Ze is dokter en gemeenteraadslid en heeft een uitgesproken mening. Conflicten probeert Caroline Martens zo veel mogelijk te vermijden en ze volgt het pad waarop ze wordt gestuurd. Alles heeft een reden, is één van haar motto’s.
We zitten in de wachtkamer van dokter Caroline Martens. Over de middag en tussen twee consultaties door heeft ze tijd voor dit interview. In haar praktijk behandelt ze patiënten met spataders zonder operatie en ziet ze dames en heren voor niet-chirurgische esthetische behandelingen.
Hoe is Caroline Martens in Roeselare beland?
Caroline Martens: “Ik ben twee jaar hartchirurg in Brussel geweest en in 1995 kon ik als hartchirurg starten in het Heilig Hartziekenhuis in Roeselare. Ik heb daar veertien jaar gewerkt. In mijn zestien jaar als hartchirurg heb ik om en bij 3.000 hartoperaties gedaan.”
Maar je bent afkomstig van Vlaams-Brabant?
“Ja, van Jezus-Eik. Ik kom uit de druivenstreek, een mooi gebied net buiten Brussel met veel groen en veel bomen want we liggen vlakbij het Zoniënwoud. Het was trouwens schrikken toen ik voor het eerst in Roeselare kwam: er was hier, in mijn ogen althans, niets van groen!”
Na zestien jaar hartchirurgie kwam daar een einde aan?
“Ik ben in mijn huis in de Fabrieksstraat met een ‘spataderkliniek’ gestart. Ik ben cardiovasculair chirurg en na een korte opleiding in Antwerpen ben ik een praktijk begonnen voor patiënten met spataders. Ik ben gestart van nul, inderdaad. In de eerste maand van mijn nieuwe praktijk heb ik één patiënt gezien.”
Nu is daar ook een esthetisch centrum bijgekomen?
“Dat gebeurde door een speling van het lot. Een ervaren collega stelde me voor om me op te leiden om esthetische behandelingen te doen en ik heb die kans gegrepen. Ik geloof echt dat alles in het leven gebeurt met een doel. Had ik die collega op dat ogenblik niet ontmoet en had hij niet voorgesteld om mij op te leiden, dan zou die esthetische consultatie er niet geweest zijn.”
Was het moeilijk aanpassen in Roeselare?
“Ik heb daar nooit problemen mee gehad. De mensen hier moeten je wel eerst leren kennen vooraleer ze zich blootgeven. Ze moeten weten waarvoor je staat. Maar eens ze vinden dat je OK bent, zijn ze enorm gastvrij.”
En het dialect?
“Dat was iets anders natuurlijk (lacht). Toch zeker in het begin dat ik in Roeselare was. Ik herinner me een patiënt in het ziekenhuis die me een heel verhaal vertelde toen ik mijn ronde deed met de verpleegkundige. Ik begreep er geen snars van en knikte maar. Toen we de kamer verlieten, zei hij: ‘ewel, met dien docteur kun je tenminste nog ne kji goed babbelen’. Iedereen lag plat van het lachen.”
En op een bepaald ogenblik beland je in de politiek.
“Dat gebeurde op de boekvoorstelling van ‘Dappere, dynamische dames’ van Cecile Rapol in 2006. Ik stond op een bepaald ogenblik bij burgemeester Luc Martens en vroeg hem wanneer hij eens meer aandacht zou schenken aan Krottegem. Ah, klonk het, ga je niet op onze lijst staan. Wat ik ook deed en na het overlijden van Daniël Denys maakte ik in 2008 mijn opwachting in de gemeenteraad. In de volgende legislatuur kwam ik in de gemeenteraad toen Luc Martens en Geert Depondt vertrokken en in deze legislatuur ben ik er meteen bij.”
“Als chirurg heb ik om en bij 3.000 hartoperaties gedaan”
En misschien wacht er ‘en cours de route’ wel een schepenambt?
“Goh, daar zit ik momenteel niet op te wachten. Ik heb geleerd dat ik gewoon de waterloop moet volgen en nemen wat er komt. Men kan niets forceren en al zeker niet in de politiek. Uiteindelijk breek je toch alleen maar als je je daar zenuwachtig in maakt.”
Hoe is Kris Declercq als burgemeester?
“Ik geloof 100 procent in het verhaal van Kris. Daarom ben ik nogmaals mee gestapt in de verkiezingen. Kris betrekt iedereen in zijn verhaal en doet dat op een zeer democratische manier maar uiteindelijk neemt hij de beslissingen. Hij is de leider van de groep en dan is het ook normaal dat hij het laatste woord heeft.”
Ben je gelukkig?
“Natuurlijk zijn er wel eens probleempjes maar dat gaat over. Ik ben een happy single, heb vier fantastische kinderen en drie kleinkinderen. Ik wil wel nog steeds uitdagingen hebben in het leven. En als ik die heb, mag het nog een tijdje zo duren.”
Je voelt je nog niet oud?
“Helemaal niet! Is iemand van 60 of 65 jaar oud? Ik ken mensen die nog met veel goesting werken en ze zijn 75 jaar! Misschien heeft die ‘pensioen-cultuur’ van vroeger daar mee te maken: van het ogenblik dat je 60 werd, moest je beginnen denken aan je pensioen, als je tegen je zestigste al niet met pensioen was. Daar doe ik niet aan mee. Ik ben nog helder van geest en wil zo lang mogelijk actief bezig blijven. Dat is ook levensvreugde.”
Privé
Geboren in Balen op 3 september 1961. Single en moeder van drie dochters (Tillia, Lori en Demi) en een zoon Victor. Oma van drie kleinkinderen. Woont in de Fabrieksstraat.
Opleiding
Lager onderwijs in Waterloo en middelbaar in Sint-Pieters-Woluwe. Studies geneeskunde in Diepenbeek en Antwerpen. Hartchirurg in Brussel (twee jaar) en Roeselare (veertien jaar); Al elf jaar spat-aderkliniek en beautylinum in de Fabrieksstraat.
Vrije tijd
Praten, schilderen, koken, muziek
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier