal ik wel doen. Een en ander opschrijven over wat ik in de loop der jaren geleerd heb door te leven. En verder wil ik op mijn gemak verder leven en werken. Niet te lang leven, maar wel goed.”

Patrick van zijn kant, wil niet vooral niet veel meer doen. Jawel, wat rondrijden met zijn moto. En voor de rest wil hij die verdomde parkieten uit het park zien verdwijnen. Ze mogen dan kleurrijk zijn, ze maken vooral een hels lawaai. En Patrick kan er niet meer tegen. Misschien eens de pechdienst bellen.