Chalice uit Tielt: “Straks mogen we ons honderdste concert spelen”

De band Chalice vierde vorig jaar zijn 20ste verjaardag en in mei staat het honderdste concert gepland. “Het was de liefde voor extreme metal die ons samenbracht en die liefde is er nu nog altijd”, zeggen de vijf groepsleden.

De band Chalice werd iets meer dan 21 jaar geleden opgericht. Het was bassist Chris Lagrange die met de eerste gitarist en drummer van start ging. “Ze maakten plannen, repeteerden, schreven de eerste nummers en gingen op zoek naar muzikanten om de line-up te vervolledigen”, vertelt zanger Pieter Dewulf. “Een jaar later speelde Chalice voor de eerste keer live.”

Het was de liefde voor extreme metal die de bandleden samenbracht. “Ondertussen is de muzikale blik veel ruimer geworden, maar de liefde voor death en black metal, thrash en hard core is iets wat ons samenbracht en -brengt. We wilden ook dat soort muziek maken.”

Engels voor kelk

Ondertussen zijn we 21 jaar verder en is de line-up al een aantal keer veranderd. “Mensen komen en gaan voor uiteenlopende redenen, maar wat ons nu nog altijd samenbrengt, is de goesting om samen energieke, extreme muziek te maken en uiting te geven aan onze kijk op de maatschappij en de mensen die erin leven.”

Chalice staat als metafoor voor het lijden, de pijn, het onrecht dat we moeten doorstaan

De onderwerpen die in de teksten van Chalice aan bod komen, maken je niet meteen blij. “We zingen over angsten, twijfels, kwaadheid, gemiste kansen, suïcide en kapotmakende keuzes die mensen maken. Destructief voor zichzelf of voor anderen.”

De bandnaam Chalice verwijst naar het Engelse woord voor kelk. “We haalden inspiratie uit de bijbel. In het lijdensverhaal vraagt Jezus, stervend aan het kruis, aan God om die kelk van het lijden aan hem te laten voorbijgaan. Maar niet zijn wil geschiedde, wél die van God”, legt de band uit. “Chalice staat dan ook als metafoor voor het lijden, de pijn, het onrecht dat we met z’n allen moeten doorstaan.”

Afwisseling in de songs

De bandleden komen wekelijks samen om te repeteren. “Tijdens die repetities ontstaan ook onze nieuwe songs. Heel vaak vertrekken we van een muzikaal idee van een van de gitaristen. Die ideeën worden voorgesteld en verfijnd, andere muzikanten zoeken er een eigen ‘partij’ op en er wordt gewerkt aan een arrangement. Als we een song uiteindelijk opnemen, is dat vaak al een flink bewerkte versie van het origineel. We moeten de riffs en het arrangement zélf goed vinden. Op dat vlak maken we onze muziek in de eerste plaats voor onszelf. Daardoor vind je veel afwisseling terug in onze songs: soms snel en hard, soms log en zwaar, soms melodieus en heel muzikaal, soms ingehouden en sfeervol. Meestal schrijf ik de teksten. Ik ga dan aan de slag op het moment dat het nummer zo goed als af is”, geeft Pieter mee.

Als we een song uiteindelijk opnemen, is dat vaak al een flink bewerkte versie van het origineel

De band heeft enkele nummers al een hele tijd op de setlist staan. “Parasites of Hatred en Dead Nation over de Arabische Lente doen het live nog steeds goed. Onze fans pikken er meestal elk hun eigen lieveling uit, vaak om een specifieke reden. Dat leidt soms tot boeiende ontmoetingen. Mensen lezen hun eigen verhaal in een tekst en interpreteren die soms anders dan door de schrijver bedoeld.”

“De beste of leukste shows zijn deze waarin we het publiek écht mee krijgen. Ik ben intussen 14 jaar zanger bij Chalice en het lukt me wel om het publiek te bespelen en uit te dagen. Ik presenteer me als provocerende verhalenverteller en ben bereid om daar ver in te gaan.“Dat bevestigen ook de andere bandleden. “Op hem kunnen we rekenen om de brug te slaan met de mensen die komen kijken en luisteren”, geven ze mee.

Jubileum

Op 4 mei speelt Chalice zijn honderdste show, in Izegem op het Headbanger’s Balls Fest. “We spelen vaak in kleine clubs, concertzaaltjes of cafés, maar deze plek is echt een toplocatie met internationale bands en veel publiek. We kijken er dan ook echt naar uit. We konden ons geen betere plaats inbeelden om onze honderdste show te spelen”, klinkt het tot slot.

(Lien Depauw)