Boksinstructrice Marian Debaillie ruilde Brussel in voor de zee: “Ik voelde instant geluk in Oostende”

Je relatie afbreken, veranderen van job na 25 jaar en naar een andere stad verhuizen? Niet veel mensen doet het Marian Debaillie na. Ze ruilde Brussel in voor Oostende en haar stoel op de krantenredactie voor bokshandschoenen. “No pain no gain? Daar geloof ik niet in.”

Ze zou haar bokshandschoenen meenemen voor de foto, had Marian gezegd toen we de afspraak vastlegden. Bij aankomst blijkt het om een grap te gaan. “Als je interviews ziet met een voetbaltrainer of basketcoach, heeft die toch ook geen bal bij zich”, lacht ze. Een band met de Mercator heeft ze zeker: het was één van de eerste plekken die ze bezocht toen ze naar Oostende verhuisde.

Marian, vanwaar de beslissing om naar Oostende te verhuizen?

“Ik heb 22 jaar in het centrum van Brussel gewoond. En dan bedoel ik echt pál in het centrum. Er is geen open ruimte: geen zwembad, geen tennisveld, alleen maar druk verkeer, ingesloten straten. Ik ben hooggevoelig. Elke geluid of geur komt dus dubbel zo hard binnen bij mij. Ik heb jarenlang op een krantenredactie gewerkt, in een open kantoor waar honderd journalisten door elkaar aan het roepen waren. Ik kon mij niet meer ontspannen op den duur. Altijd maar mensen rond me. Op een dag besloot ik om naar Oostende te komen met de trein. Waarom? Geen idee, omdat het een terminus is? Ik had eerlijk gezegd niets met de stad. Toen ik arriveerde, voelde ik instant geluk. Een open zicht, het zout in de lucht, de meeuwen die schreeuwden. Ik ben hier toen een paar keer op bezoek gekomen. Nooit met grote plannen, gewoon wat rondflaneren. Op een dag zag ik een bordje ‘te huur’ hangen aan een flatje op het Clementinaplein. Ik heb mij binnen laten loodsen door de conciërge en zonder veel nadenken, impulsief gezegd: ik doe het.”

Geen spijt van die beslissing?

“(stellig) Ik heb nergens spijt van. Als je voelt dat iets slabakt in je leven, dan stop je ermee. Een clean cut is het beste. Dat is wat ik gedaan heb: in een korte periode heb ik mijn overigens heel goede relatie van 25 jaar afgebroken, mijn eigen zaak als boksinstructeur gestart en naar Oostende verhuisd. Ik heb heel mijn leven veranderd, klopt (lacht). Zonder angst. Maar pas op: kleine dingen kunnen me doodsangsten geven. Ondergrondse parkings bijvoorbeeld, die vermijd ik het liefst. Kijk, ik heb mijn job op de redactie altijd heel graag gedaan. Maar de druk van de stad, de job… Ik zag collega’s in burn-out gaan en wist dat ik geen pleisters zoals pakweg aromatherapie of yoga nodig had. Niets tegen hoor, maar voor mij moest het iets drastisch zijn. Het is een heel goede keuze geweest om naar Oostende te verhuizen.”

Je bent al enkele jaren actief als boksinstructeur. Waarom boksen?

“Ik ben daar toevallig ingerold. Ik was op zoek naar een uitlaatklep, iets heftiger dan yoga. Ik heb een les meegevolgd en was verkocht. En als ik van iets hou, dan word ik daar redelijk obsessief in (lacht). Ik ging soms wel vijf keer per week trainen.

Ik hoef niet continu met een Boeddha-smile op mijn gezicht rond te wandelen

Op een bepaald moment zei mijn mentor me: “Je bent geen eersteklas bokser, maar ik zie wel een goede trainer.’ Om een trainer te zijn, hoef je geen professionele carrière achter de rug te hebben. Nee, je moet het boksen begrijpen en dat goed kunnen overbrengen. Uiteindelijk heb ik de examens gedaan en zo was ik vertrokken.”

Waarom komen mensen naar jouw lessen?

“Mensen moeten zich bij mij kunnen amuseren én een goede techniek aanleren. Mijn lessen bevinden zich daarom wat in een niche. No pain no gain? Daar geloof ik niet in. Akkoord dat je eens over je grens kan gaan, maar constant pijn voelen? Nee, dat is niet de bedoeling. Het fijne aan mijn lessen is dat je je anderhalf uur lang enkel maar focust op waar je mee bezig bent. Iedereen is gelijk, draagt geen juwelen of zo, allemaal in een sportoutfit. We werken in duo’s en op die manier bouw je een goede band op met elkaar. Altijd in kleine groepen, van zo’n twaalf mensen. En zeker, je zal je beter in je vel voelen ook wel strakker worden. Maar dat is niet het doel op zich.”

Wat trekt je aan in het boksen?

“Het fysieke luik is belangrijk, maar het mentale evenzeer. Je moet focussen, anticiperen, je aanpassen, rekening houden met het temperament van je oefenpartner. Het is coördinatie, snelheid, kracht, evenwicht. Het is een fantastische sport.”

Is de bokswereld vooral een mannensector?

“Dat begint te beteren. Het is zeker niet meer zo intens als vroeger. Er zijn meer en meer vrouwen aan het boksen. Het boksmilieu is wel erg gesloten en soms ook wel wat marginaal. Gelukkig is dat absoluut aan het veranderen.”

Ben je vandaag gelukkig?

“Gelukkig? (denkt na) Goh, ik vind dat geen toestand van ‘zijn’. Er zijn fantastische mooie momenten in mijn leven, zeker. De helft van de tijd ben ik meestal neutraal of soms ook wel eens down. Maar die momenten, dat is genoeg voor mij. Ik hoef niet continu met een Boeddha-smile op mijn gezicht rond te wandelen. De toekomst? Ik denk nooit in langetermijndoelen. Wie weet hoe mijn leven er binnen een paar jaar zal uitzien. Vandaag ben ik tevreden met de dingen die ik doe en de keuzes die ik gemaakt heb. Ik maak me niet druk over gemiste kansen. Ik leef in het moment, dat mag je zeker zeggen.”