Bredenaar Eric (67) na honderdste marathon: "Lopen hielp me de dood van onze dochter te verwerken"

Fier als Eric is op zijn unieke prestatie neemt hij ons meteen bij binnenkomst mee naar zijn medaillekamer. In drie glazen kasten hangen zijn medailles, 201 stuks om precies te zijn. In de kamer hangen ook posters met herinneringen aan enkele van zijn marathons. De hele kamer draait rond zijn favoriete sport. Zijn honderdste marathon liep hij op 29 september uit in het Engelse Nottingham in 5 uur en 20 minuten. Zijn absolute toptijd staat op 3 uur en 25 minuten. "Ik herinner me mijn eerste marathon nog alsof het gisteren was", vertelt Eric, die 37 jaar werkte als verpleger in het Oostendse Serruysziekenhuis. "Het was in 1987 in Etten-Leur (in de Nederlandse provincie Noord-Brabant, red.). "Maar het begon eigenlijk allemaal op mijn 35ste. Ik wou wat vermageren, want ik kreeg stilaan een buikje. Ik vond het toen fantastisch dat ik al 5 kilometer kon lopen. Maar ja... van 5 komt er 10 kilometer, die 10 worden er 15, en zo ging dat maar door, hé."Eric kwam door zijn hobby terecht bij loopclub De Olifant uit Oostende. "In 1989 trokken we met de hele club naar de stratenloop van Leuven", blikt Eric terug. Daar zag ik een grote affiche van loopclub Spiridou Leuven waarop stond dat ze voor hun 20ste verjaardag richting New York trokken om daar mee te doen aan de marathon, dit gecombineerd met een reis naar Florida en een week Californië. Ik voelde meteen dat ik daar moest zijn. Wel, het werd mijn beste ervaring ooit. Ik liep er door delen van de stad waar je als toerist best niet wandelt zoals Harlem bijvoorbeeld. De aankomst lag midden in Central Park. Onvergetelijk gewoon."Naast de marathon van New York en veel halve en volledige marathons in eigen land zag Eric de halve wereld door zijn passie. "We combineerden de marathon altijd met een reisje. Op die manier hebben we in Europa de meeste hoofdsteden wel gezien", lacht Eric. We, want Eric was steeds vergezeld van zijn grote liefde, Diane Defer (68). "Ik stond altijd langs de zijlijn. Op wacht tot Eric zou passeren. Soms kon het wel enkele uurtjes duren eer ik Eric zag passeren, maar ik week geen seconde van de zijlijn. Ik kan je verzekeren, ik heb veel boeken gelezen in mijn leven, terwijl hij liep", lacht Diane. "Maar ik deed dat allemaal met veel plezier. Ik was fier op Eric en dat ben ik nog steeds." Eric en Diane zagen een groot stuk van de Verenigde Staten. Ze waren in Las Vegas, Florida, Chicago, Boston en Arizona. Allemaal voor Eric zijn marathons. "Die marathon in Arizona was iets heel speciaal", glundert Eric. "We werden op 42 kilometer van de finish gedropt in de woestijn. De marathon liep in een rechte lijn naar de finish. Het enige wat we zagen was zand. We voelden de verschroeiende hitte van de zon op onze rug branden.""En om mee te kunnen doen aan de marathon in Boston heb ik zelfs gezeurd (gefoefeld, red.). Je moest aan kunnen tonen dat je de marathon in minder dan drie uur kon lopen, iets wat ik niet in mijn mars had. Ik had wel eens een marathon in 3 uur 45 minuten gelopen. Ik heb van die drie een twee gemaakt en dat zo doorgefaxt", lacht Eric. "Ik was dan misschien niet de rapste van de hoop, ik heb wel slechts één keer moeten opgeven tijdens een marathon. Door een blessure. De rest heb ik allemaal uitgelopen en daar ben ik echt wel trots op."Eric en Diane kregen 13 jaar geleden een harde klap te verwerken. Op 26-jarige leeftijd maakte hun dochter een einde aan haar leven. Eric en Diane hielden zichzelf toen overeind dankzij hun sport. Want ook Diane was een fervent sporter. Zij speelde jaren volleybal. "De dood van onze dochter kwam hard aan", zucht Diane. "Je hoort dat dikwijls in andere families, maar als je zoiets van dichtbij meemaakt... Ik ben dankbaar dat Eric zijn passie had, anders weet ik niet hoe we haar overlijden een plaats hadden gegeven.""Sporten was een uitlaatklep. Het lopen heeft mij geholpen om haar dood te verwerken en ook ik ben daar dankbaar voor. Lopen brengt nu eenmaal rust in mijn hoofd. Vroeger, toen en nu nog steeds", weet Eric.Volgend jaar in oktober plant Eric zijn laatste marathon. "Ik voel dat het genoeg is geweest, maar ik wil nog een jaartje door doen. Tot ik 110 volledige marathons gelopen heb. Het lichaam wil minder mee dan vroeger, maar ik heb er vrede mee. Ik ben dankbaar voor alles wat ik door het lopen heb mogen meemaken in mijn leven. En dankbaar dat ik zo'n goede vrouw heb. Zonder haar steun had ik dit allemaal niet kunnen doen. Helemaal stoppen met lopen ga ik ook niet doen. Daarvoor doe ik het veel te graag."Om dat in de verf te zetten, schreef Eric een tekstje voor zijn grote liefde dat hij met ons wou delen: Liefste Diane, dank je om te luisteren als ik weer eens over marathons praat. Dank je voor de zorgen als ik weer eens geblesseerd ben. Dank je voor het samen eten van honderden pasta's. Dank je voor het opstaan en om me te begeleiden in zon, wind of regen. Dank je om je longen uit je lijf te schreeuwen als ik na vier uur eindelijk aankom. En sorry voor het wassen van de vele hardloopkledij. Bedankt, zonder jou zou er niets aan zijn.