Charlotte D’halewin verruilde begin juli Tielt voor Peru, waar ze mee haar schouders zet onder de uitbouw van een schooltje voor kansarme kinderen. Daarmee maakt ze een van haar grootste dromen waar. “Na jaren van ondernemen wil ik mij nu op een andere manier inzetten voor de maatschappij.”
Charlotte D’halewin (40) was heel haar leven in de eerste plaats een onderneemster. Ze zette jarenlang haar schouders onder HaRvest, het bedrijf waarmee ze ondernemers coachte op inspirerend leiderschap. Een drukke, veeleisende job. Te druk, zo vond ze. Dus verkocht ze haar bedrijf en verhuisde ze midden de coronacrisis voor een tijd richting Spanje om er Charlotte From The Heart op te richten. Ze coachte er online ouders naar een gelukkiger leven voor zichzelf en hun kinderen.
Sinds maart verbleef ze opnieuw in Tielt, samen met haar dochter Ella en partner Steven. “Ik merkte al snel dat mijn online bedrijfje niet meer honderd procent was wat ik wou doen in het leven”, begint Charlotte te vertellen. “Ik heb een diploma verpleegkunde en psychologie, maar geen zin om iets in die richting te doen. In juni stootte ik toevallig op een vacature voor vrijwilligersverantwoordelijke in een bergdorpje in Peru, met de bedoeling om te helpen bij de uitbouw van een schooltje voor kansarme kinderen. Al op jonge leeftijd wist ik dat ik me ooit zou inzetten voor kinderen die het moeilijker hebben, al heb ik geen idee vanwaar dat engagement komt.”
“Ik was meteen verkocht, maar toen kwam het besef dat ik het mijn gezin niet gemakkelijk zou maken. Ik ben naar Spanje gegaan zonder man en dochter, dus was het belangrijk om er uitgebreid met mijn omgeving over te praten. Na enkele weken besloot ik om er toch voor te gaan. Een enkel gesprek volstond om de mensen in Peru te overtuigen. Ik kon zo goed als meteen afkomen.”
Begrip
“Begin juli ben ik hier gearriveerd, ondertussen al meer dan drie maanden”, klinkt het. “Steven en Ella zijn meteen achtergekomen, aanvankelijk om te proeven van het leven hier, maar al snel bleek onze dochter zich hier echt thuis te voelen en dat is nog steeds het geval. Steven is na enkele weken naar België teruggekeerd, dat was ook zo afgesproken. Ik ben hem enorm dankbaar dat hij zoveel begrip toont en me deze kans gunt, samen met Ella.”
“Als ik terug ben, wil ik een gelijkaardig project in België starten”
Charlotte is er actief als vrijwilligersverantwoordelijke bij Oye Lena. “Het project is tien jaar geleden opgericht door een Belgische en heeft als bedoeling kansen te geven aan kansarme kinderen die normaal moeilijk toegang krijgen tot onderwijs. Aanvankelijk enkel voor kleuters, maar door de coronacrisis zijn er ook lagereschoolkinderen bij gekomen. Hier in Peru zijn de normale scholen bijna een jaar lang gesloten gebleven. Omdat wij ook kinderen met een beperking opvangen, mochten we open blijven. Op die manier zijn er nog meer leerlingen gekomen. Niet simpel, want de vrijwilligers bleven weg. Ondertussen zijn die gelukkig terug. Het is mijn taak om de vrijwilligers te begeleiden en te motiveren. Een taak die vooral veel organisatie vraagt. Daarnaast doe ik ook de sociale media, ga ik op zoek naar sponsors, doe communicatie naar de media en geef enkele uurtjes Engels in het lager. Normaal blijf ik hier elf maanden, tot eind mei. Dan neemt iemand anders mijn taken over.”
Schoolsysteem
En Ella? Die amuseert zich rot! “Ik vond dat Ella nood had aan meer vrijheid naast het klassieke schoolsysteem in België, zonder dat ze daarbij achterstand opliep. Hier kan ze ook naar school, ze heeft haar schoolboeken uit België en samen met de kindjes van de oprichtster van het project krijgt ze in de voormiddag les van een Nederlandstalige juf. In de namiddag volgt ze les samen met de andere Peruviaanse kinderen.”
“Het leven valt hier ook mee. Natuurlijk zijn er andere gewoonten en het eten is ook anders, net als de mentaliteit. De coronacrisis is hier goed onder controle. Ondertussen worden de twintigers hier gevaccineerd en het aantal besmettingen blijft beperkt. Dat is het voordeel van een bergdorp. In een grootstad is het iets minder vanzelfsprekend. Ik mis mijn familie en vrienden en zal altijd naar Tielt terugkeren, maar heimwee heb ik niet. Ik voel me overal direct thuis en ben niet gehecht aan een bepaalde plaats. Ik ben altijd al een globetrotter geweest en heb al veel plaatsen in de wereld gezien, maar vind het ook belangrijk dat ik echt kan meeleven met de lokale bevolking. België is te klein voor mij, ik ben een echte wereldburger en zal altijd blijven reizen.”
“Als ik terug ben, wil ik een gelijkaardig project opstarten of mee helpen uitbouwen voor kansarme gezinnen en kinderen in België. En dan van daaruit ook nog andere landen erbij betrekken. Omdat ik weet dat er in België ook kinderen en gezinnen onze hulp kunnen gebruiken. De eerste contacten zijn gelegd, maar er is nog niets concreet. Sowieso zie ik me nooit nog functioneren in een 9-to-5-omgeving, dat is niets voor mij. Net zoals ik ook geen grote omzetten meer nodig heb om mij gelukkig te voelen, het geeft me rust om nu op deze manier mijn bijdrage te leveren.”
Oye Lena steunen kan via de koekjesactie https://bit.ly/DestrooperKoekjes, die tot eind oktober loopt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
