Een banale valpartij, het soort situaties die heel wat mensen dagelijks meemaken. Rechtstaan, omkijken en verder stappen is wat we bijna automatisch doen. De 30-jarige Bram Quaghebeur maakte het in februari ook mee, zo een banale valpartij. Een maand later ontwaakte hij uit zijn coma en werd zijn leven overhoop gehaald.
“Het was niet eens een spectaculaire val, ik gleed gewoon uit na een regenbui en kwam op mijn knie terecht.” Bram toont de oorspronkelijke wonde die de valpartij had veroorzaakt, een wonde niet groter dan een muntstuk. “Ik was eigenlijk meer bezig met het sakkeren dat dit ook weer mij moest overkomen, stond recht en ging naar mijn werk. Het was echt een wondje van tien keer niets. Toen ik ‘s avonds thuis kwam voelde ik me niet helemaal top, ik dacht dat ik ergens iets verkeerds had gegeten en ging gewoon slapen.”
Die nacht veranderde het leven van Bram en dat van zijn partner Tony Vermeulen in een horrorfilm. “Bram begon te woelen en te braken, het leek wel alsof hij in trance was”, gaat Tony verder. “Ik probeerde met hem te praten maar hij reageerde niet op mijn stem. Het was een gruwelijk tafereel en ik wist dat Bram in gevaar was. Vraag me niet hoe maar ik vond de kracht om kalm te blijven en de hulpdiensten te verwittigen, geen seconde te laat, zo bleek.”
Hersenschade
Ambulance, MUG en zelfs de brandweer kwamen ter plaatse en Bram werd in allerijl naar het AZ Groeninge van Kortrijk gebracht, alleen herinnert hij er zich niets meer van. Hij zonk weg in een diepe coma en werd meer dan een maand later wakker, in Aalst. “Later bleek dat ik, tijdens mijn val, een besmetting met stafylococcus aureus opliep”, gaat Bram verder. “Volgens de dokter was het net spelen met de loterij: net op dat moment op die plaats werd ik besmet. Ik kon het niet vermeden hebben en ik kon er ook niet echt preventief tegen hebben gehandeld. De gevolgen van die besmetting zijn dan ook desastreus te noemen.”
De besmetting nam het volledige lichaam van Bram in zijn grip en toonde geen genade. “Hersenschade, tenen van de rechtervoet die geamputeerd moesten worden en een hartoperatie. Het is bijna niet te geloven dat dit allemaal het resultaat was van mijn val.” Bram zucht wanneer hij over zijn beschadigde lichaam praat, maar vindt tegelijk ook troost bij zijn partner.
Of ik hier nu lach of zit te janken, dat gaat de situatie niet ongedaan maken
“Toen ik in het AZ Groeninge in coma lag, was de schade aan de buitenkant van mijn lichaam al een feit. De besmetting vond echter ook de weg naar mijn hart, een plaats waar ik enkele jaren terug al een ingreep op liet uitvoeren. De infectie sloopte mijn hartklep waardoor een onmiddellijke transplantatie zich opdrong. Ik werd overgebracht naar Aalst waar zich net op dat moment een donor aanbood. De chirurgen waren het over een ding eens: had Tony die avond niet zo snel gehandeld, dan kwam alle hulp te laat en kon ik het niet meer navertellen. Hij heeft mijn leven gered en week ondertussen nog geen seconde van mijn zijde.”
Positief vooruitkijken
Een onmenselijke beproeving die, naast lichamelijke schade, ook heel wat mentale druk met zich meebracht. Toch blijft het koppel positief vooruitkijken. “Kijk, wat is gebeurd, is gebeurd”, sluit Bram af. “Of ik hier nu lach of zit te janken als een klein kind, dat gaat de situatie allemaal niet ongedaan maken. Ik heb ondertussen al heel wat revalidatie achter de rug en ik heb er nog meer voor mij staan maar ik moet erdoor. Tony blijft me door dik en dun steunen, wat het heel wat dragelijker maakt. Vreemd genoeg was dit alles voor mij ook een openbaring. Sinds ik terug thuis ben kan ik veel eenvoudiger dingen laten gaan. Me druk maken in zaken die er niet toe doen is niet meer aan mij besteed. Het leven is daarvoor tekort. Alleen als het regent let ik nog op want opnieuw vallen, daar heb ik niet meteen zin in.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier