Bucht uit Tielt: “Onze bandnaam is Bucht, maar de muziek zeker niet”

Twee jaar geleden zag de band Bucht het levenslicht. De vier jonge groepsleden combineren eigen songs met covers en zingen in het sappig West-Vlaams. “We combineren veel genres, maar vertrekken vaak vanuit folkrock.”

Het was Ayrton Goemaere die het idee voor eigen songs kreeg op reis. “In de zomer van 2016 trok ik naar Frankrijk”, vertelt hij. “Twee weken later kwam ik terug met veel inspiratie en het idee om folkrock te beginnen schrijven in het West-Vlaamse dialect, met een humoristisch en simpel karakter. Ik schreef meteen enkele demo’s. Oorspronkelijk wou ik de nummers solo en akoestisch brengen, maar ik liet ze horen aan Nicholas met de vraag of hij wat kon helpen om de nummers uit te werken. Zo is uiteindelijk de band ontstaan. Kort daarna al belden we Siel op om mee te doen. We hadden eerder nog samen in een andere band gezeten en kenden elkaar dus al langer.”

Eerste album

Siel ging meteen akkoord en de band had nu enkel nog een drummer nodig. “Via een advertentie botsten we op Nils. Het klikte meteen en zo werd de band een feit.” Een jaar na hun oprichting bracht de band in januari 2018 ook een eerste album op de markt. “Voor ons album Wisterkapjile werkten we samen met een dichte kennis. We zijn best wel trots op het resultaat en op het feit dat we nog steeds met de originele bezetting van de band spelen.”

Alle teksten gaan over het alledaagse leven, meestal grappig en herkenbaar, maar soms ook deprimerend en met een harde kijk op de realiteit

De band zingt in het West-Vlaams. “We combineren veel verschillende genres, maar vertrekken meestal vanuit folkrock. Daarnaast hebben we ook alternatieve pop, classic rock en zelfs moderne nummers met een elektro vibe. We halen zowel inspiratie uit Vlaamse artiesten zoals Gorki of Willem Vermandere maar ook van Deep Purple, AC/DC of Pink Floyd. Alle teksten gaan over het alledaagse leven, meestal grappig en herkenbaar, maar soms ook deprimerend en met een harde kijk op de realiteit.”

Kleine Benny

Het West-Vlaamse dialect van de bandleden zit ook in de groepsnaam vervat. “De naam is er al van bij het begin”, vertelt Ayrton. “Ik wou een typisch West-Vlaams woord dat kort en krachtig is. Bucht is een grappig woord dat gemakkelijk blijft hangen. Het is ook fijn als mensen ons vertellen dat de groepsnaam dan wel bucht is, maar onze muziek zeker niet.”

Intussen schreef de band al een aantal nummers bij elkaar en daar zitten ook persoonlijke favorieten tussen. “Onze favorieten zijn meestal ook die van het publiek. Nummers als Moandaguchtend, Zunneblind en Ey, Snelle Mokke blijven in iedere set terugkeren. Ook Ki were veel tevele gezopen en Sleutels blijven heel geliefd als we ze live brengen. Momenteel is Kleine Benny ons nieuwe nummer in de schijnwerpers, ons publiek reageert er al heel positief op.”

Soms roepen we zelfs mensen op het podium bij ons

De leden van Bucht maken het graag plezant op het podium. “De leukste optredens zijn dan ook die met veel ambiance en interactie met het publiek. Als het publiek losgaat, gaan wij ook los. Als het publiek lacht, dan is de grap in de tekst geslaagd en als het publiek meezingt, dan weten we dat we goed bezig zijn. We staan zelf ook niet stil op het podium en de bandleden onderling hebben veel interactie terwijl we live spelen. Dat plezier en enthousiasme straalt af naar je publiek. We hebben ook enkele covers die in iedere set terugkeren. Dat zijn meestal heel bekende en geliefde nummertjes waarop mensen graag meezingen of een feestje bouwen. Soms roepen we zelfs ook mensen op het podium bij ons.”

Persoonlijke songs

De bandleden van Bucht komen heel regelmatig samen om te repeteren. “Toch een tot twee keer per week voor een paar uur. De hoeveelheid nieuwe songs die er op het menu staat, hangt vooral af van hoeveel inspiratie er is om nieuwe songs te schrijven. Soms is dat veel en soms is er dan even niets. Veel van de nummers zijn ook gebaseerd op persoonlijke ervaringen. De lijn van nieuwe songs loopt dan ook mee met de lijn van het leven van de bandleden zelf.”

(Lien Depauw)