In het landelijke Zuienkerke is er nu een eerste officiële coronabesmetting vastgesteld. De poldergemeente was in onze provincie het laatste coronavrije bastion.
Zuienkerke was de laatste witte vlek op de coronakaart in West-Vlaanderen. Ook na vier weken lockdown stond de teller er nog altijd op nul officiële besmettingen. “Er is in onze gemeente voornamelijk landbouwbedrijvigheid, en besmetting in de open lucht is moeilijker. Mensen komen elkaar hier ook minder snel tegen dan in een grootstad”, gaf burgemeester Alain De Vlieghe als verklaring.
Ongeveer 2.800 inwoners op een oppervlakte van 4.850 hectare: ‘social distancing’ is in Zuienkerke ook nooit een issue geweest. “Dit betekent dat elke inwoner hier 1,7 hectare, of liefst 17.000 vierkante meter plaats heeft”, maakt de burgemeester de som. “De mensen wonen in de dorpskernen natuurlijk wel wat dichter op elkaar. Maar, om het even waar je hier woont, als je de voordeur buitenstapt, bevind je je honderd meter verder al in de weidse natuur.”
Iedereen zorgt hier voor elkaar. Boodschappen doen voor kwetsbare mensen en ouderen, in Zuienkerke gebeurde dat vóór de crisis óók al.
Een tijdje geleden bleek Zuienkerke al de gemeente met de hoogste levensverwachting in West-Vlaanderen. Burgemeester Alain De Vlieghe schreef dat toen toe aan de gezonde boerenlucht, het rustig kabbelende leven en het open ruimtegevoel in de polders. “En iedereen zorgt hier voor elkaar. Boodschappen doen voor kwetsbare mensen en ouderen, in Zuienkerke gebeurde dat vóór de crisis óók al.”
De ongeveer 150 tachtigplussers in Zuienkerke werden allemaal opgebeld en kregen een mooie tekening van de kinderen uit de plaatselijke basisschool. Eén van hen is Maria Christiaens, die op haar 96e nog altijd zelfstandig thuis woont. “Nu ik al weken niet meer naar de kapper kan, begin ik wel stilaan opeen oede mette te gelijken”, knipoogt ze. Maar het virus houdt ook haar duidelijk bezig. “Ik heb er schrik van, ja. Maria, gij verjongt nog, zei mijn dokter laatst. Op mijn twaalfde, aan ‘t einde van de oorlog, kreeg ik een stuk shrapnel in mijn arm van een ontplofte granaat. Zou het dan niet triestig zijn om nu door zo’n stom virus aan mijn einde te moeten komen? En dat thuiszitten hangt me serieus de keel uit. Ik die zo graag eens leute maak …”
Hoe Maria de dag doorkomt? “Een beetje breien, wat stof afdoen. Geen televisie, daar slaap ik slecht van. Het zijn toch lange dagen, hoor.” Gelukkig komt ze niets tekort. “Ik heb kinderen, klein- en achterkleinkinderen en hoor daar alle dagen wel iemand van. Mijn telefoon heeft al roodgloeiend gestaan. Maar ik mis mijn vriendinnen, en ik kan nu ook niet meer naar het kerkhof. Mijn zoon Eddy overleed aan een hartaderbreuk toen hij 49 was en ik ga hem normaal elke week opzoeken. Hij ligt schuin tegenover mijn man begraven.”
Rust roest
Wat die Zuienkerkenaars nu zo’n sterk ras maakt? Voor Maria is het geheim simpel. “Gezond boereneten. Een schelletje spek met een ajuinsausje en een lekker kommetje karnemelk op z’n tijd; dat is ons lang leven. En niet te veel stilzitten, want rust roest. Als boerendochter moest ik altijd om vier uur opstaan om de koeien te melken.”
In Zuienkerke heerste overigens ook allang geen verkiezingskoorts meer: de laatste echte gemeenteraadsverkiezingen vonden er plaats in 2012. Een andere West-Vlaamse gemeente waar er in 2018 ei zo na geen stembusgang plaatsvond, is Spiere-Helkijn, dat ook lang gespaard bleef van corona. “Ik weet het, we moeten dringend eens verbroederen”, knipoogt burgemeester De Vlieghe.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier