Dit interview vond plaats in januari 2022. Een jaar na dit gesprek was het dan zover: Karel Sabbe voltooide de extreme Barkley Marathons na 59 uur en 54 minuten lopen, 6 minuten voor de deadline.
Zij is Focus & WTV-gezicht en presentatrice, hij tandarts en ultraloper van het allerhoogste niveau. Maar in de allereerste plaats zijn Ann-Sofie (35) en Karel Sabbe (32) toch vooral broer en zus. Dat zij ooit iets voor televisie ging doen, wist hij al toen ze nog samen thuis speelden. En dat haar jongste broer een doorzettingsvermogen om u tegen te zeggen heeft, had ook zij al vroeg in de gaten. Een gesprek over de vermoeidheid in je lijf voelen, de trots in de ogen zien en een hart voor de streek hebben.
“Hij is nog niet thuis, nog een looptest gaan doen. Maar kom gerust binnen. Ik ga gewoon eventjes Jack in zijn bedje steken.” Emma Vandoorne, de vrouw van ultraloper Karel Sabbe, heet ons met de glimlach welkom in hun prachtig gerenoveerde fermette aan de rand van Anzegem. “Ik moest Jack de groetjes doen van Marie-Lou”, glimlacht Ann-Sofie, zus van Karel en tante van Jack. “Fluister je hem het nog snel toe?” Emma verdwijnt naar boven, waar het tweejarig zoontje huilend tegen de slaap vecht.
Dat ze hier niet zo heel vaak op de bots komt, vertelt Ann-Sofie terwijl we samen wachten op haar jongste broer. “We lopen elkaars deur zeker niet plat op het onverwachte. We hebben ook allemaal een heel druk leven. Met het werk, met de sport, met elk ons gezin. Maar als we samen zijn, is het altijd heel gezellig, heel hartelijk. We hebben hier bij Karel thuis samen kerst gevierd. En bij verjaardagen of andere feestelijke gelegenheden komt de hele familie heel graag bij elkaar. Dat zijn elke keer momenten om naar uit te kijken.”
Karel komt thuis, geeft zijn vrouw een snelle kus en duikt zijn kleerkast in om een vers T-shirt aan te trekken. “Dat ik toch proper op de foto sta, hé”, knipoogt hij. “’t Is goed”, geeft zus Ann-Sofie een plagend steekje. “Doe maar voort. Je bent al te laat.”
Ik denk dat maar weinig mensen weten dat jullie broer en zus zijn. Terwijl toch intussen veel West-Vlamingen jullie naam en gezicht hebben leren kennen.
Ann-Sofie: “Nee, dat is waar. Dat is niet zo heel algemeen geweten. Wat wel grappig is, ik heb Karel één keer moeten aankondigen in het nieuws op Focus & WTV, toen hij vorig jaar wereldkampioen ultralopen was geworden in de Backyard Ultra (een wedstrijd waarbij deelnemers in hun eigen buurt zolang mogelijk rondjes van 6,7 kilometer moeten lopen, red.). Karel had toen 75 toertjes gelopen, goed voor meer dan 500 kilometer. Ik zei toen iets in de zin van Straf van Sabbe. Ik kon toen toch moeilijk zeggen Wow, goed gedaan, broere.” (lacht)
Karel: “Dat had gekund, natuurlijk. Maar ik zag je het niet meteen doen.” (lacht)
Karel, jij bent de jongste van drie kinderen. Ben je dan ook echt het kakkernestje, zoals dat wordt genoemd?
Karel: “Ja, dat denk ik wel. (glimlacht) Het pad was al geëffend door broer en zus. Iets jonger al op café, iets langer mogen blijven op feestjes.”
Ann-Sofie: “Hij mocht ook meer thuis. Ik moest nog helpen de tafel afruimen bijvoorbeeld. Bij Karel was dat niet meer nodig.”
Zijn jullie hecht als broer en zus?
Ann-Sofie: “Het is niet zo dat we altijd alles meteen van elkaar weten, maar we kunnen sowieso bij elkaar terecht. We weten wat we aan elkaar hebben.”
Karel: “Ann-Sofie en ik hebben een hechte band, ja, maar het is anders dan met mijn broer Jan. Mannen onder elkaar, dat babbelt misschien wat makkelijker.”
Ann-Sofie: “Ik was wel altijd het moedertje thuis. Als onze ouders op weekend waren, hield ik hen in het oog en wilde ik dat alles opgeruimd was bijvoorbeeld. Ik was de plichtbewuste. Dat maakt ook dat zij iets hadden van oes zuster daar.”
Karel: “Met ouder worden, is dat allemaal beter geworden.” (knipoogt)
In welke mate lijken jullie op elkaar?
Karel: “Vroeger waren de verschillen groter. Ann-Sofie, dat was show geven, acteren, de aandacht opzoeken. Ik was eerder schuw, schuchter. Als ik een spreekbeurt moest geven, stond ik te beven. Ik durfde zelfs de telefoon niet opnemen thuis.”
Ann-Sofie: “Vroeger had je Karel nooit voor een groep moeten zetten. Ik vind het wel chic om te zien hoe hij daarin evolueert. Als ik hem zie in die fantastische documentaires of bij zijn presentaties, dan heb ik toch iets van amai, het zit er toch in!” (lacht)
Karel: “Qua sport zitten we ook op dezelfde lijn. Van mij is het nu wel extreem natuurlijk, maar we zijn allemaal heel erg sportief. Ik voetbalde, Ann-Sofie reed paard en we tennisten allebei. Die sport kregen we van thuis mee, ja. Ik weet nog dat ik muziek wilde leren spelen, maar dat mijn ouders dat niet echt zagen zitten. Extra tennisles was geen probleem, maar die muziek…”
Ann-Sofie: “Ons mama is turnjuffrouw geweest, dus dat sportieve zat er altijd wel in. We gingen samen skiën, we gingen wandelen in de bergen, altijd op sportieve vakanties. Ze vonden heel belangrijk dat we dat deden en ze wilden ook dat we er vol voor gingen. Je bent er nu mee begonnen, dus je doet nu voort, hoorden we vaak. Doorzetten hebben daar wel geleerd, maar Karel is dat echt zot. Ik loop graag, maar ik kan nooit die klik maken om te blijven gaan. Dat is iets dat hij van mama meekreeg. Papa denkt eerder we gaan hier samen aan beginnen en we zien wel, terwijl mama de drive meteen heeft om het doel te halen. Ik hoop dat het ook ergens diep in mij zit, maar voorlopig heb ik het nog niet gevonden.”
Wanneer zag je dat Karel het avontuur in zijn leven zou opzoeken?
Ann-Sofie: “Dat avontuurlijke kwam er voor ons pas bij in zijn tussenjaar, op zijn 22ste. Het jaar na zijn tandartsstudies en voor zijn stageperiode. Hij wilde vertrekken, hij wilde de wereld zien.”
Karel: “Ik was op mijn 16de al eens op uitwisseling naar Israël geweest, met een groep jongeren uit heel Europa, een week in een gastgezin en twee weken rondreizen. Dat was voor mij de eerste keer dat ik voelde dat er meer was in de wereld. Dat ik meer wilde zien en ontdekken. Jaar na jaar ben ik grote reizen blijven maken.”
Ann-Sofie: “Ik zou dat nooit hebben gedaan. Toen voelden wij dat Karel zijn eigen leven anders zou aanpakken dan Jan of ik.”
Het extreme sportieve was er toen nog niet echt bij?
Ann-Sofie: “In Nieuw-Zeeland had je wel al veel gewandeld, hé?”
Karel: “3.000 kilometer in zes maanden, ja.”
Ann-Sofie: (lacht) “Voilà. Dat was al een teken. Het lopen is er daarna bijgekomen.”
Karel: “Toen ik me in 2015 inschreef voor de Coast to Coast in Nieuw-Zeeland. Een wedstrijd waarbij je al lopend, fietsend en kajakkend van het westen naar het oosten van het zuidelijke eiland moet raken. Iets van 240 kilometer.”
Dus je schrijft je eerst in voor zo’n zware wedstrijd en dan zeg je: ‘oh, dat lopen ligt me wel’?
Karel: “Ja, inderdaad. (lacht) Ik was toen al aan het werk als tandarts, een job waar je de hele dag geconcentreerd moet zijn. En ik voetbalde bij de Groene Duivels Ingooigem. Maar daar vond ik de uitdaging niet meer. Je bent je zondag kwijt, op dinsdag en donderdag moet je trainen nadat je eerst die uitleg krijgt en wat trage rondjes inloopt. Ik zocht een sport die ik kon doen waar en wanneer ik zelf wilde.”
Normaal beginnen mensen dan rondjes te lopen in De Gavers, niet in Nieuw-Zeeland.
Ann-Sofie: “Dat exotische, die natuur, dat avontuurlijke moest er voor Karel bij.”
Karel: “Het lopen ging me altijd vlot af. Ik had nooit het gevoel dat ik op een limiet zat. Het gaat mij om de natuur, om de sport maar ook om de competitie met jezelf. Ik ga wel voor een record, maar de strijd voer je toch vooral met jezelf. In die zes jaar heb ik misschien vier wedstrijden gedaan. De rest zijn recordpogingen.”
Ik voel de trots die je hebt, Ann-Sofie. Maar ik kan me ook een zekere bezorgdheid inbeelden.
Ann-Sofie: “Zeker! Al ligt dat nog anders bij een zus dan voor een mama. Karel doet zotte dingen, maar ik weet wel dat hij nooit te gekke risico’s zou nemen. Voor ons is wat hij doet natuurlijk extreem, maar hij kent zijn lichaam zo goed. En hij heeft ook de perfecte begeleiding. Voor Karel liggen de grenzen gewoon hoger dan ik die ooit zou leggen. Ik denk wel dat hij zichzelf in gevaar brengt, maar altijd beredeneerd.”
Karel: “Ik heb altijd al hoogtevrees gehad. Vanaf dat we te dicht bij een afgrond komen, sla ik in paniek. Maar ik ga het gevaar nooit opzoeken, zeker niet alleen.”
Ann-Sofie: “En natuurlijk zijn we supertrots. Toen hij finishte na de Via Alpina (Karel vestigde een nieuw record op de tocht door de Alpen door 2.631 kilometer en 140.000 hoogtemeters af te leggen in amper 30 dagen en 8 uur, red.) zat ik met mijn dochters op het strand de livestream te volgen. Het is bovenmenselijk wat hij doet. Een marathon, oké, maar dit is crazy. Ik wou dat ik zo’n knop kon omdraaien om zo door te bijten, door de pijn heen.”
Karel: “Met de sportieve aanleg die jij hebt, kan je morgen een marathon lopen, Ann-Sofie. Zonder twijfel. Als ik zie op Strava wat ze doet… Maar mentaal ziet ze misschien op tegen die afstand en die tijd.”
Ann-Sofie: “Jij kan lopen en enkel bezig zijn met de volgende stap. Als ik loop, denk ik al aan de was die nog moet draaien, aan het werk, aan mijn huis dat ik nog moet opruimen. Ik kan niet losklikken, ik kan dat niet uitschakelen. Ik bewonder je daar wel voor, voor dat loslaten, die state of mind. Als ik ga lopen, heb ik nooit een vermoeid gevoel. Terwijl ik net kan van genieten van pijnlijke spieren. Als je na een work-out je billen voelt trekken bij het opstaan van het toilet. Dat mis ik door vrijblijvend te lopen. Misschien moet ik toch eens doortrainen.”
Is jullie ‘bekend gezicht’ iets waar jullie mee bezig zijn? Door je prestaties ben je dat geworden, Karel. En naar het nieuws van Focus & WTV kijken toch ettelijke tienduizenden West-Vlamingen.
Karel: “Ik ben daar mee bezig geweest, omdat ik tot een punt wilde komen het lopen te kunnen doen zonder een te zware financiële impact. Dan heb je die volgers en dat bereik wel nodig. Die balans en de partners zijn er nu, dus ik ben niet per se op zoek naar extra aandacht. Ik vind het wel fijn om ambassadeur te zijn voor de sport en reacties te lezen van mensen die geïnspireerd raken. Lezen dat ze door mij zijn beginnen lopen of op een moeilijk moment in de wedstrijd aan mij dachten, dat is wel iets waar ik trots op ben.”
Ann-Sofie: “Door meer te doen, word je ook meer bekend. In de ultraloperswereld is Karel een van dé figuren, in Europa en in Amerika. De helft van zijn volgers is Amerikaan.”
Ben jij bezig met ‘gezicht zijn op televisie’, Ann-Sofie? Is dat iets wat je vroeger ambieerde?
Ann-Sofie: “Presenteren was wel iets wat ik altijd wilde doen, maar ik wilde niet bekend worden. Alhoewel, in het zesde middelbaar schreef mijn leerkracht me wel op een kaartje dat mijn droom om ooit bekend te worden zeker zal uitkomen. Ik stond wel graag in de belangstelling.”
Wanneer wist je dat Ann-Sofie die richting uit zou gaan?
Karel: “Ik kan me niet herinneren dat ik het niet wist. (lacht) Vanaf het moment dat je als kind dictie kon volgen, deed ze het al. En thuis altijd toneeltjes oefenen of met de vriendinnen optreden.”
Ann-Sofie: “En op reis nam ik altijd een videocamera mee.”
Karel: (onderbreekt) “Om ons te filmen en alles uit te leggen wat je kon zien.”
Deed je daar dan graag aan mee?
Karel: “Ik? Neen. (lacht luid) Maar neen, het was voorbestemd, denk ik. Ze doet ook heel goed wat ze doet.”
Ann-Sofie: “Maar ik hoef dus niet per se bekend te worden. Ik vind het net leuk zoals het nu is. Af en toe is er iemand in Delhaize die zegt: ge zijt toch dat meiske van WTV, hé? Dan doe ik een vriendelijk praatje. Neen, ik vind het zo aangenaam.”
Karel: “Bij mij gebeurt dat enkel op de trails.” (lachen allebei)
Voor de Focus & WTV-kijker ben je na dertien jaar als nieuwsanker toch meer dan een vaste waarde.
Ann-Sofie: “Dat klopt wel, maar ik hou mijn privéleven heel dicht bij mij. Af en toe post ik een foto op Instagram, maar ik hoef niet bekend te staan als die van WTV.”
Als mensen je aanspreken, waarover gaat dat dan?
Ann-Sofie: “Over welke kleren ik draag. Over wat ik aanhad op het nieuws de dag ervoor. Al-tijd. Recent nog belde iemand naar de redactie van Alles Goed om te vragen van waar mijn outfits kwamen, omdat ze het zo schoon vond. Het is gelukkig meestal wel voor complimenten. (lacht) Mensen zeggen me ook dat ik écht wil weten wat iemand te vertellen heeft, en dat klopt wel. Ik ben heel persoonlijk nieuwsgierig. Ik bereid me voor, maar als ik me rechtzet, kom ik met de spontane vragen die mij ook echt interesseren. Dat zijn de vragen waarvan ik denk dat kijkers die zich ook stellen.”
Zou je Karel graag ooit eens interviewen?
Ann-Sofie: “Ja, heel graag zelfs. Dan kan ik al mijn prangende vragen stellen. (lacht) Ik denk niet dat dat raar zou worden omdat wij broer en zus zijn. Thuis of op familiefeestjes praten wij niet over wat hij doet. Op zijn presentatie zat ik ook geboeid te luisteren en ontdek ik heel veel over mijn broer.”
Volg jij wat je zus doet? Kijk je naar Focus & WTV bijvoorbeeld?
Karel: “Moeilijk, want ik heb geen televisie. (glimlacht) Ook het lokale nieuws volg ik eerder beperkt. Met de tandartspraktijk, het lopen en het gezin moet ik kiezen waar ik tijd en energie in steek.”
Welke toekomst zie je voor het regionale nieuws?
Ann-Sofie: “Ik denk dat dat superbelangrijk blijft, maar we moeten natuurlijk evolueren. Bijna niemand kijkt nog gewoon lineair televisie, zeker de jongere generaties niet. Daarin moeten we groeien. Maar wat je altijd hoort, is dat mensen wel naar WTV en Focus kijken omdat ze het belangrijk vinden om te weten wat er in de streek gebeurt. Ik denk dat dat niet zal verdwijnen, omdat mensen dat niet willen missen. Dichtbij is belangrijk. En iets is in West-Vlaanderen pas echt als het op WTV is gekomen, hé.” (glimlacht)
Zien jullie zichzelf elders aarden dan hier in de streek rond Waregem?
Ann-Sofie: (resoluut) “Ik niet. Ik voel me hier verankerd. Ik vind het ook leuk om iedereen van de familie dichtbij te hebben.”
Karel: “Ik ook niet, ik ben nogal nostalgisch van aard. We zullen altijd blijven reizen, maar ik ben zeker dat we altijd hier zullen terugkeren.”
Waar staan jullie beiden binnen vijf jaar?
Ann-Sofie: “Ik ben dan 40, hé. Tegen dan heb ik al zeker een marathon gelopen. (lacht)En professioneel zal ik nog hetzelfde doen. Omdat ik het leuk vind en omdat ik die afwisseling van nieuws, lifestyle en interviews voor televisie heb. Ik zit graag waar ik nu zit.”
Karel: “Ik voel dat ik op de limiet zit om werk, ultralopen en gezin in balans te houden. Er was een periode dat dat goed lukte, maar sinds de eigen praktijk is dat moeilijker geworden. Hopelijk komt dat tegen dan weer goed.”
Om af te ronden: wat is jullie wens voor 2022 voor elkaar?
Ann-Sofie: “Dat hij het in maart op de Barkleys Marathon in Amerika fantastisch mag doen. Dat zou de hoofdvogel zijn.”
Karel: “Het is een unieke wedstrijd, de meest beruchte ter wereld. Mocht het daar lukken, zou ik uitzinnig zijn. En voor jou, Ann-Sofie, dat de balans in je leven, je werk, je gezin en vrienden mag blijven zoals ie is.”
Ann-Sofie: “En misschien een beetje coaching voor die marathon!”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
