Boksliefhebbers zullen zich ongetwijfeld nog Marino Monteyne herinneren, de zoon van die andere bokslegende Gilbert uit Ingelmunster. Een technisch sterke bokser maar ook een levensgenieter ‘pur sang’. “Ik verdiende wel te weinig geld met boksen”, zegt Marino. “Mijn vader was te braaf als onderhandelaar in het bokswereldje”, zegt hij. “En omdat ik soms te gemakzuchtig was en graag de vrouwtjes zag en nog zie. Dat laatste spijt me niet!”
Marino is er nu 52 en woont op en appartement in de H. Hartstraat. “Ik volgde de richting metaal aan het VTI in Izegem, maar heb mijn studies niet afgemaakt en ben gaan werken in de metaalsector”, zegt hij. “Ik werk nu al 10 jaar voor AMV, een bedrijf dat metalen deuren en poorten maakt in de Krekelstraat. In het weekend help ik nog in restaurant Historic op de Plaats in Dadizele. Veel vrije tijd is er dus niet meer over.”
Het was van moeten
Marino was 16 jaar toen hij voor het eerst bokstraining volgde. “Omdat ik moest van mijn vader Gilbert en omdat ik ook niet de beste van de klas was in school”, zegt hij. “Eerst trainde ik in de sporthal in Ingelmunster, daarna in een zaaltje in de Oostrozebekestraat. Vader begon dan met een boksclub in Roeselare en ik volgde hem uiteraard. Mijn eerste wedstrijd bokste ik op de Allerheiligenmeeting van 1988 tegen Pascal Lustenberger van wie ik won op punten. In totaal deed ik 84 profkampen waarvan ik er maar 23 won en 6 keer gelijk bokste. Mijn laatste kamp was in december 2000 in Gent waar ik verloor. 55 nederlagen is veel, maar dat was ook deels te wijten aan het vaak boksen in het buitenland. Vader deed dat voor het geld. Maar wel voor veel te weinig geld! Ik kreeg ook maar 30 procent van mijn gage, 10 procent ging naar een tussenpersoon die de kamp regelde en de rest naar mijn vader. En om vaak te winnen in het buitenland moet je de tegenstander zo goed als ko slaan. Ik verloor ten onrechte 20 kampen.”
Goede tegenstanders
Marino zegt dat hij in het buitenland wel vaak tegen goede tegenstanders stond en veel geld had moeten verdienen. “In mei 1991 bokste ik in Genève tegen de Zwitser Mauro Martelli die de jaren ervoor Europees kampioen was en twee keer voor de wereldtitel bokste. Ik verloor daar onterecht met 1 puntje. Zijn publiek applaudisseerde voor mij en niet voor hem. Maar ik had wel weer verloren. Ik bokste en won 5 keer de Belgische titel en 1 keer de Beneluxtitel en ook dan viel er niet meer dan 15 à 20.000 Belgische frank te verdienen. Als ik ooit een keer op een wk-meeting in Budapest bokste, vroegen mijn collega-boksers in het hotel wat ik uitbetaald werd voor een kamp. Als ze de bedragen hoorden vonden ze die ronduit belachelijk.”
Marino had het zelf moeilijk om in zijn thuisbasis Izegem te winnen. “In 1994 moest ik met Kerstmis boksen tegen de Engelse kampioen Pat Barrett. De hele zaal gaf me gewonnen, alleen de scheidsrechters hadden het weer anders gezien. Gewoon frustrerend waardoor je op den duur het nut van trainingen niet meer inzag en je uiteraard minder kampen begon te winnen.”
Mooie kantjes
Boksen had soms ook wel mooie kantjes. “Iedereen weet dat ik altijd de vrouwtjes graag gezien heb en nog graag zie. Blijkbaar trekt een succesvolle sporter veel vrouwen aan. Vaste relaties had ik niet. Nu heb ik een latrelatie en dat past nog het best bij mijn ingesteldheid. Al was die honger naar vrouwen ook niet altijd een voordeel voor mijn bokscarrière. Of dat ook een reden is waarom het in het boksen bepaalde periodes minder ging, weet ik niet. Maar een losbandig leven doet er wel geen deugd aan. Na een bokskamp ging ik vaak een nachtje uit en werd er heel wat van het verdiende geld alweer uitgegeven.”
Als collega’s hoorden wat ik verdiende, vonden ze dat ronduit belachelijk
“Om regelmatig geld te verdienen in het buitenland regelde mijn pa soms kampen waar ik niet eens de tijd had om me voor te bereiden. Soms wist ik maar 24 uur op voorhand dat ik moest boksen. Zelfs één keer 12 uur vóor een meeting. Eén van de mooie herinneringen is mei 1993 toen ik in Yalta in Rusland moest boksen. Ik logeerde ginder in een groot hotel met bars en bracht er enkele nachten door met een Russische schone. Noem je dat losbandig? Misschien? Heb ik daar spijt van? Nee, absoluut niet! Het leven kan toch maar mooi zijn.”
Andere coach
Marino kan er nog altijd niet bij dat hij zijn vader zijn hele carrière zijn coach was. “Hij was veel te braaf voor dat wereldje en als er moest onderhandeld worden over een beurs voor een meeting, durfde hij nooit de bedragen vragen die een bokser toen mocht vragen. Heel veel mensen uit de bokswereld raadden me aan toch op zoek te gaan naar een andere coach, maar ik durfde dat mijn vader niet aandoen. Jammer, want ik ben er nog altijd van overtuigd dat ik een goede technische bokser was die het ver kon schoppen. Ik kreeg nooit de kans om voor een Europese of wereldtitel te kampen, terwijl ik het wel verdiende. En ik besef ook wel dat ik in mijn bokscarrière fouten heb gemaakt. Moest ik het kunnen opnieuw doen, dan zou ik het ook anders aanpakken. Met een andere trainer en met meer discipline. Maar de vrouwtjes, nee, die ga ik nooit laten.”
Na zijn bokscarrière kreeg Marino van Luc Joye de kans om in de Izegemse boksclub training te geven.
“Maar dat was absoluut niets voor mij. Ik denk dat de boksers die kwamen trainen meer instructies gaven, dan ikzelf. Ik hoorde van hen niets anders dan: zouden we het niet zo of zus doen? Zouden we dat niet beter op een andere manier aanpakken? Ik ben er dan ook maar vlug mee gestopt”, besluit Marino.
Marino gaat op 1 november kijken naar de Allerheiligenmeeting, waar de hoofdkamp gaat tussen Meriton Karaxha en de Italiaan Emmanuele Cavallucci en waar de Ingelmunsterse Amy Naert haar profdebuut doet. Tickets en info in café ‘t Elfde Gebod aan het Kerkplein, op de nummers 0494 33 62 90, 0475 58 83 25, 0486 71 38 11 en email boksgala.izegem@gmail.com.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier