In de jaren zestig, zeventig en tachtig stond hij vooral bekend als de Kingmaker van Waregem. Bernard Devos (73) was een beetje overal. Tot hij in 1992 zijn aandelen in familiebedrijf Sofinal verkocht door een uiteenlopende strategische visie met zijn broer. Hij verdween met de zuiderzon richting Andalusië, waar hij in het middengebergte rond Benalup zijn dagen slijt. Gekluisterd aan een rolstoel door falende zenuwlijnen in zijn lichaam, omgeven door zijn kinderen. “Waregem? Ik hoor dat het daar goed gaat, met dank aan een goede burgemeester die ooit nog gewerkt heeft in de Happy. Maar geef mij maar Spanje.”
Over alles heeft hij uitgesproken meningen, nooit schuwt hij de controverse. Zijn vriendenkring vroeger was iedereen zijn vriend en was hij vriend van iedereen heeft zich danig uitgedund. Boogie Boy en een handvol anderen horen daar wel nog bij. Maar de filosoof in Bernard Devos weet: that’s life. Lang voorbij zijn de tijden dat hij een bewierookt ondernemer was in eigen Waregem met Sofinal en in Spanje als projectontwikkelaar van een mega hotel annex golf (Fair Play Golf Hotel, dat er in 2015 de stekker moest uittrekken, red.). “Ik ben nu de manager van mijn eigen lichaam”, zegt Bernard Devos met een zachte glimlach op de lippen. Zijn imposante medische dossier hij overwon ook al twee kankers ligt binnen handbereik.
Ik werd bestookt met 25 processen en klachten, maar de rechtbank heeft me recent honderd procent gelijk gegeven
“Eén dag op drie ben ik in een of ander ziekenhuis terug te vinden en ook thuis heb ik overdag en ‘s nachts verzorging nodig. “Vroeger had ik een bloedhekel aan hospitaal bezoeken. Tot ik het leerde aanvaarden en anders ging kijken naar wachtzalen van een dokter. Dat is gratis theater waar je bovendien nog eens boeiende mensen ontmoet. Mijn dokters zijn nu mijn beste vrienden met wie ik intense gesprekken voer. Al heb ik ook kritiek, of beter adviezen, voor de heren dokters. Waarom hebben ze zo weinig interesse voor het fenomeen pijn? Waarom zouden ze niet eens een panel samenstellen van patiënten en goed luisteren naar hen? Dat gebeurt niet. Toch beleef ik nu, zonder overdrijven, de meest boeiende tijd van mijn leven. Vroeger had ik voor niets tijd. Het was koersen van hot naar her. Zaken doen, financiën opvolgen, zakenlunches in ‘t Oud Konijntje, een bedrijfsbezoek in de namiddag, pinten drinken, voetbal, de Happy. Ik vergat te leven, ik was te weinig bezig met Bernard Devos zelf. Nu is dat allemaal anders. Ik vind mezelf terug. Weet je wie mijn beste raadgever is in de zoektocht naar mezelf? Een dame van 97 jaar. De in Oostende wonende kunstenares Reninka, vrouw van de vroeg overleden professor en vriend Stefaan Cambien, die me tot op vandaag nog inspireert. Zij heeft me leren mediteren over het leven om alles te leren aanvaarden zoals het is. Zen, boedhisme: je noemt het zoals je wilt. Maar die tocht naar je innerlijke zelf voelt goed. Reninka zei me op een dag: denk aan je jeugd, wat wilde je toen? Ik was een jongen die geloofde in het spirituele, iemand die zelf eens een week op retraite durfde te gaan in een Franciscanenklooster en daar een goed gevoel aan overhield. Het voelt nu alsof die tijd terug is.”
Met opgeheven hoofd
Als zijn verleden als ondernemer ter sprake komt, recht hij de rug. “Wat Crédit Lyonnais destijds met mij heeft gedaan, is monstrueus”, zegt hij. Een verwijzing naar het financiële dossier van zijn Zuid-Spaanse hotelproject in Benalup, in 2007 een investering van zestig miljoen euro. “Veertig miljoen euro uit eigen middelen, twintig miljoen via allerlei bankleningen”, aldus Bernard Devos. “Ik heb destijds al die bankiers voor drie dagen uitgenodigd naar Zuid-Spanje om transparant mijn hele financiële situatie van de holding Foxland uit te leggen. Ik kreeg van al die heren felicitaties (toont de bedankingsbrieven, red.). Crédit Lyonnais was de ergste. Destijds geraakten ze zelf verwikkeld in een schandaaldossier waarbij geld (3,6 miljard Belgische Frank) werd verduisterd.”
“Toen ze zelf in opspraak kwamen, kozen ze voor de vlucht vooruit en een afleidingsmanoeuvre: Crédit Lyonnais bestookte me met processen en klachten. 25 in totaal. Vandaag kan ik met opgeheven hoofd zeggen: de rechtbank heeft me recent over de hele lijn honderd procent gelijk gegeven. Maar al die jaren hebben ze me wel helpen kapot maken, zowel zakelijk als persoonlijk. Mijn ziektes zullen er ook wel mee te maken hebben. Nu is de tijd aangebroken van de Wiedergütmachung. Mijn advocaat, Reginald Van Belleghem, kreeg de opdracht om schadevergoeding te eisen. Wat mij betreft moet dit op de een of andere manier worden goedgemaakt. Maar weet je wat het moeilijkste is in juridische zaken? Bewijzen dat je zelf onschuldig bent.”
Het leven en de dood
Vandaag woont Bernard Devos in een villa met zicht op wat zijn grootste zakenproject ooit was: het golfhotel dat hij eigenmachtig uit de grond stampte en in 2016 noodgedwongen werd overgelaten aan de extreem gefortuneerde Andalusische familie Pasqual, die incontournable is in de Spaanse gezondheidswereld. “Ik ben er sindsdien nooit meer terug geweest”, aldus Bernard Devos. “Met het financieel mes op de keel heb ik het veel te goedkoop moeten overlaten. Soit, het is een pagina die ik definitief heb omgeslagen. Net zoals de scheiding met mijn tweede vrouw, de Bulgaarse kunstenares Slava, met wie ik twintig jaar samen was. Het was een perfecte relatie. Maanden heb ik letterlijk zitten huilen, nu heb ik het een plaats gegeven, ook al is ze weg met één van mijn beste vrienden.”
“Ik focus me liever op andere zaken. Zoals diepgravende lectuur. Het boek’Les vertus de l’échec’van Charles Pépin zou iedereen moeten lezen. Wie aan de top staat, in welke branche dan ook, heeft in het verleden vooral grote problemen ondervonden. Wereldtennisser Rafael Nadal bijvoorbeeld. Hij was in zijn jeugd niet eens zo’n goede tennisser, maar hij heeft alles geleerd uit zijn nederlagen. Zo wordt een mens groot. Ik ben ook graag bezig met filosofie. Nadenken over het leven, maar ook over de dood bijvoorbeeld. Ik vergelijk de dood graag met een regendruppel die in de zon verdampt. Die druppel verdampt, zoals een dood lichaam, in de atmosfeer maar komt altijd op de een of andere manier terug. Op een morgen werd ik wakker met deze zin in mijn hoofd: la mort est la victoire de l’éternel sur le temporel. Ik heb nog dagelijks spiritueel contact met mijn in de jaren tachtig overleden broer, terwijl ik geen contact meer heb met mijn broer die nog leeft. Dat zegt het helemaal, toch? Verder prijs ik me gelukkig met mijn gezin: vijf kinderen (drie met zijn eerste vrouw Francine Callebaut en twee met zijn Bulgaarse vrouw Slava) en vijf kleinkinderen. Eén van mijn kleinkinderen werd op de wereld gezet als Bernard en is nu vier jaar oud. Om maar te zeggen: van Bernard Devos zijn ze heus nog niet af.” (Karel Cambien)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier