Niet alleen corona, maar ook medische problemen en het verlies van zijn lieveling, shih tzu Chanelle, doen Ben Lagrou terugblikken op 17 rotmaanden. “Toch kijk ik verlangend uit naar de dag dat mijn deur weer open mag voor mijn klanten. Ik mis het sociale contact heel erg”, zegt vrijgezel Ben.
Ben Lagrou (60) groeide op in Oudenburg en komt uit een groot gezin met vijf broers en vier zussen. Sedert 1 mei 1996
Maanden revalidatie
Precies die gezondheid kreeg in november 2019 een ferme knauw. “Ik sukkelde al een tijd met rugpijn. Mijn huisarts schreef me Ibuprofen voor die de pijn wat wegnam, maar ik was dag na dag moeilijker te been. Het verslechterde zodanig dat ik haast niet meer kon stappen. Bij de specialist hoorde ik na het nemen van RX dat mijn ruggenmerg vast zat tussen de wervels en een dringende operatie nodig was. Het moment dat ik in een rolwagen zou belanden, was niet meer ver af”, blikt Ben Lagrou terug op een zware tijd.
“Om mijn rekeningen te betalen, moet ik geregeld mijn spaarboek aanspreken”
“Na de operatie heb ik tot begin maart gerevalideerd en dus vier maanden mijn café moeten sluiten. Begin maart 2020 was ik weer in staat om te openen. Blij dat ik weer onder de mensen kon komen. Maar na anderhalve week kwam de eerste lockdown”, zucht Ben. “En nu zijn we alweer zoveel maanden gesloten, wat maakt dat ik de voorbije 17 maanden slechts een viertal maanden open was.”
“Ik hoop echt dat we op 1 mei mogen herstarten, niet alleen voor mezelf, maar voor alle collega’s, want het is al zwaar geweest. Er komt al maanden niets meer in dat schovetje ”, wijst Ben naar zijn geldlade. “Vermits ik pas in 2013 dit pand kon kopen, heb ik nog enkele jaren een lening af te betalen. Ik heb tot nu wel alle rekeningen kunnen betalen, maar al serieus mijn spaarboek moeten aanspreken. Ik kijk ernaar uit om mijn klanten weer te zien, maar vraag me ook af of ze zullen durven komen. Hopelijk wel.”
Hondje vergiftigd
Ondanks zijn rugoperatie gaat Ben elke dag een toertje wandelen. Tot 1 oktober vorig jaar deed hij dat met zijn hondje Chanelle. “Elke avond na sluiting, meestal rond middernacht, wist ze dat we nog een wandelingetje zouden doen. Chanelle was 7,5 jaar. We hadden de avond voordien nog onze toer gedaan. Toen ik ‘s anderendaags opstond, zag ik dat er iets mis was. Ze had overal slijm gebraakt. Ik ben met haar naar de dierenarts geweest. Ze kreeg een spuit en ik moest haar antibiotica geven. Haar toestand verslechterde almaar en ze is uiteindelijk gestorven.”
“Hoe kan een kerngezond hondje zomaar overlijden? Ik ben er zeker van dat ze vergif heeft gegeten. Ik ben haar kwijt en dat doet me nog altijd veel verdriet”, vertelt Ben die de mooie foto’s van Chanelle koestert. “Ik zou wel een ander hondje nemen, maar ben bang dat weer zoiets zou gebeuren, want je hoort toch dat er hier in de buurt regelmatig vlees met vergif langs de kant van de weg gevonden wordt.” (Laurette Ingelbrecht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
