Chantal Kabangu woont al bijna dertig jaar in België en was één van de drijvende krachten achter het multicultureel festival Mabatobato. Ze is een vat vol komische verhalen als het gaat om haar beroepsleven en haar integratie in België. “Ik ben goed onthaald en heb nooit echt racisme ondervonden. Nu vind ik het mijn taak om van hieruit mijn thuisland zo goed mogelijk te helpen.”
Chantal Kabangu kwam 28 jaar geleden naar België. Na gewoond te hebben in ‘s Gravenwezel(bij Schilde in Antwerpen, red.)en Brussel, kwam ze uiteindelijk in Waregem terecht. “Mijn man vertrok op maandag naar Waregem om er te werken en keerde op vrijdag terug naar Brussel. Dat werd op de duur onhaalbaar, dus we besloten om naar hier te verhuizen”, zegt ze daarover. “Ik woonde eigenlijk wel graag in Brussel, want het was er toen nog erg veilig maar wel heel vuil. Er lagen overal uitwerpselen van honden.”
“Toen ik voor de eerste keer in Waregem kwam, was ik aangenaam verrast: de straten waren echt proper. Nog altijd trouwens, je vindt hier weinig zwerfvuil.” Kort na de geboorte van haar jongste zoon, besloot ze om Nederlands te leren. “Daar heb ik nog een leuke anekdote over: Louis was net drie weken oud en ik nam hem mee op zoek naar het CVO. Ik wist dat de taallessen gegeven werden in de buurt van het VTI, maar vond het gebouw niet. Opeens kwam ik een groepje leerlingen tegen en toen ik hen in het Frans de weg vroeg, kreeg ik enkel skoon kindjete horen. Dat was meteen mijn eerste kennismaking met het plaatselijk dialect.”
“Ik nam ooit de verkeerde bestelwagen. Pas na een paar kilometer wist ik dat het de verkeerde was”
Na haar taallessen vond Chantal werk bij Baobab, een cateringbedrijf die zich focust op wereldkeuken. “Ze vroegen mij of ik goed kon koken, waarop ik snel ‘ja’ zei, want ik wou echt werken. Daarna kreeg ik nog een vraag: ‘kan je met een bestelwagen rijden?’ Opnieuw heb ik snel geantwoord dat ik dan kon, ook al had ik dat nog nooit gedaan. En toen moest alles nog beginnen, want ik werd aangenomen om maaltijden in de hele provincie te verdelen.”
“Ik heb heel wat avonturen meegemaakt op mijn werk. Zo ben ik er eens in geslaagd om een verkeerde bestelwagen mee te nemen. Ik had mij ergens geparkeerd, de motor laten draaien en ondertussen snel een doos maaltijden binnengebracht. Ondertussen kwam er een identieke bestelwagen naast de mijne staan, en de chauffeur liet zijn motor ook draaien terwijl hij weg was. Ik ben toen in de verkeerde bestelwagen gestapt en weggereden. Pas na een aantal kilometer realiseerde ik mij dat er geen maaltijden in de kofferruimte zaten en ik dus de verkeerde wagen had”, vertelt Chantal lachend.
Tegenwoordig houdt Chantal zich vooral bezig met haar organisaties en haar thuisland helpen. “Congo is nog altijd geen welvarend land. Het is mijn plicht om mijn landgenoten te helpen”, besluit Chantal overtuigd. (PNW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier