Cathy Jansens (40) droomt dat het goed komt met haar kersverse lunchzaak: “Mijn dochters zijn mijn muzen”

Cathy Jansens is eerder de vrouw van heel veel kleine droompjes, niet van de hele grote. Of toch: een derde dochter én een eigen zaak. Die heeft ze vandaag allebei. Al steekt corona vandaag een stevig stokje voor haar professionele plannen. “Deze situatie verplicht ons terug te keren naar de basis.”

“Wij zijn met vijf thuis sinds het begin van dit alles. Dat is zoals het runnen van een klein bedrijf. Mijn lessen en lesvoorbereidingen gaan door, er lopen twee tieners met de nodige zorgen in huis, een peuterprinses en mijn man is plots een telewerker. Het is ongelofelijk hoe snel de dagen voorbij vliegen. Helemaal in het begin dacht ik nog een zee van tijd te zullen hebben om met mijn kersverse zaak bezig te zijn. Om lijsten te maken met bedrijven die ik wil contacteren, een strategie vast te leggen, naambekendheid te verwerven via sociale media… Helaas ben ik tot de vaststelling gekomen dat er nog minder tijd is dan voor de crisis. Sinds het begin van de paasvakantie geef ik mezelf elke dag vier uur om aan mijn eigen zaak Lunch Local te werken. Dat doet deugd.”

Creatieve taken

Verlangen naar verre en onbereikbare zaken, zonder eraan te beginnen, dat begreep ze vroeger niet, daar heeft vandaag niets aan veranderd. “Ik maak plannen en kijk uit naar de dingen, maar leef ook in het nu. Deze situatie verplicht ons terug te keren naar de basis. In mijn omgeving zijn geen mensen ziek, dus durf ik zeggen dat ik hier zelfs van geniet. To do lijsten en schema’s maken voor mijn gezin, zorgen dat iedereen evenwichtig eet en genoeg beweegt. De meisjes krijgen creatieve taken om zich bezig te houden. Ze brengen plantjes of taart rond bij de buren, mesten hun kleerkast uit… Het belangrijkste is dat we ons goed voelen. Ik heb ook al een dipje gehad, zeker, maar dat passeert.”

Ik was 20 in 2000, 40 in het coronajaar

“Mijn dochters zijn altijd al mijn muzen geweest, dat merk ik zo mogelijk vandaag nog meer. Enkele jaren geleden hebben we een zwangerschap moeten afbreken omdat het kindje niet gezond was. Die gebeurtenis heeft mijn leven twee jaar beheerst. En me doen beseffen dat een derde kindje iets was wat ik echt wilde. Dat wij allemaal gezond zijn nu, daar sta ik dagelijks bij stil.”

Kleine droompjes, grote droom

Momenteel droom ik voluit van catamaranzeilen, met de kajak varen in Noorwegen, een autobus ombouwen tot caravan en met elk van mijn dochters een weekendje weg te gaan… Eigenlijk is er met de kleine droompjes van toen niet veel veranderd. Het enige verschil is dat ik nu veertig ben. Twintig in 2020, veertig in dit coronajaar. Ik had vorig jaar een bucketlist van wat ik nog allemaal wilde doen. Zaken waarvoor ik plannen aan het maken was. Die hoop ik hierna gewoon terug op te pikken. Binnen een maand, of binnen drie maanden. Dat zien we dan wel.”

Aan die dromen heeft corona niet geraakt, aan haar kersverse zaak wel. Jarenlang broedt ze al op het idee vanLunch Local: verse lunch, samengesteld door lokale handelaars, en op het werk geleverd. In september van vorig jaar was het eindelijk zo ver. “Het ging goed, ik had vaste klanten en grote plannen die we net tot uitvoering zouden brengen. Die zijn momenteel opgeborgen. Ik ben veertig en heb drie kinderen. Het is niet makkelijk. Ik moet prioriteiten stellen.”

Deze situatie heeft ook een positieve invloed op haar verhaal. “Ik werk uitsluitend met lokale producenten. Die staan vandaag extra in de picture. Mensen plooien terug op wat dichtbij, eerlijk en authentiek is. Daar zal ik ook de vruchten van plukken. Ik blijf positief en geloof heel hard in dit verhaal. Intussen doe ik verder met wat wel kan. Niets doen, is niet goed. Naast de kleine droompjes, is de grote droom dit bedrijf te realiseren zoals het in mijn hoofd zit.”

Zwaaien naar Angèle

Al jaren zwaait ze dagelijks naar buurvrouw Angèle, een kranige negentiger. Hoe is het vandaag met haar? “André en Angèle leven allebei nog. Enkele keren per week bellen we en laat ik de kinderen dan op de stoep spelen. Ze zien geen ander volk meer, dus dat is het minste wat we kunnen doen.”