Cecile Roose is al 60 jaar (!) verkoopster bij Modehuis Sinaeve in Kortemark

Zaterdag 1 december is het precies zestig jaar geleden dat Cecile Roose (75) ‘de Bazaar’ op de Markt binnenstapte en er haar eerste werkdag als winkelmeisje begon. De winkel van ‘Madame Rosa’ (Sinaeve red.) verkocht toen nog van alles: van knopen tot tabak. Cecile maakte de hele evolutie van de zaak tot de boetiek van vandaag mee. Tot op vandaag is ze nog vier dagen per week trouw op post als rechterhand van Rika Dobbelaere, dochter en opvolgster van Madame Rosa.

Cecile is getrouwd met Roger Vanlaethem en woont in de Wilgenlaan, maar ze is afkomstig van de Geite in Hooglede en volgde net als haar oudere zus Monique de naaischool in het MMI in Kortemark. “Dat deed ik eigenlijk niet graag”, bekent Cecile, “maar mijn ouders vonden het een prima beroep voor een meisje. Veel meer hield ik van verkopen. Als kind al speelde ik thuis winkeltje op zolder.”

“Omdat ik elke dag Mieke, het zusje van Rika, meenam van school en haar thuisbracht bij madame Rosa, kende ik de winkel en de familie goed. Eind november vroeg madame Rosa of ik geen zin had om bij hen winkelmeisje te worden. Ik was 15, mijn ouders twijfelden nog even, maar op 1 december 1958 begon ik mijn eerste werkdag. Dat herinner ik me nog goed: ik kreeg een roze schortje met korte mouwen. O, wat was dat frisjes want het was bitter koud buiten.”

Koffie in het Hilton

De winkel verkocht toen nog garen en knopen – merceries -, maar ook kousen, tabak en portefeuilles. Vandaar de naam Bazaar, een naam die veel klanten nog gebruiken. “Van madame Rosa leerde ik heel veel. Rika was toen bovendien nog maar anderhalf jaar en ik mocht haar uit bed halen, eten geven en dergelijke en als jong meisje vond ik dat natuurlijk ook plezant”, herinnert Cecile zich nog.

Voor Cecile, die uit een eenvoudig gezin met zeven kinderen kwam, ging er een wereld open. “Toen madame Rosa ook kledij begon te verkopen, ging ze die zelf in Brussel kiezen”, gaat Cecile verder. “Ik mocht mee. We gingen met de trein, en de papa van Rika kwam ons en de aangekochte collectie met de auto ophalen. Maar niet vooraleer Madame Rosa en ik koffie hadden gedronken in het Hiltonhotel. Stel je voor wat een indruk dat op mij maakte!”

Toen Cecile vijf jaar in dienst was, deelde ze Madame Rosa mee dat ze zou trouwen. “Madame Rosa viel bijna flauw”, lacht Cecile. “Ze dacht dat ik niet meer terug zou keren. Ik had me voorgenomen om thuis te blijven als er kinderen zouden komen. Na twee jaar werd ik zwanger van Bernadette, mijn oudste, en vier jaar later kwam ook Sofie. Gelukkig had ik een ‘nieuwe man’ – nog voor die term was uitgevonden – en hij zorgde even goed voor de meisjes als ik dat deed.” (lacht) “En later kwamen de meisjes na schooltijd gewoon naar de winkel.”

Andere tijden

“Bernadette was als een zusje voor mij”, vertelt Rika, die de zaak van haar mama Rosa Sinaeve in 1983 overnam en er Boetiek Sinaeve en later nog Modehuis Sinaeve van maakte. De knopen, garen, kleine waren en kinderkledij verdwenen uit het assortiment, en kledij kreeg de bovenhand. “Toen Rika de zaak overnam, had ik na 25 jaar een nieuwe ‘bazin’, maar voor mij veranderde er eigenlijk niets”, gaat Cecile verder.

Het leven van Rika en Cecile veranderde echter wél. Vreugde toen Rika een zoon en een dochter kreeg, verdriet toen haar ouders overleden. Op 2 juni 1997 stond ook de wereld van Cecile stil toen haar jongste dochter Sofie op 28-jarige leeftijd na een tragisch verkeersongeval in de Torhoutstraat overleed. “Mijn kinderen hebben Cecile toen gevraagd of ze toch terug wou komen”, herinnert Rika zich. “Dat wou ze gelukkig wel.” “Wat zou ik anders gedaan hebben thuis?” repliceert Cecile.

Prins Laurent

“Klanten dachten soms dat Cecile de ‘winkelmadame’ was”, lacht Rika. “Dat speelden we wel eens uit. Dan lieten we een vertegenwoordiger in het ongewisse wie wie was, terwijl ik gewoon buiten de ramen aan het zemen was.”

“Nog altijd kuist Cecile op vrijdag de winkel en elke morgen is haar eerste werk de winkel moppen. En hoeveel kapstokken ze heeft opgehangen of pulls ze heeft opgeplooid, is niet te achterhalen. Ik denk dat je er de Markt mee vol kan leggen….” overpeinst Rika.

Toen Cecile 60 werd, kon ze met pensioen. “Cecile werkte hier toen 45 jaar en ik zorgde ervoor dat ze gedecoreerd werd als ‘laureate van de arbeid'”, gaat Rika verder. “Dat gebeurde in Brussel, door prins Laurent. Een carrière van 45 jaar, daarvoor krijg je de hoogste onderscheiding, hoger kan niet meer. Maar dat hebben we opgelost door Cecile sindsdien elke vijf jaar in de bloemetjes te zetten.”

Ook op haar 65ste besloot Cecile nog niet te stoppen, en ook niet op haar 70ste. “Gelukkig vindt Roger, mijn man, het prima”, lacht ze. “Ik heb dan ook niet echt hobby’s. We gaan graag wandelen en – wie weet- sluit ik me aan bij Okra, al betwijfelt Roger dat sterk.” (lacht) “Maar voorlopig doe ik nog altijd wat ik liefst van al doe: verkopen!” Dat Cecile straks ook weer wordt gehuldigd, lijdt geen twijfel. Hoé dat gebeurt, daar wil Rika niet veel over kwijt. “Wél roep ik alle klanten op om Cecile in de maand december te komen feliciteren”, besluit ze.